DS Vandaag: Achter de schermen bij de overname van familieresto ‘De Kuiper’

3 op de 4 ondernemingen in ons land zijn familiebedrijven.

Al die bedrijven samen zijn goed voorbij

naar de helft van de totale werkgelegenheid in België.

Ook restaurant De Kuijper in Vilvoorde,

dat gespecialiseerd is in Paardenstek, is zo'n familiebedrijf.

Al 60 jaar wordt er in België gebouwd

met een verhaal van een verhaal van een familiebedrijf.

In Paardenstek is zo'n familiebedrijf.

Al 60 jaar wordt het gerund door de familie Gulix

en vandaag wordt de vakkel doorgegeven.

Hoe beleven de oude en de jonge generatie

die wissel van wacht in uitgerekend een vleesrestaurant?

We zijn in Vilvoorde, vlak voor restaurant De Kuijper,

en het is jaarmarkt in de stad.

Iedereen komt naar buiten, er is superveel ambiance

en elk jaar organiseert de familie Gulix voor hun restaurant

liveconcerten op een podium.

Daar geven de artiesten het beste van zichzelf

en zij doen eigenlijk hetzelfde aan de buitentoog.

Wanneer ik aan de mensen op straat vraag

wat er aan de buitentoog is,

krijg ik eigenlijk van iedereen hetzelfde antwoord.

Wat is de Kuijper voor jullie?

Kuijper is de beste varenstek.

Aard.

We pakken of gegrillen, het is altijd goed, lekkere frietjes.

Sla op artisanale wijze, je mengt aan tafel.

Meer kan het niet zijn.

Met een deftige gehuizen.

Versen, sla met fantastische frietjes.

En ik heb gisteren nog iets komen eten.

Ik denk het beste wat ik ooit gegeten heb.

Het heeft me enorm gesmaakt.

Dat is iets dat ze moeten blijven, dat is Vilvoorde.

Het blijft natuurlijk jaarmarkt

en vandaag zijn vooral de pinches en de geuizen populair.

Voor mij het beste tomate crevette restaurant van Vilvoorde.

Gelukkig is in de Kuip er geen paardfeest op gaan wonen,

anders zal ik er niet tevreden zijn.

In Vilvoorde is de Kuip er een monument.

Ik ken het restaurant voor ikzelf in de stad geen wonen,

maar pas nadien besefte ik de uitstraling en de impact ervan.

Als ik al de tafel haken zie, word ik er blij.

De Kuip is die feiten, de nostalgie.

Dat is de plek waar je naar toe gaat.

Als je blij bent, als je tristig bent,

is waar je thuis komt.

Hier zal je kennen en dat nooit een leur stelt.

De Vilvoordenaars worden Pierre-Fretters genoemd,

dus dat paard-de-vlees is echt wel een ding in de stad.

Wij hebben acht jaar geleden onze vrienden in Vilvoorde hier leren kennen.

En het aanschuiven voor onze stik.

Litterlijk van heinde en verre zakken mensen naar de zenne stad af.

Ik heb hier gezeten met Jan Mulder voor een sappige Pierre-stik.

Wij waren aan het stik aan het eten met Jan Mulder.

En Jan wilde op wat moment een voetbalsituatie na doen.

Hij stond recht midden in de zaal van de Kuip.

Hij deed heel die situatie na.

En iedereen vond dat vanzelfsprekend dat dat gebeurde binnen de Kuip.

En dat is de Kuip, dat is gewoon puur.

De Kuip is voor mij gewoon spontaniteit.

Want je kunt toch niet reserveren, dus het is maar gaan en zien.

Simpel, geen gedoe, maar welkijlijker.

Dertig jaar lang waren Alphonse en Lieve de eigenaars van de Kuip.

De Jule is altijd de man geweest van onze kinderen.

Die interesseerde dat meeste.

De restaurant is een familiebedrijf.

Ik heb ook beelden van de Jule.

Als het klein was, was het misschien 10 jaar dat er mee vlees aan het tellen was.

