DS Vandaag: Vrouwenziektes, de blinde vlek van de geneeskunde

Dit is Vandaag, de dagelijkse podcast van de standaard. Ik ben Alexander Lippenveld.

Voor we aan de podcast beginnen nog even deze boodschap. Want de standaard is er natuurlijk ook

nog steeds om te lezen. Voor 4 euro per week krijg je analyse en duiding bij de actualiteit.

En je krijgt ook nieuwe inzichten en verhalen achter de feiten. Elke dag in de news app,

online en in de krant. Alle info op standaard.be schuinstreep lees. Vandaag is het wereldijerstokkankerdag.

Dat is met 800 gevallen in ons land per jaar een minder vaak voorkomende kanker. Of zo lijkt het toch,

want ijerstokkanker wordt vaak laat opgemerkt en is daardoor heel doodelijk. Ook andere

vrouwenziektes blijven lang onder de radar. Hoe komt het dat vrouwenziektes een blinde

vlek vormen behandelen, artsen, mannen en vrouwen te verschillend, of net niet verschillend genoeg?

We gaan het over iets heel belangrijk hebben vandaag. Want een juiste diagnose en behandeling is

van levensbelang als je ziek wordt. En net daar ligt het knelpunt bij een ziekte als ijerstokkanker.

Helena, een vrouw die liever ammoniem blijft en een schuilnaam verkist, werd met deze kanker

geconfronteerd en ze deed haar verhaal aan collega Margot de Klerk.

Mijn verhaal is eigenlijk eind 2018 begonnen. Ik ging naar de huisarts en de huisarts

studeerde mij door naar de gynecoloog. Mijn gebruiklijke gynecoloog.

Had de eerste gynecoloog wat dacht hij?

Apenisitis.

Wie dacht Apenisitis? En heeft dat dan ook nu verder onderzocht of doorverwezen?

Nee, dus zij besloten eigenlijk af te wachten omdat er ook lange wachtheden waren voor enemherie.

En ik voelde eigenlijk toen al aan mijn lichaam dat er iets serieus aanband was.

En hoelang heeft hij dan nog gewacht om dan ook eens terug naar uw huisarts?

Ja, dus dat was eind november dat ik de eerste keer bij de gynecoloog geweest ben.

Misschien twee weken of drie weken aan de ene.

En die was dan wel alarmerend?

Ik voelde aan mijn lichaam dat er iets serieus aanband was en mijn huisarts zag gelukkig.

Dat ik alleen niet in mijn gewone doon was en dat ik echt ziek was.

Eva Bergmans, journalist van ons weekblad.

We gaan het over vrouwenziektes hebben vandaag om te beginnen wat zijn vrouwenziektes.

Kort samengevat denk ik dat het erop neerkomt.

Dat een vrouwenziekte een ziekte is die een vrouw wel kan hebben maar een man niet.

Ja, oké.

Dus je kan inderdaad aan dingen zoals eierstoekkanker of ziekte die met de baarmoeder te maken hebben.

Ook pre-menstruel-syndroom bijvoorbeeld.

En breder denk ik dat je kan zeggen, pijnlijke maandstonden.

Extreme voorbeeld is ook endometriose.

Waar eigenlijk weinig aan gedacht wordt als mensen ergens last van hebben.

Het lijkt er een beetje op dat dokters die ziektes minder snel herkennen

omdat er al eeuwenlang minder aandacht voor is.

Het is simpelweg omdat er een overwicht is van mannen of altijd geweest is toch in de medische sector.

Ja, oké.

Er zijn minder onderzoek, er zijn minder budgetsen.

Het is een soort blinde vlek in de medische wetenschap en dus ook bij dokters.

Ja, oké.

En hebben we daar iets van cijfers van ofzo?

Dat is misschien een moeilijke vraag van ziektes die onondekt zijn.

Ja, dat is moeilijk he.

Nu eenmaal vrouwenziektes.

Cijfers op een blinde vlek plakken is uiteraard heel moeilijk.

