DS Vandaag: Uit het hart. Help, ik wil niet oud worden!
De Standaard 8/11/23 - Episode Page - 31m - PDF Transcript
Dit is uit het hart. Een podcast van een standaard over het leven en hoe we erin staan.
Met Lieve van de Velde en Marianne Justaard.
Hey Marianne, hey Lieve. Ik denk dat we het over leeftijd moeten hebben vandaag.
Het is een kwestie die ook in mijn mailbox altijd zwaard leeft.
Als ik een stukje maak op de blog over ouderwoorden, over hoe ik het woord niet gebruik,
hoe het toch niet zo leuk is om als ouder geprecipeerd te worden.
En dan krijg ik altijd twee soort mails.
Eén erzijds, een groep van mensen die vindt van, zaag toch niet mens, want je bent er nog.
Je bent gezond, je mag er zijn, je bent nog actief.
Maar ook mensen die vinden van, je hebt wel een punt,
het is gewoon niet makkelijk om ouder te worden, dan was ouder gezien te worden.
Dus daar zit toch wel wat spanning op.
Ja, het intrigeert.
Het is ook wel een ding.
Ik laat zo langs in onze krant dat leeftijd nog altijd
de discriminatie factoris op de arbeidsmarkt is en blijft.
En rond mij merk ik hoe iedereen heel erg moeite doet
om er zo lang mogelijk jong uit te zien en jong te blijven van geest, van lichaam.
En dus smeeren we ons allemaal de pleur is.
Ik kom daar.
Ja, ik ook.
En oud is echt een belediging geworden.
Ik zat vorige week nog op een berg in Albanië.
Wat net duizend meter geklommen, puf, puf.
En vier op onszelf lagen we uit te blazen aan de kant van de weg.
En er komt toevallig een groep voorbij.
En ik hoor plots, nou, stoer toch van die oude vrouwen,
dat die dat ook nog doen.
Lieve oude vrouwen.
En ik dacht, waarom?
Dat is natuurlijk een compliment, op zich is het een compliment.
Maar ik bleef gewoon gefixeerd op dat woord oude vrouw.
Maar ja, je bent dus gewoon een graniold op je berg.
Voilà, H. James.
Maar het is iets wat mij ook wel heel erg fascineert,
wat daar nu is met die leeftijd.
Dus ik ga praten met Cathy.
Cathy is een zestiger die heel veel last heeft met oude woorden.
En dat ook toegeeft en daar ook wil over praten.
All right.
En ik ga praten met socioloog Injas Glorieu.
Hij is verbonden aan de VUB.
En hij kan best wel wat vertellen over verhouderen.
Hij staat ook zelf op een zucht van zijn pension.
Goedemiddag, professor.
Een kinderwagen voor de deur.
Goedemiddag, professor.
Een kinderwagen voor de deur.
Goedemiddag.
Goedemiddag.
Goedemiddag.
Goedemiddag.
Goedemiddag, Cathy.
Goedemiddag.
Als traditie heb je chocolade hartjes bij,
voor iedereen die in de podcast zit.
Uit het hart.
Ik ben Cathy.
En ik ben toch 68 geworden nu in maart.
Ik ben Injas Glorieu.
Ik ben 64 jaar geworden.
Sorry, ik ben 65 jaar geworden vorige maand.
Dus bijna twee maanden, 65 jaar.
Je zegt, ik ben 68 geworden met een beetje zo'n aardeling in je stem.
Is dat moeilijk?
Ah, dat is toch een uitdaging.
Tictaan in de zin dat je nu weet dat er meer voorbij is
dan dat er rest te komen,
dat is nu een feit.
En dat is toch mijn momenten beangstigend.
Je hebt ook bij ons in de krant vorig jaar getuigd.
Ik voel mij nog altijd een rock en roll puber.
Is dat een gevoel dat je nog iets kan uitleggen?
Deels is dat rock en roll inderdaad.
Maar deels is ook rebel.
Dat niet altijd behulpzaam is omdat het gepaard gaat
met je verzetten tegen de dingen die je feit zijn
en dat is dus ouder worden.