En als de schort aan die veld te groot was, was het een boven de boek.

Met dat vlees bezig zijn leuke foto's of tomatjes uit te horen en zo.

Meer dan andere ondernemingen zijn familiebedrijven bezig

met het voorbereiden van een overname door de volgende generatie.

Onze andere zoon komt hier alleen maar eten halen.

En ons dochter zou dat helemaal nooit doen.

Dat interesseerde echt niet.

Ik ben Jule, 31 jaar.

Dit is Jule, de oudste zoon.

Vanaf mijn 16e, vanaf dat ik mocht eigenlijk,

als student heb ik er altijd gewerkt,

we begonnen bij de NAFAS.

Daarna heb ik de toog gedaan.

Vanaf dat ik mijn rijbewijs had, heb ik de vroegmarkt gedaan,

de NAFAT waar ik hier ook als student het vlees komen prepareren enzo.

Ik ben hier altijd wel in bezig geweest.

En ik ga samen met mijn vriendin de kuiper overnemen.

Maar hoe zit het dan met de andere kinderen?

De twee kunnen ook heel erg aan Jule-Marlis.

Die zei we doen maar, want we hebben ook gezegd

op een moment, die is mogelijk,

dat zij bevorderd zijn op een bepaald moment,

financieel of marrieel.

En de andere hebben altijd gezegd, dat is geen probleem.

Want wij willen dat echt helemaal niet over ons hoofd trekken.

Dat ding die ons zouden is van de kuiper.

Dus laat ze maar doen.

Laat ze maar doen.

En dus dat is ook wel mooi.

En dat is echt gemeend.

Ja, ja.

Ja, we zijn echt blij voor Jule-Marlis.

Dat is wel tof, ja.

Hoeveel ruzie dat ze vroeger maakt om te zeggen,

zo goed kun je ze nu vinden.

Ik ben dus Marlis.

Ik ben de partner van Jule.

En na lange besprekingen hebben we besloten

om inderdaad de zaak verder te zetten.

Omdat we een beetje verliefd zijn geworden op de kuiper.

En op elkaar natuurlijk ook.

Eigenlijk is vandaag de officiële overdracht.

Ja, inderdaad.

Hoe is dat nu allemaal gelopen?

We spoelen even terug naar de corona-jaren.

Dan rijbt bij Jule-Marlis het plan

om misschien toch eventueel de kuiper over te nemen.

De eerste gesprekken dat we over de zaak bezig waren

met Jules en Howard, was eigenlijk

met de vraag om mij als flexie hier te komen werken

om inzicht te krijgen over de zaak of voeling te krijgen.

Meer dan woord.

Wat was hun vraag?

Op ons vraag, eigenlijk.

Ja, kijk, ja.

En toen...

Ze hebben nooit gepusht.

Nee, nee.

Wij hebben die vraag gesteld

met ook de vermelding voor een mogelijke

overname in boording.

Maar ook heel duidelijk vermeld

als dat flexie bij mij ervoor zorgt

dat ik niet de juiste voeling krijg met de zaak

dat we waarschijnlijk niet de zaak gaan verderzetten.

En dat was, denk ik,

ergens tijdens corona.

Ik weet wel dat we al konden eten in de restaurants.

Dat herinner ik me nog.

Het was zo nog, hé, maar halve bezetting,

panelen overal, maskerops,

kan men heel die dingen houden.

Ja, en dan...

Hadden wij misschien ergens het gevoel van

we hebben nog voldoende tijd?

Ja, wij hadden ergens het gevoel

dat we veel langer tijd hadden.

Om te bedenken van of dat we het willen doen of niet.

Je kunt dat ook niet later aanslepen.

Dat is met alles,

dat is met ingewerkt geraken hier

of wat dan ook.

Dat is zo later hangen.

Waar gaat dat dan naartoe?

Dat had geen richting.

Dat was het.

Ik denk op een bepaalde periode

had Liefne-Alfons uitnog nodig bij hun thuis

met de vraag wanneer we die beslissingen gaan maken.