Maar van endometriose bijvoorbeeld.

Weet we intussen dat het zeker één op de tien vrouwen treft.

Oké, ja.

Endometriose is een ernstige aandoening waarbij de baarmoeder verkleeft geraakt.

Die heel pijnlijke maandstonden geeft.

En vrouwen leven daar vaak al jaren, decennia mee zonder dat dat ontdekt is.

Ja.

We weten nu al één op de tien.

De aandacht ervoor groeit.

We weten hoe spectaculair worden die cijfers nog.

Vandaag op 8 mei wordt er dus aandacht gevraagd voor ijerstokkanker.

Een kanker met een hoogsterfte cijfer van rond de 50 procent.

En die mortaliteit ligt zo hoog omdat het vaak te laat ontdekt wordt.

De ijerstokken worden niet gescreend.

En vaak wordt er eerder aan iets als prikkelbare darmsyndroom gedacht.

Jaarlijks treft ijerstokkanker zo'n 800 vrouwen.

We luisteren nog even naar Helena.

Gelukkig voor mij dus had de huisarts alles een patiënt gezien met ijerstokkanker.

En dat was bij de patiënt zelfs al uitgezaaid.

Zo'n jonge vrouw die daar ook aan overleed is.

Dus ondertussen is die emmerie nog in een andere ziekenhuis genomen.

En het werd mij toen gezegd dat ik na een week zou contacteerd worden

in die uit het patoloos onderzoek zou blijken dat ik een kwataardige aandoening had.

Ik dacht dat hij neurode was.

Ik dacht dat het oké was want ze hadden het niet gebeld.

Een samenleuk van opzandigheden hebben ze gezegd in het ziekenhuis.

Maar Lea, dat is een cruciaal vergetenheid geweest.

Hij kwam dan bij de huisarts en mijn huisarts zat met het verslagverm.

En hij dacht dat ik kwam bespreken.

Waarom zijn er al twee van bezig?

En hij heeft dan gezegd, je moet terug naar de Hinekoloog gaan

en zal er wel echt een operatie volgen.

En dan voor een eerste operatie is hij vastgelegd begin februari.

Dus eigenlijk terug een maand wat er over aan is.

En ondertussen namen die klachten alleen?

De klachten namen eigenlijk altijd maar toe ik nam peinstillers tegen de buikpijn.

Maar ik was zo wat elke dag misselijk.

Maar het komt wel als een oude draad, zo wat terug, dat het te laat is.

Te laat. Misschien had ik wel het geluk nog

dat ik mij van in begin misselijk gevoeld heb.

Ik had ook last van constipatie.

Dat hoorde ik ook eigenlijk van andere vrouwen.

Dus vage buikklachten.

Maar ik hoor ook van andere vrouwen dat zij niks voelen.

Dat zij op een gegeven moment last hadden van ophopend buikvocht.

En dat zij dan naar de dokter trokken.

Het word ook de saagend killer in ons.

Het heeft alle ruimte in een buik om uit te prijden.

In het begin heeft het geen klachten en de tumor prijdt uit.

Maar je voelt het in het begin.

Lea, in het begin, ik had ook vage buikklachten.

En dan denk je ook niet terecht, ik heb hier kanker.

Nee, dat denk je niet.

Daar verwacht u gewoon niet aan.

En als ik niet aan eerst op kanker,

mist al heb je daar al niet veel over gehoord.

En heb je dan het idee dat er te weinig in de collogen

eigenlijk op de hoogte zijn van eerst op kanker?

Te weinig aandacht voor de symptomen.

Alles sinds.

Ik heb veel tijd verloren ook.

Omdat ik in het begin in de kleine ziekenhuizen terugkwam.

En eigenlijk zelfs bij mijn toen gebruikelijke genicoloog.

Maar eigenlijk, Alia, is bij mij mijn leven even te denken

aan een huisart die daar aandachtig voor was.