Ik was altijd de jongste.
Ik had drie ouderbroers.
Ik was de jongste op school, een jaar te vroeg.
Het jeugdhuis, de T-dansans.
Ik mocht daar niet binnen.
Ik moest buiten blijven staan.
16, 18.
Dus dat was altijd een eeuwigheid.
En ik was de jongste.
En ineens...
En mijn moeder ook zei,
het gaat altijd maar rapper en rapper.
En ik zeg, wat zeg je niet toch?
Het gaat gewoon verschrikkelijk draag.
Twee maand vakantie verveel mij.
En ineens ben ik 50.
Dat is echt.
En ik geef een groot feest.
En ik krijg foto's van iemand.
En ik zie een foto.
En ik zeg, wat?
Dat ben ik ik niet.
Echt waar.
Dat was ineens zo confronterend
pas vanaf mijn 50.
En nu ben ik er 68.
Dus ja, ik weet niet hoe en wat.
En dan begint het.
Dus de rimpels, de rugpijn,
de huidwoordtun, het haarwoordtun,
wordt grijs.
Uw vertering begint te stroppen, te sputteren.
Uw vagina wordt droog.
Het is zo.
Dat begint minder aangenaam te worden allemaal.
Wat doet het daarmee?
Mensen zullen zeggen,
maar één manier is aanwaarden.
Iedereen wordt oud of je gaat talken.
Maar waar koopte dat aanwaarding?
Welkom.
Ik besef dat.
Dat fechten heeft niet veel zin.
Maar volgens mij heeft het ook vaak
met een ego uit te maken.
Als je het kan spiritueel oplossen,
dat helpt natuurlijk.
Maar dat is ook een uitdaging.
Dus dat was ook mijn traject.
Tien jaar lang.
Schamane, Goeroes,
voedingssupplementen,
hetgaartolle,
Kris Namurti, noem maar op.
En nu nog.
Maar ik vind het een hele uitdaging.
Die zingeving.
60 is het nieuwe 40, zegt men.
Veel mensen voelen zich jonger.
Want ze zijn eigenlijk biologisch gezien.
Is dat inderdaad een trend?
Of is dat een verkeerswoord?
Ik denk het wel.
Ik denk dat we ons lichaam beter verzorgen
dan één of twee generaties geleden.
Ons werk is ook minder fysiek.
En wordt ook meer,
zelfs bij de fysieke beroepen,
meer opgelet.
Dat is te ergonomisch.
En wat is het allemaal?
We leven langer, we leven langer gezond.
Maar er is er natuurlijk ook dat ideaalbeeld van de jeugd,
wat vroeger ook niet bestond.
Ik denk dat de jeugdcultuur zo iets is,
dat ontstaan is in de jaren 50, jaren 60.
En sindsdien, zeker mensen die in die periode ook opgegroeid zijn,
verlangen eigenlijk naar de jeugd.
En willen niet voor oud aanzien worden,
willen zich ook jeugdig gedragen,
willen de jeugdig kleden,
willen mee zijn met de nieuwe trends.
En als oud bestempel worden, is iets negatiefs geworden.
Wij beginnen te klagen over de jongeren.
En de jongeren beginnen waarschijnlijk te klagen over ons.
En dat is zo ongemakkelijk.
Zo van, eindelijk wil je bij die jongeren blijven horen.
En het is duidelijk, ja, dat is niet van de ene dag op de andere,
maar dat daar toch een verwijdering komt en een afscheiding.
En dat is toch ook een beetje een pijnlijk gevoel.
Zo van, ik word ouder.
Maar voelt u zich 65?
Nee, maar ik denk dat niemand zich...
Mijn schoonmoeder die 9 is, die zegt ik voelde nog altijd 18.
Dat vind ik niet fysiek, maar mentaal.
Dat is toch iets merkwaardig.
Als je jong bent, zeker als kind, je denkt u oud is,
die weten alles, die hebben geen onzekerheden.
Als je 20 bent, denk je dat van 30 of 5,
of als ik 40 ga zijn, maar jongens, toch...
Nee, je blijft eigenlijk altijd...