Want, ja, dat er bij Alfons

een soort vermoeitijd was gekomen

want ook een heel normale reactie is na 30 jaar.

Maar wij hadden dat niet ervaren.

Dus wij dachten van, we hebben nog 5 jaar tijd

om er over aan te denken.

Maar plotseling werd die 5 jaar iets gekorten.

Paar maand?

Ja, paar maand.

Dat was in februari, daarin herinner ik me wel nog goed.

En dan hebben we de vraag gesteld van,

kijk, krijgen wij de tijd tot juni of tot juli

om er over na te denken.

En dan hebben zij gezegd

we willen tegen juni beslissen

en dan sloeg jij er wel even van.

Dan zijn jij, oei, dat is toch nog lang

om te beslissen.

Ja, om te beslissen.

De beslissing was eigenlijk al gemaakt.

Maar dan hadden zij nog meer tijd nodig.

Ja, om officieel te zeggen, ja.

Ja.

Want Aléjula had al eens na gedacht

toen hij alleen was een andere zaak over te doen.

Maar toen dat wij begonnen over de horeca

waar want wij vleden tussen de keuper

of ergens een ontbijtzaak te doen

in de kant af aan het waasband

dus we wilden die twee pistes eigenlijk verkennen.

En dan hebben we ons ontzettend verdiept

in de twee opties en de twee mogelijkheden.

En dan hebben ze een coach in de hand genomen ook.

Birten, hé.

Dat was daarvoor, denk ik.

Ah, oké.

Daar heeft de coach in het rij gemaakt

maar liest voor de keuper gekozen

en heeft dat niet voor een alternatief.

En dan hebben ze gezegd

in juni gaan we beslissen

die is dan wel wat later geworden.

Ik weet meer waarom.

Ik zat eigenlijk een beetje later geworden

maar daar was dan wel een deadline.

En dan zijn we, denk ik,

rond juni langs zich aan

met de vraag van wie we willen doen

maar nu moeten we financieel nog uitgeraken

of dat eigenlijk niet klikt, zullen we het zo zeggen.

Want, weet je, we gaan van het moment

dat ze een keuze definitief maken

dan volgt er nog een heel probleem.

Nu zijn we drie jaar later ook.

En wij, weet wij zijn hout,

wij kijken met korte restheids aan.

Terwijl voor hen echt alles open.

Dus nog is het opnieuw

een ding die gewoon heel anders

een perspectief is, allemaal anders gewoon.

Dus dat was wel misschien een verschil in optiek

tussen hun en ons.

En dan hadden we een bot gedaan.

Dat voorstel was van Jules

om het zo echt als een derde over te nemen.

Dat was dan ook gemakkelijk naar de andere kinderen toe.

Ze staan erop om de overdracht te regelen

alsof ze geen familie zijn van elkaar.

Dat was ook duidelijk.

Dat was het ook om.

En de andere kinderen niet te benadelen

of niet te veel voordeel te halen.

Dan snap je dus, als ze het zouden doen,

als iemand van buiten af,

dat zou het meest objectief zijn

aan het doen, maar dat gezakelijk zouden we afhandelen

zonder voordelen.

Het blijft familie, maar we moeten elkaar

als buitenstaander hier eventjes in behandelen.

Vooral in dat aspect.

We hebben daar een lijn in getrokken,

omdat we niet wilden dat het familiale

en het zakelijke elkaar zou kunnen verbesten.

Moest het hier nu ergens mis gaan?

Het kan altijd

dat dat niet op het familiale zou doordrukken

en ook naar,

want dat zegt iedereen,

naar mijn boer en mijn zus toe.

Want je moet daar nog aan denken,

want je hebt nog een boer en een zus,

dat weet je van kijk.

Twee derde van de zaak te betalen

of omdat mijn deel dan zo gezegd

al erfenis is en van die dingen hebben we gezegd, nee.

Dat was zijn...

Ja, en we hebben elke van de kinderen dan apart gezeten

om te zeggen hoe we het precies zouden doen.

En dat was bij...

