DS Vandaag: Uit het hart. Wat als je afscheid moet nemen van je pluskind?
De Standaard 8/4/23 - Episode Page - 30m - PDF Transcript
We hebben deze zomer op vrijdag een nieuwe podcast-streeks uit het hart.
Daarin praten Lieve en Marianne over de grote en kleine dingen van het leven
met iemand die hart en ziel op tafel legt.
Veel luisterplezier.
Dit is uit het hart, een podcast van een standaard over het leven en hoe we erin staan.
Met Lieve van de Velde en Marianne Ustaart.
Dag Marianne, heel erg lieve.
We hadden een intergeerende aankondiging vorige week. Waarover gaan we het precies hebben?
We gaan het hebben over mensen die na de broek met een partner een partner die kinderen had.
Uit een vorige relatie, of een vorige huwelijk.
Niet alleen die partner, maar ook die kinderen moet missen.
Plot verdwijnt eigenlijk een hele contact uit zijn leven of uit haar leven.
Dat is vergeetouder eigenlijk.
Vergeetouder, ja. En dan is dat ook een stuk dubbel rauwen eigenlijk.
Want we moeten ineens meerdere mensen missen.
Ja, toen mij denken aan Niels de Stadsbader.
Weet je wel, de presentator die was de gast in het programma Viva La Feta met Otto Jan Ham.
En Jan Icazalsius, ergens dit voorjaar als ik me goed herinner.
Ken je dat programma? Super fijn.
Jawel, een programma.
Niels vertelde daar dat hij dus ook lange tijd een relatie heeft gehad
met een vrouw die een zoon had uit een eerderen relatie.
En hij kende dat jongetje heel goed heeft hem zien opgroeien,
smeerde zijn botrammen, deed het kind naar school enzovoort.
Maar dan kwam het tot een breuk tussen de Stadsbader en zijn vriendin.
En dus ineens verdwenen ook haar zoon uit zijn leven.
En hij had het daar echt moeilijk mee, zo dat was een redelijk emotioneel stuk.
Wel, het is zo iemand die we vandaag ook aan het woord gaan laten.
Jonathan Wond in het Leuvense heeft een relatie gehad met een vrouw die al een dochter had.
Hij heeft zich ook gehecht aan die dochter en heeft daar een toffe band mee opgebouwd.
De relatie is gedaan en hij ziet ook die dochter niet meer.
Hij heeft daar heel hard van afgezien.
Ik stel ervoor dat jij eens met hem gaat praten.
Ik kan deze keer niet mee, maar vergeet je chocolatjes niet.
Oké, dat is goed. Ik zal er mee pakken. Ik ben er mee weg.
Hé, wacht even, ik ben Marianne.
Kom binnen. Merci, merci.
Ik heb voor u chocolade hertjes.
Morgen.
Ik hoop dat ze lekker zijn.
Dankjewel.
Ik ben Jonathan en 42 jaar ondertussen uit het Leuvense geboren getogen en blijven plakken.
Toen onze relatie begon, was haar dochter net één jaar geworden.
Dat is een klein baby dat nog rondkrijpt en een uberschat is.
Dat is iets waar je dan mee in rolt.
Je wordt verliefd op een vrouw, begint een relatie mee.
Maar die had ook een kind, niet dat dat een probleem was.
Maar ik wist eigenlijk ook niet goed daarmee.
Hij was aan te verwachten.
Maar om te gaan, je wordt dat overvalt.
Want je had zelf geen kinderen?
Nee.
Want dat moment had ook geen kinderwens, misschien?
Of toch stond het idee van...
Geen explicite kinderwens.
Plotste dan plus vader.
Ja.
En dat was uitgeneens heel raar op.
Zeker met zo'n klein kindje.
Dat heeft constant aandacht en bescherming aan de hulp nodig.
Dus je rolt daar gigantisch snel in.
En ja, ik weet niet dat dat een zorgzame instinkt.