Eva, Helena zijn het dat haar genicoloog de kanker niet had herkend

en dat die eerst aan appendicitis dacht,

het is wel opvallend dat een genicoloog,

een dokter die gespecialiseerd is in het vrouwenlichaam,

een vrouwenziekte niet herkent.

Ja, dat is echt zwaar symptomaatisch.

Ik denk dat daar ook geldt

dat er gewoon minder kennis is over vrouwenziektes.

Omdat de medische wetenschap even lang gedomineerd is

door mannen en dat er daardoor ook minder onderzoek gebeurt

is naar het vrouwenlichaam en vrouwenziektes.

En het is ook zo dat het vrouwenlichaam

of een vrouw lang beschouwd is door de medische wetenschap

als een mannelichaam, maar dan met borsten

en een vagina in plaats van met een pimo.

Waardoor er een aantal regionen van dat lichaam

onderbelicht gebleven zijn

en waardoor ook andere dingen wel onderbelicht gebleven zijn.

Want het is niet zo,

een vrouwenlichaam functioneert ook anders dan een mannelichaam.

Hij heeft andere verhoudingen, andere hormonen.

Ja, hormonen, ook vetpercentages, spierweefsel.

En dat heeft wel redelijk wat gevolgen.

Ook bijvoorbeeld bij de ontwikkeling van nieuwe medicijnen.

Tot in de jaren 90 werden medicijnen getest op mannen.

Bij vrouwenlichaam heb je een risico die kunnen zwanger zijn

waardoor de farmaceutische sector het risico niet wil nemen

om dan te testen, feutussen te beschadigen,

want dan krijg je grote claims.

Maar ja, daardoor zijn er ook heel veel vrouwen

die bijwerkingen hebben gehad, of fouten dosissen gekregen,

te hoge dosissen gekregen,

omdat ervan uit werd gegaan

dat alle lichaam eigenlijk hetzelfde reageren.

Tot in de jaren 90, zeg je. Ja, tot in de jaren 90.

Dat is echt nog niet lang geleden.

Dat is pas geleden.

Er is dus een hoge mortaliteit en een hoog herval

ook bij eierstokkanker door de vaak te laten diagnose

en verhoogd bewust zijn.

Ja, dat is erg belangrijk,

want dat zou tot minder ingrijpende operaties,

minder chemotherapie, minder sterfte kunnen leiden.

Nog zo'n onderbelichte ziekte is lichensklerosis,

een ziekte waarmee Marlene Wouters werd geconfronteerd.

Dat is een ziekte die niet veel mensen kennen,

maar veel artsen ook niet.

Lichensklerosis is een huidsziekte,

eigenlijk een ontsteking waarbij de huid

plaatselijk elasticiteit verliest

en ook een zekere witte verkleuring is.

En aanvangelijk geeft Lichensklerosis vooral jeugd

en een branderig gevoel,

en daardoor waren heel veel dokters met een schimmelinfectie

en krijgen ook heel veel vrouwen

het ene middeltje na het andere tegen schimmels.

Maar uiteindelijk blijkt dat niet te helpen

en niet alle artsen hebben dan het idee

of de ingeving om door te verwijzen.

De zoektocht naar de juiste diagnose

verliep erg moeilijk.

En ook de timing zat niet mee.

Ik heb de aandoening gekregen in de eerste lockdown

en mocht nergens naar een dokter gaan,

dus ik had dan al zelf met een schimmelproduct geprobeerd.

Dat had dan niet geholpen

en eigenlijk wist ik ook wel ergens dat het dan niet was.

En mijn dokter heeft de aandoening dan wel goed erkend,

maar wel de verkeerde behandeling gegeven.

En dan heeft hij mij iets meegegeven

en na een maand stond ik daar terug van.

Dokter, dat is eigenlijk niet beter.

En hij had ook de juiste aandoening niet opgeschreven,

waardoor ik eigenlijk, ja, hij zei van,

ja, ik ging daar nogal licht over.

Hij zei, dat is iets gelijk ik zeem.