Je hebt toch het verbeterd.
Je voelt u over een aantal dingen veel zee.
Maar over andere dingen voet je dan...
Ik merk bevoren dat ik mij toch kwetsbaar er begint te voelen.
Dat ik meer schrik heb om ziek te worden
dan vroeger, omdat je dat ook in uw omgeving meer ziet
of om te vallen bevoren als ik ga lopen.
Dat ik denk van, ik moet oppassen,
want als ik nu iets breek, dat is iets anders dan dat
op 40 of 30, dat genezingsproces zal langzamer
of misschien helemaal niet.
Is de gevoel van uitsluiting dan,
dat je voelt als je tegenover jonge mensen zit?
Dat is een ego dan weer, denk ik.
Dat ego houdt natuurlijk verband met dat ideaal van de jeugd.
In Asiatische landen bijvoorbeeld is dat helemaal anders.
Oude mensen worden daar op handen gedragen.
Ik ben ervan overtuigd dat de generaars van mijn ouders ook
dat hij eigenlijk vaak ouder wilde
tot op een bepaalde leeftijd.
Er wilde het uitzien dan zo waren
om ergens daar respect te genieten van
ik ben volwassen, ik gedraag me volwassen.
Ik wilde volwassen gingen gaan kleden,
een das aanderen, een kostume aandeden
en eigenlijk eerder volwassen wilden aanzien worden
terwijl onze generatie dat dat nooit gehad heeft,
denk ik, ik hoef de meeste toch niet.
Ik kende er mij nog zo,
de probleem dat mensen nu beginnen aan te spreken
met meneer in de winkel,
dat je toch wel het ongemakkelijk voelt
zodat je ouder geworden bent.
Als kind, als je geboren wordt,
in principe krijg je alle aandacht.
Je wordt de beste, je bent de schoonste, de slimste.
Je wordt ook zo aangemoedigd
de hele tijd van
zie eens wat jij kunt, jij kunt dat goed.
We zijn het centrum, we zijn belangrijk
en dat duurt zo'n tijd tot met die pubertijd
en dan begint het zo'n beetje de vragen te stellen
ja, maar dat is niet zo'n tijd,
dat is niet zo'n tijd,
dat is niet zo'n tijd,
dat is niet zo'n beetje de vragen te stellen,
ja, maar wat en hoe
en hoe moet het en wat hoek ik hier
en wat ga ik doen.
Totdat je geconfronteerd wordt met het stopt ook.
Er is ziekte, dood
en er is oorlog
en het is allemaal niet zo
plezant
en dan moet je dat kunnen invullen
en dan krijg je dan normaal kinderen
en een gezin.
Wat heb jij dan niet gedaan?
Dat is aan mij voorbij gegaan.
Ik had niet die roep,
ik had vriendinnen en die zelfs zonder man
die wouden absoluut een kind.
Ik heb dat nooit gehad.
Ik wou die verantwoordelijkheid precies ook niet.
Omdat ik zelf nog zo
een kind was,
een soort rebel
en dan ineens zijn er 40 en dan...
Ja, maar het verklaart misschien wel
ook een en ander, als je zegt van
ik was altijd nog kind
en dan is het moeilijk om ineens een foto te zien
maar jezelf was 50 jaar.
Ja, ja, dat is
een vaststelling ook.
Natuurlijk een belangrijk
iets met ouder worden is eigenlijk
met de ouder rol niet van de ene dag
op de andere, maar goed.
Je hebt een periode gehad waar je heel actief
met ouderschap bezig bent met je kinderen
heel druk en geleidelijk aan
en zeker als de kinderen het huis uit zijn
is dat de rol
die wegvalt.
Maar arbeid is ook een rol die wegvalt
meestal van de ene dag op de andere.
Dat is een bevrijding, daar komt tijd vrij.