Een moederinstinkt is meer gekend.
Maar ik denk wel dat er ook iets als een vaderinstinkt is.
En daar zit het gaan overgeleverd.
En dat was niet echt iets waar ik kon vatten of voorspellen voor ons.
Totdat je daar stond.
Had de mama een co-ouderschapsregeling met de vader van het kindje?
Of had je er eigenlijk drikt wel redelijk naal en vaak bij betrokken?
Ze had een moeilijke broek achter terug met haar man.
Echt genoot.
De vader van het kind.
Met het gevoel dat de papa maar één keer om de twee weken een tweekend liedje zag.
En die kwam halen.
En de rest van de tijd was zij bij ons.
Ja, want jullie wonen samen.
Praktisch, niet echt officieel.
Maar ze was hier toevallig ook in de buurt komen worden.
Zo ben ik elkaar leren kennen.
En ja, op een beelden van praktische reden, denk ik,
kwam het erop neer.
Dat ik eigenlijk vooral daar was.
Ik had me thuis nog wel.
Maar ja, je zat eigenlijk grotendeels daar samen.
Dus je ziet het.
Wakker worden.
Pstacks.
Wakker worden is ook te klein met betalen.
Je zet een koppel.
Je zet ook een passure relatie aan het opbouwen.
Maar je zet ook tegelijkertijd ineens je zin.
En een taak voor een kind.
Voor een klein meisje aan het opnemen.
En dat is dwingend.
En daar zit geen mee.
Dat ging vanzelf eigenlijk.
Ik heb er niet veel vragen bij gesteld.
Dat is een klein babytje.
Maar op een of andere manier heb je snel wel een connectie daarmee.
Lengst twee kanten ook.
Als ik ook het gevoel dat zij zich aan u begon te hechten.
Ja.
En dat zijn misschien zo'n zacht als de papa.
Je werd waarschijnlijk wel de meest aanwezige soort van vaders.
Je ging u in haar leven doen.
Als ik het juist in schat.
Ja.
Wanneer wel dat zij haar kennen, haar papa ook wel.
Dat zag je wel.
En het vond het eigenlijk wel mooi om te zien.
Dat ze die ook wel herkennen en zaken.
Ja, je loopt wel die stappen mee.
Of de eerste stappen dat je ziet.
En gezet gigantisch trots.
En gezet blij dat je dat mocht mee maken.
En de eerste woordjes.
En gebeend is ook wat te helpen.
Dat is mama.
Mama.
Dit is een bijtje.
Dit is een vogel.
Voelvol.
Bij.
Bij.
Alles was een bijne.
En wie was jij?
Mijn vriendin heeft dan ook proberen mij voor te stellen.
Want het is Jona.
Jona dan.
Iedereen met haar.
Jona.
En dan maakte zij daar ja, jo van.
En dan was dan mama bal bij.
Ja, jo.
Ja, jo.
En dat pakt u wel.
Dat was...
Ik kreeg het aan de naam van zo'n kind.
En dat is een uiting van dat je ook gezien wordt.
Denk ik.
Dat was ook laatst wat ik van haar gehoord heb.
Als je in de auto zat.
En ik kom mijn laatste spullen aan mijn deur af.
Leveren aan een zats in de auto met haar armpjes uitgestrekt.
Ja, jo, ja, jo.
Aan het roepen, maar ik kom er niet bij.
En dat was laatst wat ik van haar gezien heb.
Zelfa.
Ja, zelfa.
Dus het komt tot een bruik met een moeder van een kindje.
Besefst op zo'n moment direct van...
Wauw, dat is dan ook gedaan met mijn rol als plus.
Ja en nee, dat was haar.
Mijn vriendin sprak uit.
Ik zit niet meer zitten en ik wil een einde aan deze relatie.
Op dat moment snap je dat ik er ook wel gezien was.
Er zaten wel wel spanningen.
Het is aan ons twee als koppel.