En omdat ik zeem eigenlijk vertrouwd mee was,

was ik eigenlijk niet zo galarmeerd.

En toen ik daar dan terug stond,

had ik natuurlijk wel op zitten googelen

en zei, dokter, is dat lichenskleur roze?

Want u ging er nogal licht over,

maar dat is precies toch wel vrij ingrijpend.

En dan zei hij tegen mij van, ja, maar ja, niemand kent dat,

dus eigenlijk had dat niet veel zin om die juiste term te gebruiken.

En ja, ik zie het zo,

nee, dokter, je ziet ook dat hij hier echt wel gekent,

maar nu toch wel na 25 jaar, ik doe helemaal niet flauwen,

maar ik zit hier nu echt wel met een serieuze probleem.

En ik vond het dan niet fijn dat hij er licht over ging

voor iets wat ik toch wel...

Ik was op dat moment ook maar net 15,

dus toen ik zei wat ja, sex is vervelend,

of pijnlijk, er praten hem over.

En ja, dat vond ik niet zo gepast.

Marlene ging te raden bij een dokter

die je eigenlijk beter niet bezoekt,

dat is dokter Google,

maar die bleek nu net haar redding te zijn.

En dan ben ik zelf begonnen in googelen

en via een patiëntenvereniging

ben ik dan wel bij een juiste dokter

en gynecoloog en dermatoloog terechtgekomen

en ja, had ik eigenlijk na twee maanden,

zal ik zeggen, de juiste behandeling.

Maar er zijn mensen die dus ja,

hun blijven stukelen,

ook van de huisart te horen krijgen van,

ja, maar ja, sex een beetje een ambitant is.

Weet je wat, drink dan een wit wijn,

een ontspantje een beetje,

en dan gaat dat beter gaan.

Terwijl ik het zo groot is,

eigenlijk een aandoening is,

die levenslang onderhoud blijft,

sluimer zal ik maar zeggen,

en je moet die onderdrukken door wekelijks

en een heel zware cortisone zelf te gebruiken.

Eén, al twee keer per week.

Bij sommige mensen iets meer.

Maar wel levenslang.

En ook volgens een bepaald smeerschema.

En zeker daar,

als we met patiënten onder elkaar daarover praten,

dat die smeerschema is ook nog niet zo goed gekend is

en dat, ja,

veel dokters er toch nog licht over gaan.

En dat is ook één van de eerste raten

ik geef als mensen toevallig

met mijn gesprek eraan,

dat ik zeg van,

lees er echt zoveel mogelijk over.

Alles wat je kunt vinden,

waarvan je weet

dat het van een goede bron is,

boven een vereniging.

Zodat jij eigenlijk aan de huisarts,

nadien, kan zeggen waar het over gaat.

Dus er zou eigenlijk eens een dag moeten komen,

een bijscholing voor artsen daarover.

En misschien ook, ja,

vrouwen,

die toch hun eigen lichaam kennen,

iets meer ooster jeun nemen

als ze komen van,

er is een probleem.

Ook Sonja Rademakers zit erbij in dit gesprek

dat Margot de Klerk met hen bij de voerde.

Zij is de voorzitter van Esperanza.

Dat is een lotgenotengroep

die patiënten met een ginecologische kanker bijstaat.

Ze werd ook geconfronteerd met lichensklerose,

maar die heeft geleid

tot nog iets, ja,

veel ernstigers.

Dat is kanker.

Ik ben zelf veneig jaar geleden

geopereerd van vulvacanker

als gevolg van lichenskleroses

die dan geleid had tot een vulvacarsinoon.

Er wordt vaak gezegd

dat LS, dus lichenskleroses,

vooral voorkomt rond de men op pauze

en vulvacanker rond de 70 jaar,

maar ik had op mijn 15 jaar al lichenskleroses.

Het grootste deel van de schaamlippen

werd dan verwijderd.

Daarin boven werden de linveklieren

in mijn lichaam opgeruimd

om uitzijgingen te voorkomen

naar het rest van mijn lichaam.