Dat vonden zij dan ook oké.

Want uiteindelijk,

de overname van de zaak,

alles wat daar financieel

opgebouwd is door mijn ouders

en zo

hebben wij iets van

dat is voor hun.

Dat is niet later voor ons,

dat is voor hun nu om van te genieten.

Zij hebben dat opgebouwd,

zij hebben daarvoor gewerkt.

Dus als zij daar gebruik van willen maken,

hebben ze daar alles recht toe.

En dat is niet aan ons

om te wachten totdat ze het niet meer nodig hebben

en dan aan, ja, het is voor ons,

nee, dat is niet de bedoeling.

Het is hun leven.

Ze zitten nog vol met energie.

Ze zijn een goede been, laten u daar nu van genieten

en ze hebben daar heel hun leven

enorm hard voor gewerkt om dat op te bouwen.

Ze hebben veel opgevoerd ook.

Hoe onbeleefd zouden wij zijn

om daar te zeggen

daar zou later één derde erf voor moeten zijn.

Dat zou echt niet mooi zijn.

Daarmee dat we zeggen van

behandelt ons maar met als een buitenstander.

Ze doen een bot.

En ik denk in diezelfde week

hebben we al direct reactie gekregen

dat het wel oké was.

En we stonden altijd met ons mond vol tanden

van, oei,

het is gelukt.

Omdat wij dachten,

ik begint dat project van

dat gaat allemaal langer duren

zo die besprekingen

over budgetten enzovoort.

En dat was redelijk kort, he.

Ja, we hebben ons bot om het zo te zeggen uitgebracht.

Denk in de vandergaat

dat we tegen bot komen

en we gaan ook moeten bespreken, zoals Marlis zegt.

En we kregen een mail terug, ja, is goed.

En dan was het wel even van

oei.

Ah ja, je ziet echt.

Ik had ook zo, misschien heb ik ooit te veel films gekeken

een idee van Wall Street

dat je dan een tegenbot moest doen

en dan nog een tegenbot zoals je eigenlijk

op de huizenmerk bent.

En hier was het van, ah ja, oké,

het is afhaard.

Oké, ja, oké, is afhaard.

Hoe raar dat het ook klinkt

omdat je daar echt wel wilt

als het dan bevestigd wordt

dat als je wist

dan is er altijd even in shock

en moet je dat even laten bezinken van

oh mannekes,

het is zover.

Ja, dat was een schok, maar dat was een leuke schok.

Er gaat nog wat tijd over,

uiteindelijk schakelen ze ook een coach in.

Intussen werken ze allemaal samen in de zaak,

Alfonze en Lieve en Jule Marlis

en die periode samen zullen ze later

van goudwaarde noemen.

Ook al is het op dat moment niet altijd gemakkelijk.

Ja, Alfonze heeft dan bestellingen

en moet jij nu doen enzo.

Maar uit gewoonte heeft Alfonze toch nog bestellingen.

Dan zei Jule, ik heb daarnaar gebeeld, je hebt al besteld.

Dat was zo wel even.

Ja, dat was moeilijk.

Maar ja, dat is ook direct uitgepraat.

Maar dat was even moeilijk.

Financieel en praktisch is het soms zoeken

en werken op dezelfde golf lengte

te blijven als het over de overname gaat.

En ja, voor Alfonze en Lieve

is het toch ook wel ergens

een oefening in loslaten.

Weet je, Alfonze en Lieve

hebben een ervaring van 30 jaar

en wij zijn echt

op zijn plaats gezegd

groentjes die starten.

Hij is heel toerwijd.

Hij wil het alles doen.

Hij wil het allemaal zelf aanpakken.

En dat was een beetje moeilijk.

Omdat ik dat niet had verwacht in het begin.

Dus ik dacht, ik doe mijn voten.

Dat is afspraak,

die ik moet.

Toen zei ik, ja, dat is juist.

Zijn dat nu je overlaat?

Ik vind van onszelf op dit moment niet

dat we beter zijn.