Er waren dingen die niet juist zaten, die we niet konden uitgesproken krijgen,
die dat we niet opgelost kregen.
Ik denk die relatie had veel sneller gestopt.
Had de kindje er niet bij geweest, had je niet die rol gehad.
En instant na begon ik eigenlijk meteen dat gemiste ervaren.
Haar te missen, maar ook dat kind enorm te missen.
Mijn rol als pluspapa te missen, ons gezin.
Want hoe lang waren jullie samen dan?
Totdat ongeveer.
Dus dat is geen twee jaar.
Dus een echt gigantisch lange periode was dat niet.
Maar het was wel een...
Intens en natuurlijk een belangrijke jaren tussen naar één en naar drie van het kind.
Een meisje dan.
Maar jij wel aanwezig.
En dat overviel mij ineens heel sterk daar te missen.
En ineens dat borrelde precies allemaal samen naar één groot gemist,
naar alles, naar mijn vriendin, naar dat kind, naar ons.
En ik denk dat ik vooral achteraf moet herkennen
dat ik er de fout op maakte om dan niet in zijn verschillende onderdelen apart te zien.
Ik denk dat ik dat misschien had kunnen praten en argumenteren
met haar van oké, ik wil je niet tegenhouden om je leven te leiden
en ik snap het ook dat verder moet gaan
en dat beter is voor ons om uit elkaar te gaan.
Maar ik zou het fijn vinden om nog contact met ons kind te behouden.
Maar dat lukte toen niet.
Dat was alles of niks en dat was rare.
Ik kreeg het niet uitgesproken.
En ik weet niet waar als hij zat.
Ik denk dat hij snel die keuze heeft gemaakt
van afsluiten en verder en niet meer terugkijken.
Ik weet het niet.
Maar wat ik niet herkende was dan missen van een kind.
En dat heeft mij echt kapot gemaakt.
Dat kon je geen blijf mee met jezelf.
Je kon dat niet plaatsen.
Je kon er ook niet verklaren aan anderen
aan mijn omgeving en netwerk van vrienden.
Zoals mensen die kinderen hadden zelf,
kwamen al gauw met het ding van
het is wel niet uw kleine man.
En je blijft vast zitten op één muur van
oké, maar je snapt het niet.
Dus oké, ik had een heel snel idee van
als je dat niet zelf meemaakt, dan weet je dat niet.
Wat ik gemerkt heb is
ik heb het alleen maar kunnen uitleggen aan mensen
hoe dat dat zat.
Als ik het voorbeeld nam van
je kent Hollywood.
Die hadden, die kunnen, twee mannen bijvoorbeeld.
Die kunnen geen kindbaren zelf.
En er zijn er veel die een kind adopteren.
En jij denkt dat die dat kind niet graag ziet.
Dat die dat kind geen band mee opbouwt.
Dat dat kind omgekeerd geen band met die
pappers opbouwt.
Ja, nee, dat snap ik wel.
Dat is hetzelfde.
De oplossingen voor handen, op dat moment
waren puziemaken en zuipen.
Veel zuipen.
En het is alcoholisch simpel.
Een pijnstiller voor de geest.
Ja, een beurt.
Maar had je wel voor jezelf op dat moment al
gedefineerd dat het niet op dat moment al
niet meer zozeer de relatie was die je miste.
Maar toen vooral dat kindje.
En dat jij dan achterbleef als iemand die twee jaar lang
een vaderrol, een vaderrol had vervuld.
Maar dat nu eigenlijk er bekijt van af kwam.
Want je bent een biologische vader.
Je bent een juridische vader.
Je hebt eigenlijk als plusouder.
En het stopt dan.
Daarna hebben we eigenlijk geen echte rechten
te naan zien van...
Kind van uw ex-partner dat je toch al die tijd
grootgebracht of had iets voor gevoel,
tot affectie voor gevoel.
Maar federaal is je kunt dat realiseren.