Dat is ook erg belangrijk.

Vanuit de lichaam kan het snel,

voor het jaar naar het rest van uw lichaam.

Door de slechte behandeling van lichensklerose

kreeg Sonja dus vulvacanker.

In feite wel, ja.

Zij kennen die huidszikte wel,

die LS kennen ze wel,

maar dus de mogelijkheid

dat dat tot kanker kan evolueren,

dat weten ze.

Maar ik denk dat ze ook niet genoeg

de symptomen kennen of daar niet genoeg

snel op springen als ze dat dus zien.

Ik moet wel zeggen

dat ik heel vroeg dan dermatologen gaan.

Dat was dus probleem,

niet van bij de uist,

ook toen je dat niet kende.

Die dermatoloog,

toen ik 15 jaar was,

kende dat dus wel.

Maar ja,

het is een hele evolutie

voordat dat uiteindelijk vulvacanker wordt natuurlijk.

En dat wordt niet genoeg

opgevolgd en bekeken van

wat veranderd er hier,

zou dat misschien gevaarlijk kunnen zijn

of niet,

wordt niet genoeg aandacht aan besteed.

Want daar zat dus een bolletje,

maar eerder dat ze mij dan

doorgestuurd hebben.

Het is voor vrouwen dus erg belangrijk

om de stap naar de dokter te zetten

wanneer er iets mis is.

En die stap is volgens Sonja

en Marlene soms moeilijk.

En heel belangrijk is misschien ook

dat heel veel vrouwen zich

over hun schroom zetten

om naar de dokter te gaan

als ze een probleem hebben.

Want er zijn er ook heel veel

die zoiets hebben van

oh nee, ik ga niet naar de dokter

of niet naar de gynecoloog.

Want dan moet ik dat met mijn benen

gaan openleggen.

Dat hangt veel taboer rond,

heel heel veel taboer rond.

Je bent zelf ook dan beschamd

misschien om

verder stappen te zetten.

Het is niet gemakkelijk.

Want borstkanker,

dat is ook al heel erg gekend

maar

ja, vulvakanker

er hangt nog veel meer

negatieve taboer rond

eigenlijk.

Waardoor je minder gemakkelijk

naar buiten de terechtarmee.

Het is eigenlijk een drempel

waar je wel over moet

om je omgeving

te vertellen.

Ja, maar over vulvakanker

te spreken met familie

en vrienden

en nieuwe zoon

dat is echt niet evident.

Terwijl ook om dat sommige mensen

misschien denken

dat een sexueel overtraagbare aandoering

is wat helemaal niet is.

Het is helemaal niet waar.

Het is een ontsteking.

Hoogst waarschijnlijk een autoimmuunziekte.

Maar zelfs dat weten ze

nog niet helemaal zeker.

Lichensklerose is nog steeds

een weinig bekende ziekte

bij het brede publiek

maar het is vooral belangrijk

dat artsen de ziekte kennen

natuurlijk

om de juiste behandeling te starten.

Is die kennis

intussen breder ingeburgerd?

Wij hopen dat.

Maar weten het niet.

In 5%

niet behandelde Lichenskleroses

evolueerd naar kanker.

En natuurlijk moesten

de aandoening zijn

die misschien veel meer mannen

zou treffen

en niet zo veel vrouwen

dan zou er misschien

ook al veel meer onderzoek

naar gebeurd zijn.

Maar nu is de aandoening

die

de behandeling

kost bijna niks

en het ubezalve kost 8 euro.

De vette zelf

kost ook niet zo veel.

Er is weinig werkverlet.

Mensen gaan er bij

als ze behandeld worden

niet dood van.

Dus waarom zou je

er veel onderzoek naar doen?

Of veel budgettevrij maken

om onderzoek te doen?

Eva, terug naar jou.

We zeiden dan net al

dat de medische kennis

of de wetenschappelijke kennis

over vrouwenziektes

nog te kortschiet

op vele vlakken

wordt die scheeve situatie

nu recht getrokken?