Maar er zijn ook echt
engagementen die wegvallen
waar je eigenlijk in een rol zit
wat je iets betekent voor anderen
als ouder, maar ook in je werk
ik ben een beetje af van de type werk
misschien dat je hebt, maar hoe dan ook
zelfs als je aan de band staat
draagt je bij aan een geheel
en heb je een bepaalde rol
ik denk actief blijven
als die commitments wegvallen
kan erin bestaan dat je nieuwe commitments
opneemt, dat je iets betekent als
grootouder bijvoorbeeld, dat je iets doet
voor je kinderen die zelf kinderen
hebben, dat je vrijwilligers werk doet
dat niet, vrijblijvend
is niet, als ik zin heb
ga ik hier niet dat, nee
ik heb me geangageerd om
bijvoorbeeld te gaan voorlezen
in de school of bij teleonthalen
of weet ik wat mensen allemaal kunnen doen
en dat dan ook doen
en dat engagement nemen om
bijvoorbeeld twee voormiddag in de week
en niet als ik gezin in heb
en ik denk
de ouder die dat doen
dat dat voor een stuk blijvend zin heeft
dat engagement
en ze op die manier ook jong houden
en eigenlijk ook
in een rol terugzetten waar dat duidelijk is
als ze niet afgeschreven zijn, dat ze nog iets
kunnen betekenen
Cathy heeft jaren
met volgustien gewerkt achter de schermen
in de muziekssector
en als dat allemaal een beetje
zonisch gestopt ben ik heel toevallig
omdat ik daar woonde
in Brussel centrum
dus een oks van winter twinkle
mij ging het vooral, of hij gaat het nog
altijd vooral om wil van de mensen
dat is mijn uitdaging, die mensen
samen, wat ik zeg altijd
together we make sense
maar als je nu zegt van
leeftijd is voor mij een issue
ik wil niet ouder worden
heb je twee dingen, je hebt ene tijd
van, ik ga korter naar de dood
en die aftakeling schikt mij af
maar je hebt ook van, ik zie er ouder uit
dan dat ik mij voel
wat is voor jou het zwaarste wegen
dat is een moeilijke
want uiteindelijk dood is dood
het is de weg daar naartoe
en dat is belachelijk dat je daar last van hebt
want het is er niet
dat je een tijd eraan verliest
ondertussen ja, profiteert
maar bon wat is sterker
dan mijn eigen, dus daar zit toch
een diepe soort angst van
en we verlangen daar onstervelijkheid
eigenlijk
en zie je mij graag
ja, dat is beter
en ik mag er zijn
ja, nee, nee
ik wil het niet ontkennen
en het is er, dus hoe ga ik er mee om
en heb je daar antwoorden op gevonden
dat het hoofd
een grote vijand is
het nadenken over
de gedachten
dan hebben we nog niet
en wat zit er dan in die gedachten
het is naar de toekomst gaan
en ik ga dit en ik ga dat
en ik ga er meer dit kunnen
en dat kunnen
dus dat zijn de gedachten naar de toekomst
die er nog niet is
de dag dat je aanvaart
dat je oud bent
en dat je je gewonnen hebt
terwijl
zoals het met veel dingen in ons samenleving is
van je moet het zelf doen
je moet de positie in je samenleving verdienen
dus je moet hard werken
en als je het niet slaagt dan is het een schuld
en ik denk dat mijn ouder wordt hetzelfde
is de dag
dat je toegeeft dat je oud wordt
dat is die omgeving
dat eigenlijk niet als positief
ik hoor ook heel vaak gepensioneerden
zeggen hoe druk dat ze het hebben
dat ze de gantste dag bezig zijn
dat ze nog vrijwilligers werd doen
en dat ze nog mee zijn met de computer
of met internet of Spotify
om te tonen van ik laat me niet gaan
en ik denk de dag dat je toegeeft
en je gedraagd aan
als ouder en in de zetel zet
en niet meer actief deelnemt
aan het jonge leveren
dat je eigenlijk
jezelf afgeschreven en dat je voor een stuk
dat respect ook gaat verliezen
en ik denk dat een ouder dikranig is
die aan zijn lichaam of haar lichaam
werkt die intellectueel probeert
bij te blijven
dat had ook respect geniet
en dat dat eigenlijk ook een tekenis van die persoon
ik laat me niet gaan
en als je nu zo'n woord ziet
in de beauty-rekken of zo
of in de supplementenrekken
anti-aging, wat denk je dan
fuck
nee, erger wonen wat ik daar door ook over gehad heb
voor die damaar katalogische
die ik ongevraagd in de post krijg
dat vind ik verschrikkelijk
en ik bel die ook op dat ik dan een meer wil krijgen
en ik waar haal je
dat je mij dat stuurt van
zo kan je er nu ook uitzien
en dat is dan in een rosepen waar
met sloefjes, met zo'n choepjes op
en de pies
nee, wat is dat?