Maar je lichaam schreeuwt naar iets wat je
niet echt onderwoorden kunt brengen.
En je kunt dat niet echt rationaliseren.
Maar je bent veranderd en geprogrammeerd
naar een zorgrol binnen van de manier.
En dat was om af.
Dat wordt weggehaald.
En je bent...
Ik had echt heel veel moeite.
Maar gewoon simpelweg niet mezelf voorstellen
wie ben ik nu eigenlijk nog.
Dat overvalt u.
En dan staat je daar.
En dat is een heel overweldigend innemend gevoel
waar ik geen afstand van kon nemen.
Dat was wel heftig.
En denk je dat als je het anders zo hebt aangepakt
dat er misschien wel mogelijkheid
zoals dat jij nog in het leven
kon zijn van het kindje?
Het maat van ons is dat het tragische
stoemiteit van mezelf vooral
op het moment dat mijn vriendin zei
ik wil er een eind aan maken.
Zij ze toen wel heel snel van...
Maar ik wil wel nadenken
over een manier om
dat je nog contact kunt met mijn dochter.
En ik weet het niet.
Ik denk in de periode daarna
dat ik dat nu vergeten heb.
Of is dat verwaast?
Ik was toen...
Ik kon dat niet accepteren
dat dat de enige opcie was
dat ik dat had.
Ik denk dat ik vooral wauw dat je zin
en het geheel en haar ook
niet opgeven, niet verliezen.
Maar dan achteraf
dan denk je ineens terug van
miljoen jaar stoemer ik.
Waarom heb je daar toen niet...
Ah nee, dat is geen gepland.
Alleen, waarom konden we dan niet
eens accepteren?
Dat is heel raar
want in dat moment van die broek
is alles messig
en lelijk.
En die tasbaring
je weet het niet goed.
Wat dan niet anders om te schrijven
hoe dat het gelopen is.
Ik zou ook graag hebben
dat ik het anders had aangepakt.
Maar zo is het nu helemaal niet gegaan.
En één keer dat
dat het neteliger
en messieën werd
is dat ook nooit meer te sprake kunnen komen
en ik heb dat wel gevraagd.
Maar toen was er geen ruimte meer
om daar nog
een oplossing of mogelijkheid voor te vinden.
Dus zo is het niet gelopen.
Wat ik nu mensen in die situatie
adviseren of zou willen adviseren
is van praat daarover
aan het begin van uw relatie.
Hoe gaat je het aanpakken
of hoe zou je het willen aanpakken
als de relatie misloopt?
We hebben dat niet gedaan.
We hebben daar
geen kanterekening mee gehouden
en niet meer.
Dat lijkt eigenlijk zo
verstandig en logisch.
En je legt filmp voor dan vast.
Wat doen we met het huis als het misloopt?
Wat doen we met het zin?
Wat doen we met dat kind?
Wat doen we met iemand?
En dat kan ik alleen maar iedereen aangraden
om te doen.
Dat gaat niet tof zijn.
Want je zit dan
in de
witte broodsel.
Ik heb iets aan dat land
naar boven halen van
als het misloopt.
Zinvol.
Niet dat je dat dan noodzakelijk daarom
naar de letter gaat volgen,
waarschijnlijk niet.
Maar dan heb je tenminste
een kader waar binnen
dat je kunt praten daarover.
Als het zo werkt.
Zet je niet overgeleverd
dan je gevoelens.
En die zijn moeilijk in de hand houden.
Ik heb zo
pakteweerden na de broek.
Heb ik één keer
in de gesprek met iemand gehad
die eigenlijk in dezelfde situatie zat.
En...
Ook een man.
Ook een man.
En dat was ongelofelijk.
Die zat er langer mee.
Die was zijn kind te langer kwijt.
Maar daar voel je
nog enorm veel frustratie,
boosheid,
geprojecteerd naar alles en iedereen
in de wereld.