We gaan wel vooruit.

Er zijn

meer en meer vrouwen

die ook de stap naar

de medische sector hebben gezet.

Er zijn een aantal vrouwen

die daar heel erg aan

de kaart trekken.

Bijvoorbeeld in Nederland

heb je iemand

als

Twanlagro Janssen

die als professor

en huisarts

heel erg aan de kaart

heeft getrokken

voor genderbewustigenees

kunnen

en dus meer

onderzoek

ook specifiek voor vrouwen.

Bijvoorbeeld hier in België

zijn we begonnen

aan onderzoek naar

het vaginaal microbiome.

Dat is ook

een soort manier

om een blinde vlek

in te vullen.

Dus

mondjesmaat

wordt er wel

een inhalbeweging

ingezet.

De weg is nog lang.

Ja.

Maar gek genoeg

zijn het ook

ziektes die niet

gender gerelateerd zijn

die bij vrouwen

minder

vaak

of minder snel

ontdekt worden.

En het gaat echt

om evidente dingen

zoals een hartkwaal.

Ja, ja

afschuwelijk.

Dus inderdaad

er zijn

Twanlagro Janssen

ervoor zijn zeker

dode gevallen

door

ook weer

beperkte kennis

die er was

over

het vrouwenhard.

Bijvoorbeeld

een hartaanval

ziet er heel anders

bij een vrouw

dan bij een man.

Bij een man

heb je dat klassieke

syndromangrijpt

naar de armen,

naar de borsttrek

en valt neer.

Bij vrouwen

is het subtieler

en algemeen

slecht voelen.

En dan

wat daar ook in meespeelt

is dat

alle

stereotypen

over mannen

en vrouwen

die in de samenleving leven

leven ook

bij dokters.

Oké.

Dokters

zijn ook maar mensen

met al hun blinde vlekken.

En zo

wordt er bijvoorbeeld

wat er komt.

Vanaf andere patronen

gekeken

er wordt

veel sneller gedacht

van ja,

het is psychosomatisch

het zal wel

stress zijn

waar ze slecht op reageert

en dan krijgen

van die voorbeelden

van mensen

die een

loontsteking hebben

maar

tegen wie de huisart

zegt ja,

nee maar antidepressieve

het zal wel beter gaan.

Oké.

Dus er zijn

naast

hartziektes

heb je bijvoorbeeld ook

al die AD

ja,

is heel lang

onontekend gebleven

omdat er bij jongens

heb je dat typische patroon

van

ja,

druk druk druk

iedereen storen

bij meisjes

is het meer dagedromen

ongefocust zijn

maar

het is even goed

een

ja,

een kwaal

en een patroon

waar mensen last van hebben

en

het

omgekeerd gebeurt

ook.

Oké.

Dus als er

een man bij de dokter komt

dan spelen daar ook

patronen in mee

zoals

mannen zijn stoer

mannen zijn

stabiler

dus

bij mannen

worden bijvoorbeeld

vaak depressie

lang niet ontdekt

dus eigenlijk

moet een dokter

los van die patroon

kunnen kijken naar

de patiënt

die voor hem of haar zit

ja.

Maar dat vraagt

heel veel

bewust zijn

en daar

schort ook nog aan.

Zelfs al

bij kinderen

wordt er anders gekeken naar

jongens

en meisjes

gaat dan over

pijnperceptie

ja,

de samenleving

is er heel vroeg bij

om

gedragingen op meisjes

en jongens te kleven

dus uit een onderzoek

van de Universiteit van Jeel

is gebleken

dat als je

een

huilend kind toont

aan een volwassenen

dan volwassenen

de ernst van de situatie

veel hoger inschatten

als het om een huilende jongen gaat.

Oké.

Ja.