zo'n stuk van nog iets betekenen
en dan kan ik me zeer goed inbeelden
als je oma zei
dat dat echt zinvol is
maar dus ik ben geen oma
dat ik er ook anders in wil
en zelf invullen
bij geluks of onderzoeken
zijn de gelukkigste mensen
rond 75
dan gaat het snel naar beneden
wij zien het ook
in onze tijdsbestedingsonderzoeken
dat is eindelijk een periode
55, 65
tot 75
na mate mensen minder
engagementen hebben, kinderen uit huis
werk valt weg
actief leven uitbouwen, vaker op reis gaan uitgaan, vrienden ontmoeten, nieuwe hobbies beginnen
en eigenlijk gelukkig zijn. En dat gaat, ja, een keer 75, dat is natuurlijk een getal, dat hangt
af van de ene bij de andere, maar waarschijnlijk om willen van fysieke beperkingen, gezondheidsreden,
het wegvallen van de partner, het wegvallen van vrienden, dat een keer boven de 75 snel,
dan zie je die sociale wereld, van de wereld in het algemeen, heel snel crimpen en dan treedt waarschijnlijk
een periode aan die een stuk minder gelukkig is, maar eigenlijk een gelukkige periode in het leven
en ik sta op de drempel van die gelukkige periode, hoop ik, als ik geen tegenslag krijg, maar voor veel mensen
is dat een periode van ja, echt wel, er komt tijd die ze nooit gehad hebben en activiteiten die ze
terug kunnen opnemen, of nieuwe activiteiten, die hem echt ook wel gelukkig brengt.
Jij is iets wat je in jouw omgeving herkent, bij leeftijdsgenoten, dat die ook zo'n last hebben met aanvaarden
van de eindigheid en leeftijd en stervelijkheid?
Ja, maar ik denk dat er veel dan niet laat opdureven zeggen, omdat dat zo'n zeuren is van
je moet blij zijn dat je hier nog bent en je hebt het goed en dan kijk je op een ander
en je hebt een huis en je hebt een pensioen en je kunt toch zoveel vrijwilligerswerk doen
en je nuttig maken en de kansje vrouw komt daar zeker ook bij.
Ik zei een vraag, je wilt er goed uit zien, je wilt graag gezien worden,
ik vrees dat wij zijn zo hier in het westen, zo zijn opgegroeid ook.
Ik denk dat er op dat vlak, zoals nog op vele vlakken, een grote ongelijkheid is tussen mallen en vrouwen.
Mallen hebben het op dat vlak veel gemakkelijker, als wij een buik kunnen krijgen,
oké, we zelf kunnen dat misschien zeggen, ik moet dat toch een beetje aanwerken,
maar je omgeving, hoe gaat daar nauwelijks aandacht voor hebben?
Als wij kaal worden, goed, dat hoort erbij, als wij grijs er bij vrouwen, ja,
dat is toch wel een beetje pijnlijk, vind ik, dat vrouwen niet gewoon uitmogen worden.
Grijs haar, ik ken er weinig die hun haar niet kleuren,
dat contrast met dat ideaal van een jong, vrouwelijk lichaam,
waar dat alles strak is en mager, en vrouwen moeten zich opmaken,
moeten zich ontharen, moeten hun haar kleuren, moeten moeten slang zijn,
moeten een bepaalde legende hoge hakken dragen, wie heeft dat ooit uitgevonden?
Het is toch niets gemakkelijks aan?
Ik denk dat het veel gemakkelijker is voor een man om waardig ouder te worden.