Eigenlijk zat die niet
echt goed in z'n velp,
dat moment.
Maar in dat gesprek
had je zo ineens
een moment,
alle twee,
dat we elkaar zagen
en begrepen.
En dat was zo'n opluchting.
En vanuit die ervaring
heb ik mij daarna
om te zitten en te bedenken
dat je maar
daar helpt
samen komen
met gedeelde...
Allee, als lotgenoten.
Met gedeelde ervaringen.
Op een of andere manier
vind je jezelf
dan niet meer zo'n oozel.
Op een of andere manier
staat je niet meer alleen.
En bent je niet meer deraarde,
maar zie je jezelf
ook in iemand anders verhaal.
En dat geeft een connectie
en dat geeft een steun
dat je niet kunt emailen.
En toen heb ik
gedacht,
oké, ik moet dat doen.
En dan heb ik
de website
vergetenvaders.be.
Goeie term,
vergetenvaders.
Ja.
Dat de lading wel.
En het is pas nu recent
dat ik die website
effectief online gezweerd heb
en dat initiatief gelanceerd
om naar een praatgroep
mee te organiseren.
Niet meer als dag
ben ik geen therapeut
of geen
professional in dat...
Ik ben een ervaringsdeskunige.
En ik realiseerde mij ineens van,
ik heb dit na lang.
Dan wordt het dus wel even
achter mij kunnen laten.
In die zin,
dat ik niet wil zeggen
dat ik dat niet
nog kan wisselen.
Dat gaat
de rest van mijn dedes
zijn, denk ik,
maar
dat blokkeert
mijn dagdaar
ik ze leven niet meer.
Ik sta er niet meer
mee op en ik ga er niet meer
mee slapen.
Merk dat ook
dat dat niet zo evident is
voor mannen om daarover te praten.
Maar anderzijds zie ik
meer dan genoeg mannen die
op hun manier,
op onze mannenmanier
dan mee omgaan,
lastig worden,
agressief worden,
kwad zijn.
Dat is de manier
hoe we er mee omgaan.
Tuurlijk met een gsm stond vol
met foto's van
kwadzie elke dag
van alles wat ze deed.
En
wat Apple dan doet
is na een tijd
met die foto's
terugblikken maken,
herinneringen maken.
Ja, dan zeker.
Die merkt dan
hoe dat is een kindje.
Je kan daar een schoon muziek
opzetten.
Ja,
dat kreeg je dan
gepresenteerd.
De mooie momenten
en het opgroeien
met zo'n melig muziek.
Ik ben nog nooit zo
kapot geweest van dingen
als dat.
Allee,
maar ik kon het ook niet
wegsmijten.
Ik wilde die foto's
niet wegsmijten,
maar
je ging er aan kapot
aan dat gevoel
dat je ineens
alles weer doorleefd had
op een moment
als je een vlak in
de zee te ligt
bezopen,
waarschijnlijk.
En
dat komt dan voor je
pleite,
pleite,
pleite duurde dan.
En je bent een fan
nog altijd
die toestaande,
maar je komt
dat dan tegen.
Wie weet,
zijn er nog andere
mannen die dat ook hebben
en zie je daar
ook voor schaam.
En ik schaam er
met er ook voor,
absoluut.
Maar
een groep van mannen
waar je binnen
die groep
nu niet moet schaam,
denk dat dat wel kan helpen.
Iets om je voor te schaam.
Nee,
alhoewel
dat ik wel moet zeggen
dat ik mij wel
heb mispakt
aan de
rol die
dat ik op mij heb genomen.
En dat heeft ook
een deel
de problemen
en de problematiek
me in onze relatie.
Dat is makkelijker gemaakt.
Het feit
dat ik er eigenlijk
te veel
uit handen
aan nemen was
en te veel
aan het zorgen was
ook voor haar.
Ze had het moeilijk
met zichzelf.
En je
wil te rijden
en je wilt helpen
en je wilt
het beter maken.