Omdat wij gewoon nog niet die ervaring hebben

en nog heel veel zaken tegemoet gaan

om op te lossen.

We waren ook leuke momenten,

bijvoorbeeld er is weer iets kapot ofzo.

Ah, de jule.

Dat kan je dus wel zeggen.

Dat moeten wij niet meer doen.

Elke dag is er iets kapot.

Elke dag is er iets dat moet gepadreerd worden

of nagekeken of

die eendingen.

Gelukkig kunnen ze al vier goed communiceren.

En dat is een hele vraag.

Dat is gesleuteld

tot een goede overdracht.

30 jaar geleden

verliep het helemaal anders.

Dat weet Alphonse nog goed.

En dat was heel vaak moeilijk

met mijn ouders.

Want

dat was minder communicatie mogelijk.

En hun insteek was

helemaal anders dan

wat we nu doen.

Dat is eigenlijk vanavond ook door

een liefde en Marlissie

die een heel goede bisverwerking hebben over elkaar.

En dan vind ik het ook een luxe

en ook een beetje een trotsheid

dat wij die periode hebben gehad

dat we samen hebben gewerkt

om van elkaar een beetje te kunnen leren

en te observeren eigenlijk.

Dat is wel iets fijn dat we dat niet maken eigenlijk.

En dan is het zover.

In april 2023

gebeurt uiteindelijk

een overdracht van de zaak.

Vorige week hadden we

in de eerste factuurtje binnengekomen

op het adres.

We waren kei trots en dan

ja, dat was fankiet is een factuurt.

Dus ja, dat was altijd

een leurstelling.

Elke brief begint nu met profissiat

met de oprichting van jullie zaak.

En het onderste is altijd

een overschrijvingsformulier.

Ja, dat is zo.

Maar oké, dat is als je een business hebt.

Alleen bij mij toch, soms ochtendag

dat ik wel opstel van

toemen

of pot vol koffie.

We gaan het doen.

En we zijn inderdaad toekomstige zaakvoeders.

Dat brengt soms ook wel

een stukje stress te weg.

Ja, stress omdat ze het goed willen doen

en ook wel de kuipers in ere willen houden.

Het enige waarom we misschien

maar dat is echt zeer misschien

dat we niet op korte termijn zijn

over nadenken

in een tijd waar we klanten krijgen

want die fetchies zijn

en dat mag zeker een vast.

Op dit moment vragen we altijd aan de klanten

laat ons dat ook voor aan het weten

want dan kunnen we iets voorzien

voor die fetchy.

Ja, toen hebben we niks op de kaart staan.

Maar Lies snijdt een interessant

onderwerpaan.

Zij en Jules nemen inderdaad

een echt vleesrestaurant over.

Terwijl vlees soms meer en meer

in het verdomme hoekje lijkt te zitten.

Dus ja, misschien dat we gewoon

één regeltje bij gaan voegen

met fetchy van de maand ofzo

om die mensen wel tegemoet te komen.

Maar daar zijn we nog niet aan uit

omdat ja, we hebben ook maar

de keuken dat we hebben.

Het is hier allemaal historisch en soms vrij klein.

We moeten daar ook de tijd vinden

ook voor onze kok

of dat er nog bij kan of niet.

Dus dan moeten we nog wat bekijken.

Op tien jaar tijd is de jaarlijkste vleesconsumse

op tien gedaald.

Ik merk het ook wel in mijn eigen omgeving

best veel vrienden zijn er voorbij je jaren

plantaardig of helemaal vegan gaan eten

of zweren vlees toch

zoveel mogelijk af.

Uit cijfers van de foteconomie

blijkt dat nog maar 58% van de Belgen

zich bestempelt als vlees-eater.

11% van de bevolking

eet helemaal geen vlees.

Vooral in Brussel gebeurt dat

meer dan in Vlaanderen en Wallonië

en vooral ook onder de jongeren

een bestloos eetpatron populair.

Bij deze zaak merken we ook heel erg

dat de mensen komen genieten van de sfeer

en de omgeving waarin

het restaurant

zich bevindt.