Kan je ook lachen met dingen die je ouder maakt?
Oh ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, dat is...
Een heintiende vijftig yoga en ik lag op de grond benen omhoog
en mijn broek zag er zo een beetje na, alleen mijn pep.
En ik zag aan mijn knieën al dat veel naar beneden komen.
Ik denk, oh God, wat is dat?
En ik schoot, nee, ik denk niet dat ik nu lachen schoot,
maar ik moest er wel mee lachen.
Maar dus dat is de zwaartekracht.
Dat was de eerste keer dat ik dat zag.
Ja, dat zijn er dingen die ineens opvallen.
Ja, dat is raar.
Of ben ik nu zo woken dat allemaal niet zien of zo?
Mijn man zegt dat ook, soms, maar je hebt toch een spiegel.
Ik denk, ja, nee, ik denk dat dat de meer ontkenning is van...
Maar de zemmel, dat komt de moment dat je hem meer kunt ontkennen.
Ja.
En wat zegt jouw man dan?
Ik heb de chance en ik soms snap ik het niet,
dat hij mij nog graag ziet, maar dat hij mij ook...
Dat is knap, zegt hij, gebruikt ik.
Ik voel mij toch nog gelukkig, want stel,
dat je een man ook zegt, dat liedje van Aznavoud,
die zegt hij, tuteless, alleen.
Allee.
Er gaan steeds vuur, tuteless, alleen.
Oh, la, la, la, dat denk ik, ja.
Ja, dat is er kenbaar.
En je kunt het ook nog erger laten worden.
Doe je nog dingen om het tegen te werken?
Fysiek.
Sport en fysiek, ja.
Ik heb mijn enkel gebroken, ik kan hem er lopen.
Dus nee, al wat zachte sport, ja.
Dus ook iets jong, een beetje een tijtje,
maar dat valt ik tegen, want dat is niet zo eenvoudig.
Maar zachte sport, ja.
Ook niet echt voor je conditie?
Nee, nee, eerlijk gezegd.
Te la voor.
Nee, discipline is er niet.
Nee, mijn glas wijn en mijn sigaret ook nog, dus...
Maar dat is nog zoiets, hè.
Je kunt daar niet meer tegen, hè.
Alcohol.
Je bent rapporzat en je hebt een kaat, hoor,
van een glas, je recupereert ook niet meer.
Er zijn ook dingen die beter gaan, hè.
Eerlijk gezegd, er zijn ook dingen gerelateerd meer.
Je bent rustiger.
Je beseft ook al die drukte voor wat en voor wie.
Dus er zijn dingen mentaal die ook beter gaan.
Maar voor mij is het ook vooral,
en ik denk dat dat universeel is.
Toch wel op een bepaalde moment het besef dat komt,
dat, ja, goed, je ziet uw ouders.
Ik ben onlangs mijn moeder verloren.
93 jaar.
Dan beseft je, oké, goed,
binnen minder dan 30 jaar
zit ik daar misschien ook in een woonzorgcentrum
af te taklen.
Je ziet die mensen in dat woonzorgcentrum
waarvoor gezorgd wordt.
Maar goed, dat is...
Ik zie mijn schoonmoeder die 90 jaar is.
Dat is geen prettig voor uitzicht.
Oké, 30 jaar is nog lang.
Ja, maar als je 65 jaar bent, is 25 jaar niet lang meer.
En bovendien hoort ik ook heel veel oude mensen vandaag
die eigenlijk niet zo oud willen worden.
Wil ik 90 jaar worden?
Misschien zou ik al blij zijn dat ik gezond 85,
en dan mag het stoppen,
want het komt niet veel meer achter.
Dat zijn ook dingen die stil aan beginnen te dagen
en die, ja, denk ik wel universeel zijn voor mensen.
En nu is dat confronterend.
Ja, uiteraard, ja.
En dan begint je toch een beetje de balans op te maken
of te denken van, god,
wordt je ook vaak bij leeftijdsgenoten van,
het is nu dat we hem moeten pakken,
want binnen 5 jaar of binnen 10 jaar is het misschien gedaan
of is mijn partner niet mee
of is een van ons tweeder niet meer.