Maar er is pas achteraf
dat ik door heb van
dat kun je niet voor iemand anders.
Heb je ooit
op echt in
de plaats van
je ex gesteld
van stel dat ik
degene was
met een kind
en inderdaad
de relatie
loopt echt noemier
hoe we zijn
en elkaar
misschien aan het kapot maken
maar
het gaat gewoon
echt niet.
Hoe gij het zou
of dat voor u dan
wel een evidentie zou zijn
dat ik dan wel
nog u kind zou zien.
Ik weet niet
hoe dat bij haar is gegaan
want we willen niet
over kunnen praten.
Dus ik weet het niet.
Ik vermoed
dat het alleen maar mogelijk
had geweest
ook voor haar
had er geen enkele
animositie
niet meer bestaan tussen ons.
Want ik merk
bij veel mensen
die een broek doorgaan
en daar zijn kinderen
mee in het spel
ik vermoed dat er
heel veel
gevoelens
en jaloesie
en machtsspelletjes
overzijbelen
in
het rationeel van
het is voor het wel zijn
van de kinderen
niet altijd.
De keuze die gemaakt worden
denk je dat veel meer
worden ingegeten door
jaloesie
of problemen
of nog altijd
iets niet vergeven
hebben aan de anderen
en dat dat heel veel meespeelt.
En je hebt op een pal moment
wel even
het psychologische hulp gezocht
of?
Ja
vooral
omdat ik mezelf
een beetje kapot aan het drinken
was
mij dan toch op het pal
goed denk je dat was
zeft al op het begin
want
ik denk dat je de stap
durft zetten ook
naar de hulp voor je
ja ja
echt letterlijk
kort om er binnen gestapt
met idee van
ik ben direct
allemaal aan het
weggooien
en aan het kapot maken
naar mijn eigen leven
aan het verkroeien
ik heb hulp nodig
dat was
beangstigend
Jesus
die schuifdeur
binnen te stappen
voor de eerste keer
ja
hij
daar is een herkeningshulp
en als je ergens
hulp zo
nodig hebt
voor zo'n zaken
denk ik dat daar moest zijn
en dat heeft
toch een dikke jaar geduurd
naar dat gedaan
en redelijk snel
hebben ze mij ook
een goede moment
gesugereerd
denk ik ook
want jammer was
want
ik ben mijn leven
aan het vergooien
en ik doe niet anders
als ze erprennen
misschien moet je
een keer stoppen
met drinken
maar echt helemaal
en dat viel net
op goede momenten
effectief ook
een jaar lang
geen druppel alcohol gedronken
en dat was
een noodzakelijk
ingreep
en dat heeft meegelopen
en dat parcours heeft
ja
mij wel terug
de rest
bovenop
haalt
in
grote lijnen
ja, absoluut
voor het leven
en de verwerking
en over het plaatsen van
de rauwe oom
ik denk dat
het grootste
werkpunt vooral was
want
je had inderdaad
de rauwe
dat kunnen
uitspreken
maar misschien
ook
het terugvinden
van een identiteit
en jezelf
ik vind dat
zeker al
helemaal niet zo evident
wat je allemaal
hier ziet te zeggen
zo
het werd eigenlijk kunnen
dat je dat durft
dus
het is maf
want
het is een ervaring
die mij enorm veel
inzicht
in mezelf
en het leven heeft
gegeven
een bewustzijn
dat ik daarvoor
maar tegelijkertijd
de les
die ik gekregen heb
ik denk niet
dat ik de prijs had willen betalen
het accepteren
van hoe
dat zo'n dingen lopen
is denk ik
een
dankbare
en
waardevolle
levens
ervaring
en hoe
is u
state of mind
nu
ten opzichte
van
het meisje
van de kind
gaat u bijvoorbeeld
soms nog eens
googelen
om te zien
of
ergens
in de school
of je ergens in schreef
of je nooit
wat je terug vindt
of zo van die idee
probeert je ergens
op te voeren
via
misschien nog
meenschappelijke vrienden
of heb je dat ook wel
kunnen
loslaten
ik heb mijn eigen gedrongen
om dat los te laten
dus we zijn denk ik
6, 7 jaar
verder binnen
tijdelijk
een heel andere
kind
personen
geworden u
die gaan mij nooit
van zijn leven
nog herinneren
want zij was te jong
en ik weet niet
wie dat zijn je is
ik heb niet