Dus bij huilende meisjes

is het idee ja

die huilen

een beetje sneller

dat betekent niks

een meisje

huilt stelt eigenlijk

normaal meisjesgedrag

waar we verder

niet te veel aandacht voor moeten

en bij jongen die huilt

ja,

echte jongens

weten niet

dat weet iedereen

dus ja,

dan moet het wel

heel ernstig zijn

en dokters verschillen

daarin niet van

inderwelke andere volwassenen

ja, oké

hangt het er ook vanaf

of je een mannelijke

of vrouwelijke

dokter voor je

zitten hebt

als patiënt

misschien een

riscante vraag

maar

heel riscant

het maakt verschil

of je bij een man of

een vrouw

op consult gaat

maar

in die zin

dat

een hart ziekt

bij een vrouw

sneller ontekt

zal worden door

een vrouwelijke dokter

oké, ja

want ook

ik heb daarover

wel eens een

goed gesprek gehad

met Lydia Ketting-Strewt

die lange voorzitter

was van de

vereniging van

vrouwelijke huisartsen

in Nederland

en die zichzelf

ook al had betrapt

op dat soort patronen

dat je

ja,

bij een vrouw

niet meteen denkt

aan een hartaanval

dat dat even duurt

dus dat je een aantal

jaren ervaring

en goed kijken

en een soort

training

nodig hebt

om het ook

bij jezelf te zien

want wel een groot

verschil is tussen

vrouwelijke

en manelijke dokters

is dat

het consult

bij vrouwelijke dokters

gemiddeld

langer duurt

oké,

hoe komt dat?

is dat ook

een cliché

dat hier

bevestigd wordt?

ja

vrouwel

babbelen

zoveel meer

maar

het is eigenlijk

een heel positief gegeven

want

vrouwelijke dokters

gaan over het algemeen

meer in gesprek

met hun patiënten

dus proberen

eerst boven water

te krijgen

van wat speelt hier

zijn er misschien

andere dingen

iemand die

met

fysieke pijnen komt

kan ook

psychisch

mankeren

of met een soort

ja,

Lidia Kettings

noemde dat

een patiënt

komt

met een extense

vraag op consult

dus je ziet

wat zit eronder

dus het is

meer een gesprek

en autoriteit

naar een patiënt

te kijken

en snel te denken

dat ze wel weten

wat er aan de hand is

ja, ok

patiënten zijn

blijkbaar ook

vaak tevreden

over de communicatie

van een vrouwelijke dokter

voelen zich

meer gehoord

en

veel meer

op de hoogte gesteld

en wat

zou een oplossing

kunnen zijn

dat het niet

meer uitmaakt

welke

geslacht of gender

je hebt

als dokter of patiënten

wat kunnen we daar aan doen?

nog een tijd

geduld te hebben

maar

een deel van de oplossing

ligt in de opleiding

waarbij het discussie is

of dat dat dan

een apartfax zou moeten zijn

of niet

over genderbewustige neeskunde

er zijn ook stemmen

die zeggen

het zou goed zijn

bijvoorbeeld in de casussen

die in de opleiding

worden gegeven

al veel aandacht hebben

wat te werken

met veel

verschillende lichamen

en daar ook over te praten

te zorgen

dat die blinde vlek

ook al

aan bod komt

in de opleiding

in gesprekken

bij dokters

ook een soort zelfreflexie

krijgt die hen

meer wapend

tegen de stereotypen

ja, ja, ok

en dat zou voor iedereen goed zijn

daar zouden we vrouwen

bijgebaat zijn

maar mannen net zo goed

ja, inderdaad

want dan krijg je een geneeskunde

die meer opmaat is

van de patiënt

goed, Eva Bergmans

dank je wel

dit was vandaag

de dagelijkse podcast

van de standaard

bedankt voor het luisteren

volg ons

op Spotify, Apple podcast

en er welk ander podcastplatform

en onze gratis FDS podcast

kan je niet alleen ons werk beluisteren

maar ook de beste podcasttips

terugvinden

alle credits van de podcast

die je net hoorde

vind je op standaard.be

Schijne Streep podcast

reageren kan via podcast

adstandaard.be

morgen zijn we er opnieuw

Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.