De mensen worden eerder

zijn antenijgen naar flexitariër.

Dus ze gaan eerder als ze thuis zijn

en zo gaan ze opletten

minder vlees eten tot geen vlees eten

maar als ze dan op een restaurant komen dan

dan mag ze goed stuk vlees zijn.

En vandaag inderdaad nog eens goed stuk vlees

nog eens genieten van

het product.

Maar in dat haatje kunt u in vraag stellen

hoe lang gaat dat nog turen

en inderdaad is altijd controversieel vlees

Het is niet slecht dat in vraag gesteld wordt

ook niet, dat vind ik niet slecht.

Gaat iedereen blijven als

goed stuk vlees apprecieren?

Ja, we weten natuurlijk niet.

We kunnen ook wel zeggen

dat het footprint van

padevlees is heel negatief

met Amerika is niet

de anderzijdige kwaliteit van het vlees

dat mensen het allemaal toch wel kennen

De vrouw is een verzader

een verzader met zuren

is optima

is ook zelfs bij vis

bevat veel lukkoos, bevat veel ijzer

Het is goed om aan te sterken

Het heeft eigenlijk alle

kwaliteiten om

in de moderne

vorm van denken over voeding

om toch te slagen

De vleesproductie

die wij kennen is vanaf

dat het dier opgewicht is gaat naar de slacht

en wordt het verwerkt

Het genisch

bij paarden vlees

hoe zwaar

er het paard zijn leven geweest is

Ik heb het dan naar werken toe

gebruik van het paard

het leven van het paard

Hoe beter het vlees

als wij een paard hebben dat

langer geleefd heeft

en een beter smaak

dan een paard

dat vanaf het opgewicht is geslacht wordt

Paarden hebben we ook in de natuur geleefd

die hebben niet zo

wat ook een probleem is

in de vleesindustrie

dat er heel veel akkerbouw

een dienst staat van het vecht

Dus in Disney is het wel duur

We krijgen nu paarden vlees

binnen

van gegarandeerd paarden

ouder dan acht jaar

We hebben al een leven gehad

Voorlopig zit de zaak nog altijd

stampvol

Veel mensen spreken van nostalgie

als ze hier komen

En ondanks alle crisisen

die er de voorbije jaren geweest zijn

draait het restaurant eigenlijk

beter dan ooit

En dan ja, we houden de keuken

dat zijn eigenlijk allemaal

wat we doen, zijn gerechten uit

de slagerij

alles wat we doen

we bakken

dat is allemaal de slagerij

en dat is eigenlijk

een metode ancestral

dat is wat je over krijgt van de vorige generatie

en dat is hier al heel lang aan de gang

want we hebben geen

typische restaurantkeuken

maar die is ook wel

een hapring in het begin

waarom geen ganaal croquettes

en de mensen vragen

Dat horen we van

toch wel 99%

van het clientiel, want je gaat hier

toch niks veranderen

en na verloop van tijd zegt ze

we moeten hier niet hebben, mensen komen hier

winnen en ze weten voor het

als ze kalfskoop gaan eten

een stuk over de pateen en nadien

een zelfgemaaktijsje

dat is wat je hier en meer moet er niet zijn

ja, dat is wel de grootste schrik

dat is ook de eerste vraag dat we krijgen

je gaat hier toch niks doen

we gaan er nu op later een termijn

een kebabshak van maken

en dat is ook een verhaal

het is heel

simpel, maar ik niet hoor het noemen

maar zoals die slaasvieren

dat hoort hier iets

en dat vind ik

tof, het is uniek, het is simpel

en het is volks eigenlijk

en het vleesbak in het paard of het gebaal

in de jaren 80 en 90

durf ik je dat allemaal niet uitspreken

en nu is het onze forte

nu is het onze...