Ja, je ziet ook in je vrienden kring,
ja, mensen die gezondheidsproblemen krijgen.
Je hebt al meer en meer leeftijdsgenoten die gestorven zijn.
Dat neemt toe.
Naarmate dat je ouder wordt.
Als je zelf, denk ik, naarmate dat je ouder wordt,
wordt toch wel indringender
en zet u toch wel aan het nadenken ook.
En je hebt ook zo, als je ouder wordt,
bepaalde typetjes.
Zo als de Soter Granny of de Coastal Grandma
en zo.
Vind je daargens zo heilig,
een bepaalde soort,
want ik wil een bepaalde soort ouderen vrouw zijn.
Goh, bij mijn nigtjes is dat zo,
een beetje de leuke tante Katie
en die niggreis, kleten en zo
en leuke cadeautjes.
Altijd geweest en dat heb ik nog altijd.
Ja, de kleurrijke tante.
Ja, dat wil ik graag zijn
en die ben ik daar ook nog.
Dat is het duwelen altijd.
Ik ben het niet en ik ben het wel.
Ja, want je klinkt nu soms duiter dan dat je eruit ziet.
Ja, omdat dat dus nu,
voor de moment, echt een item is
waar ik iets moet meedoen.
Ik moet dat meedielen.
Je kunt dat niet van weglopen.
Dus hoe gaat het daar verstandig mee om?
Of zo goed mogelijk mee om?
Het is eigenlijk een soort pubertijdskrisis
dat je doormaakt op je 68.
Ja, na mijn minopose.
Tweede pubertijd of 30.
Ja, dat is een hele gooi.
Dat is een hele gooi.
Ik heb er voorlopig geen moeite mee
ook als iemand mij zou houdt noemen
of neuk zich zelf heel vaak
omdat ik ook in een werkomgeving zit
waar ik ver uit de oude ben.
Niet alleen de oude, maar ik heb ook
de hoogste rang bij gaan hiervan spreken.
Dat maakt het misschien ook...
Ik weet het niet, maar ik heb nooit
dat gevoel altijd.
Houd maar niet versleden.
De beste is je toekomst.
Ja, zeker.
We zijn terug in de studio.
Interessant, hè Marianne?
Twee totaal verschillende mensen
die helemaal anders in het leven staan.
En toch ook raakpunten.
Ja, voilà.
Een detail dat bij mij bleef hangen
en dat ik ook geen herkenbaar vind
was die foto waar Kathie over had.
Ik vind dat zo herkenbaar
die foto's op je iPhone bijvoorbeeld.
Je ziet dat.
Fotos van vijf jaar geleden, maar op zich niet lang is.
En dan zie je het verschil.
Ik zag er toen gewoon veel jongeren uit,
confronterend.
Omdat je dan ook wel voelt
dat je ouder voelt.
Ja, ouder is slechter.
En dat is ook wel fascinerend,
want waar komt dat vandaan?
Oudere woorden is zo negatief beladen
omdat het eigenlijk het laatste taboe
of geen taboe is
in onze samenleving.
Iedereen mag je uitvinden
en dat ook luid opzeggen.
En je mag afgekeurd worden
omdat je ouder bent.
Je bent te oud voor iets, te oud voor het scherm,
te oud voor een job.
Ja, daar doen wij mensen van kleur,
mensen met een berwerking,
mensen met overgewicht.
Over alles proberen we zo subtiel
en zo voelig mogelijk te zijn,
maar bij oud worden is dat niet geval.
Wat ik vandaag wel geleerd heb,
is ook niet of of het is,
of rebeleren, of aanvaarden.
Die twee groepen staan niet
tegenover elkaar.
Er zijn denk ik wel echt veel mensen
die hun leeftijd omarmen
die daar wel mee om kunnen als ze verhouderen
en toch proberen om zo lang mogelijk jongen
en vitale in beweging te blijven,
actief te blijven.
Dus dat kan wel samen gaan.
Ja, ja, een beetje wortelen mag wel,
dat is niks mis mee.