die tussentijd
meegemaakt
nu ben ik
nieuwsgierig
en verrijke het
met af en zaken
te willen weten
en ja
maar
je moet dat ook
loslaten
dus nee
ik weet
echt niet
hoe dat er nu meegaat
ik hoop
dat het er goed
meegaat
en u
haar gevriendin
hoe reageer
zij daarop
eigenlijk
in begin van
ons relatie
was daar
dat heeft wel
een tijd geduurd
omdat zij heeft
dat kunnen plaatsen
als
dat is in het verleden
en dat is
ja
dat is geen bedreiging
ik denk dat het in de raad
soms wel
als een bedreiging overkwam
voor haar
vreemde manier
ja kan niet
voor haar spreken
waar dat precies was
maar ik merkte dat
het heeft wel even geduurd
om
om dat uit te leggen
maar
zal je we zijn
dat heeft
een niveau
denk ik een half jaar geduurd
dat we daar soms
over hadden
en dat was soms
een beetje een discusie
dat ik soms ook
moeten uitleggen
omdat ik het gevoel
dat ze
een angst had
of dat was
wat kort af was daarover
maar dat is geen
probleem
ze staat daar nu ook achter
en ze weten
hoe moet je mensen komen
naar haar doen
maar hoe ga je dat met u
dat u het nog in
mijn event zit
die er nog zo moeilijk mee heeft
nee, je leest het verkeerd
die event is daar oké mee
maar die wil het
vooral aanbieden
dan
eventen die
dat ook meemaken
en nu is waar
het is vanuit dat ding
dus we zijn perfect
oké, samen met
met wat dingen
we zijn ons eigen
pad aan het bewandelen
en we zijn
bij open
zelf kindjes te maken
en op de wereld te zetten
en
dat was het
moet je dan
in tjala
niet beter zelfs
uiteindelijk
je kunt niet weten
we zullen het oefenen
Mariaan, heftig verhaal
wel he
mooi verteld ook wel
vond wel dat hij
mooi zicht had
op wat hem
overkomen was
best emotioneel
best emotioneel
van bepaald moment
ja
en wat ik ook dacht
van
toch wel frappant
hoe hij niet alleen
afscheid moet nemen van mensen
van die partner
en die dochter
maar ook van een rol
en identiteit
als vader eigenlijk
heeft het
de laatste jaar opgebouwd
en dan
ja, toch hier
moeten afgeven
heel snel he
anderzijds
wat hij dan voorstelt van
moet het allemaal maar
afspreken
en vooraf vastleggen
dat lijkt me ook
heel onrealistisch
ik zie mij niet
als ik een relatie kreeg
met iemand
daarvoor afspraken
over maken
als ik nog niet weet van
ja, gaat dat met
dat kind klikken
of niet
voor hetzelfde geld
heb ik daar niks mee
dan moet je dat toch
niet zo geforceerd
vastleggen toch
ja, en toch
als je niks doet
dan blijf je
als vormalige plus-ouder
ook met niks achter
je hebt geen been om
op te staan
je hebt echt geen
rechten die je dan
kunt afdwingen ofzo
o ja, oké
je kunt juridische stappen zetten
dan zal al gekeken worden
naar het belang van het kind
maar
wat is in dit soort gevallen
echt het belang van het kind
en dat zal er ook
van afhangen
een ouder kind kan dan
nog zeggen van
ik wil die plus-ouder
echt wel blijven zien
want ik had daar veel aan
maar een jong kind
kan er iets zeggen
en
ik voel de heel erg
hartig machteloosheid
van ik kan hier
geen enkel recht meer
uitoefenen
terwijl ik wel
een zorgende
een zorg-rollen
heb opgenomen
en mijzelf
een hechtingsfiguur voelden
enzovoort
ja, absoluut
tegelijk
plaats ik me ook wel
in de rol van die ex
of van een ex in het algemeen
ik weet uit ervaring
als je relatie beëindigt
dat je niet per se
nog contact wilt
met die partner
of met die ex-partner
en als je dan
jouw kind moet inzetten
in een vijf jaar
in een hele weerbeweging
dan denk ik
dat je je leven
echt kan verderzetten
dat je niet kan doorgaan
dus dat vind ik ook wel
een moeilijk
ik heb zelf geen kinder
dan misschien makkelijk praten
wat zou jij doen, Marianne?