dat is zo, we hebben door de film gezien

we hebben ook iets quirky

iets excentrie

en eigenlijk is het iets schoon

want eigenlijk komt

vroeger kwam er wartieren

binnen het paard

en dan werd het vet uitgesneden

en dan werd het aan gebruikt

met eerst al de frietjes in te bakken en zo

en hier zozen we het dan op

op een gegeven moment meegemaakt

maar het mooie is dat er niks verloren gaat

alle calorieën worden ook gebruikt

en dat is het eigenlijk

want dat is

het ziel

van ons restaurant

dat bakken in de paard of het

en het is allemaal

een hoofdgevraag van mijn ouders al

en dat is het

doen verder waar dat ons is overgemaakt

dat is de grote troef van de kruip geweest

natuurlijk de vooruitgang van de tijd

want ik zei dat ook tegen de klant kan zijn

we moeten iets veranderen

want we moeten mee met een tijd

we moeten mee met de regels, we moeten mee met technologie

soms we moeten mee met bepaalde factoren

waar we geen

fat op hebben

en dan hoop ik dat we dat kunnen doen

in de mate

dat we de sfeer

en weer de kwaliteiten dergelijk

kunnen behouden zoals dat is

dat gezegd zijn

gaan we even uit

voor reclame

waarom dat ik bij Mende Neus

super 8 Flanderierglas zit

ben ik ook al aan het verkennen

super 8

lekker onverwacht

mei 2023

terug naar de jaarmarkt

en de live muziek voor de kuip

de sfeer is uitgelaten

en je voelt

en ziet dan alles dat dit een hoogdag is

voor de vulvoordenaren

ik heb hier heel vaak niet nog terug staan

omdat ik al op zondag was

maar tegen de service

was ik altijd door

en het paardestekrestaurant speelt daar

dus een cruciaal rol in

Kuip is voor mij een standaard

klassieker voor het Belgisch paardenplees

en verder moet je hier

elk jaar op z'n minst op de jaarmarkt

naar toe komen

ik heb hier gewerkt, ik ben hier begonnen

op mijn 14, 15 jaar

en als mijn eerste student is op

en het is die jaarmarkt

die, zowel voor Marlies

als voor liefde tijd

een doorslaggevende rol heeft gespeeld

voor Dienzijs, ja, ik vind de kuiper

je neemt dan iets over

dat al bestaat

je kunt daar je ziel niet inleggen

dat is hetzelfde voor doen

dat vond ze toch niet zo tof

net hetzelfde als wat ik dacht

toen ik erin stapt, want ik kwam ook van de schoonfamilie

van de koude kant

de jaarmarkt, dat heeft daar wel een klik gemaakt

dan voelden ze zo de sfeer

die wel niet de dagelijkse sfeer is

maar dat heeft toch gemaakt

het is toch wel speciaal

en met hier dan te werken zo lang

is ze meer en meer in die sfeer

van de kuiper gekomen

en merkt ze ook meer en meer

dat je daar toch een beetje

je persoonlijkheid in legt

dat wordt niet direct door de klant zo ervaren

maar je legt daar toch een persoonlijkheid in

dat is zo groot zo

bijna niet, zij zitten geen seconden stil

als kind al

werkte hij alles af

alles hebben ze gezien, lopen van hot naar her

dus het laatste

lepeltje, het laatste komentje

met zijn plaats staan

en werken als paarden

en dat is eigenlijk wel belangrijk

dat er zo die orde is

en er is een drang om

de dingen te vormen

het klinkt nog wel kneutig

maar het is in een restaurantbedrijf

wel belangrijk

het is ook een goed finale naar dat persoonlijkheid

het is een komen en gaan

van bekende, oud bekende

en onbekende

hoe erg dat wij ook ons best doen

af en toe is er zoiets van

ja, het is toch anders

maar dat gaat het altijd zijn

nu we begrijpen dat ook

de mensen zijn er al 30 jaar gewoon

hoe dat nu is

en ik ben ervan overtuigd

dat de kwaliteit en de service

hetzelfde blijft hier

dat die mensen gaan blijven komen

en ze gaan aanpassen aan hoe het nu is

en dan komt dat zeker wel in orde