Maar ik denk, wat ik wel ook zie,
bij Cathy bijvoorbeeld,
het niet hebben van kinderen,
geeft ook wel een andere dimensie aan oud worden.
Je moet effectief op zoek gaan naar een nieuwe rol.
Als je niet automatisch in die rol van grootmoeder rolt,
als je klein kinderen bijover de vloer
komen en je kan daar van alles mee gaan doen
en je kan daar
oma voor zijn,
dat is anders dan dat je er alleen zit
en eigenlijk heel je leven lang in een soort van
zoals ik zelf ook,
puberol blijf van,
je hebt geen structuur rond,
je hebt geen kinderen,
je hebt voor en nadelen,
ja, te zwaar.
Maar het feit is wel, je wordt voor een stuk onzichtbaarder
en daarom zijn die rollen ook nodig.
Ja, en soms ook letterlijk onzichtbaar,
want dat geldt voor
zonder kinderen en klein kinderen, denk ik,
maar hoeveel bekende
tv-figuren zijn oudervrouwen,
bijvoorbeeld
Weilen, Maartien, Tange,
was een van de weinigen, he.
Ze had geld zowel voor moeders en oma's als niet,
moeders en niet oma's,
maar ouderen mensen
worden uit het straat en televisie
beeldwitsig duwt, he.
En ik was eigenlijk echt blij dat Injas Gloria
letterlijk zei als socioloog,
dat dat dus te hardere geld voor vrouwen,
dat
wij harder worden afgereken op ons ouderwoorden,
de wereld is gewoon strenger
voor oudervrouwen, punt.
En dus wij zijn strenger voor onszelf.
En nu zit het ook niet verwonderlijk dat
meer vrouwen dan mannen bij plastic rurig
aankloppen, of een botox,
dokter of hoe noem je zo iets,
en proberen van er iets jonger uit te zien,
dan dat ze eruitzien,
omdat ze zich ook jonger voelen
en ook nog willen meedraaien in de wereld.
Ja, ook incorporeren die normen, he.
Ik wil altijd val spelen, maar
ik ben van mening veranderd eigenlijk.
Ja, waarin niet, he.
Ik geloof het ook wel, dat kan helpen om je
beter in je vel te voelen.
Maar er was ook goed nieuws van Injas,
en dat vond ik wel tof, de beste is jij toekom.
Ik wil dat ook heel graag geloven.
Ja, dat is echt zo.
Gelukse onderzoek heeft uitgewezen
dat mensen tussen hun 55
en hun 75, 75 jaar
dus echt in het gelukkigste
moment, de gelukkigste fase van hun leven
Ja, ergens kan ik het wel geloven.
Los van alle maatschappelijke druk
en maatschappelijke etiketten, denk ik.
Je hebt gewoon meer vrijheid.
Je vindt meer rust.
Je kan die boeken lezen, je kan op reis gaan.
Dus voilà, ja.
Ja, je kent jezelf beter ook, he.
Je kunt beter relativeren.
Dat merk ik toch zelf.
Ik heb niet echt de behoefte om nog 20 te zijn.
20 niet, maar ik zou wel 37 willen blijven.
Benieuwd
van onze luisteraars ervan denken, eigenlijk.
Wie oud, hoe willen jullie uitwoorden?
Meelenaar uit het hart, uit het standaard.nl
En zoals altijd,
vraag je kunnen lieven,
heb je nog een tip voor volgende week?
Eén hoort me aan,
karaktoren. Oké, super.
Tot volgende week.
Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.
Sixty is the new forty. Het komt steeds vaker voor dat vitale vijftigers, zestigers, zeventigers, … zich een pak jonger voelen dan ze in werkelijkheid zijn. Helaas is moeder natuur genadeloos en ziet de buitenwereld jou dus wél als ‘ouwe tante’ of ‘ouwe knar’. Wat is het beste: aanvaarden of rebelleren? Lieve trekt naar Katie (68), die worstelt met de kloof tussen hoofd en lijf, en Marjan naar socioloog Ignace Glorieux (65), op zoek naar het geheim van jong verouderen.
See omnystudio.com/listener for privacy information.