stel je
ik heb daar echt over nagedacht
liever als waar
na dit gesprek
nu eerlijk
ik ben er
niet uitgerhaakt
want stel dat mijn vriend
dat is ook de vader van mijn kinderen
en ik heb elkaar gaan
en ik heb iemand nieuw
ok, hij heeft ook iemand nieuw
en die relatie is
eindig en ook alweer
en wie weet komt er dan
nog iemand enzovoort
op de duur
moeten mijn kinderen
dan de ene keer
naar de biologische ouder
één dan biologische ouder twee
en dan nog een ex plus ouder
ex plus ouder
en zo, misschien nog huidige plus ouder
ja, dat wordt wel
een heel bezoekschema
op de duren
maar aan de andere kant
als je iemand lang in je leven hebt
ga je daar ook aan hechten
zie je die persoon graag
en dat geldt even goed
voor plusouders als voor kinderen
dus ik zou hen ook niet willen
ontzeggen om contact te houden
met iemand aan wie
dat ze veel gehad hebben
ja, klopt ook absoluut
anderezijds denk ik ook van
ik kul misschien
met je advocaat van de duivel spelen
en we leven nu in een tijd geest
waarin we gewoon meer relacies hebben
seriële monogamie is ingeborger
je burger, sorry
je gaat van de ene relatie naar de andere
komen kinderen bij plus kinderen
ja, relacies eindigen
ja, je moet je op een bepaald moment
wel afscheid nemen
en als je dan renijen hebt
om telkens alles te willen vasthouden
en dat ook nog eens te willen formaliseren
dan weet ik niet of je wel goed bezig bent
of je niet gewoon moet aanvaarten
dat we meer passanten in elkaar leven zijn
en dat we dan verder gaan
echt vluchtig
ja, ik zeg het ook
ik ben advocaat van de duivel aan het spelen
maar dan moet je ook komen
te aanvaarten dat dingen stoppen
en daar serieus mogen over rouwen
maar het is wat het is
benieuwd wat te luisteren
ja, er is ervan denken
absoluut melen
naar uit het hart aan het standaard.de
oké, lieve
je weet in tussend welke vraag ik nog ga stellen
kan je al een tipje van de sluyer
oplichten voor volgende week
één woord, leeftijd
oké, tot volgende week
tot volgende week
Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.
Lieve stuurt Marjan naar Jonathan (42), die zichzelf een ‘vergeten vader’ noemt. Na de breuk met zijn voormalige vriendin, verdween hij noodgedwongen ook uit het leven van haar kind, en dat viel hem véél zwaarder dan gedacht.
Onze podcastreeks Uit het hart gaat over de grote en kleine dingen van het leven. Moet je sterk zijn als je single bent? Hoe breek je een vriendschap op? Wat als alcohol met je aan de haal gaat? Journalisten Lieve Van de Velde en Marjan Justaert gaan elke week op bezoek bij iemand die hart en ziel op tafel legt.
See omnystudio.com/listener for privacy information.