mensen zijn ook gewoon de diertjes

dus dat hebben we al 30 jaar

de gezichten van lieven en al van ons gezien

ik snap dat ook wel

dat dat voor die klanten soms net

iets gemoelijker is

dat daar twee jongelingen

voor een huis staan

zal ik het zo zeggen

ja, daar gaan we ook de tijd voor geven

om

om hen daarin aan te passen

en ik hoop dat ze daar ook voor open staan

om gewoon

ons op termijn ook een beetje te leren kennen

ja, ergens ook wel

ja, volgens een liever

ja, volgens een liever

of liever en al van ons

in virgorde uiteraard

het monument

dat moet van generatie naar generatie naar generatie blijven

en nu waarschijnlijk Zun

zal de volgende generatie begeleiden

en ze hebben ook wel vertrouwen

dat het goed komt met de nieuwe generatie

het is de ziel

van de zaak

maakt de zaak

dat je ziet dat hij in onze stop moet blijven

en dat dragen wij in ons hart

om 11 uur zaves

loopt de jaarmarkt stilaan

op zijn einde

en ook voor lieven en alfons

zit het er definitief op

lieven heeft al toekomstplannen

zij gaat het onderwijs in

op 1 september begint ze les te geven

voor alfons gaat het nog alle kanten uit

en vindt het wel een toffe gedachte

om nog eens iets helemaal anders te doen

ik wilde vooral nog iets anders doen

met mijn carrière dan alleen maar het restaurant

ik zou het zonder vinden

om niet nog iets anders gedaan te hebben

dat is één punt, maar ik vond het ook al fysisch

omdat we aan het beginnen

om gewoon eens te vinden

als het er echt in gaat

zijn de reinigingsdiensten van de stad al bezig

met het opkuisen van de straten

want ja, overal liggen plastieke bekertjes enzo

ook in de kuipers

lopen de laatste klanten naar buiten

alfons staat er, ze laat een praatje met hun

en ik vraag hem

hoe hij zich voelt

ik ga me nog even laatste keer

het jaarmarkt

als patroon van de kuipers

hoe ga het zijn

hoe voelt u

opgelucht en in goeie gezelschap

voor een ogenblik

een deugd doen

en dat gaat eigenlijk zo

de kans hebben we maar niet in een goeie dag te zeggen

ik zeg altijd

ik zou graag nog binnenkomen

zou ik heel graag doen

maar ik wil ze niet voor de voeten lopen

maar ik zou wel graag nog altijd

de smaak proeven

in de zaal te zijn

ik zie dat zo minder zitten

ik zou jullie wel komen eten

maar ik zou niet zo wat rondlopen

of met de klanten gaan lopen

ik wil ze niet voor de voeten lopen

maar als er iemand is

en je ziet iemand kunnen misschien straks zitten

en een glaske wijn meedrinken

we mogen niet te veel interfereren

we weten dat hij niet goed is

hij is zeker nog welkom

hij is ook welkom

ik zou het toch vinden

zoals gisterenavond

hij had dat aan gewerkt

maar als hij dan hier is

dan is het om mee te babbelen

dat vind ik heel tof

maar als we op dat moment

een juiste bezetting hebben

en het personeel

om dan daartussen te werken

dat gaat niet marcheren

maar ook mijn lieven enzovoorts

dat is hieropom

bangs buiten zitten mijn glas

wijn in de hand bewijzen

en zo de klantjes nog eens zien

ik vind het wel tof

niet de emotioneel geweest

normaal niet

wij hebben ze niet liggen

en straks

als ik thuis ga

lieve moeten nu zo weten

ik heb een deugd doen en dacht

dat is het eigenlijk

het was druk al jaren

dus dat is wel een beetje vestiging

en hoop leuk voor de jonkies

de jonkies

de nieuwe generatie

en de nieuwe vlees in de kuip

overvraag

af wie dat is

dit was vandaag

de dagelijkse podcast van de standaard

bedankt voor het luisteren

alle credits van de podcast

die je net hoorde

op www.standaard.be

reageer kan via podcast

atstandard.be

Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.