Carice & Halina: Slapeloze nachten

Ik ben Karis.

En ik ben Halina.

Maar haal, vertel het wel even.

Je hebt me namelijk heel goed nieuws, volgens mij.

Ja, lieve luisterhuis, wij komen terug.

Er komen nieuwe afleveringen van Karis en Halina.

En dat is A, heel leuk.

B, we zijn er elke week.

En C, op Pauline!

Dat moet met een Groningsaccent.

Ons weet mensen niet dat jij nu Halina bent die Karis nadoet.

Nee, je bent Halina weer, sorry.

Dit is zo, meta.

Ben ik nou Karis die Halina nadoet van Halina die Karis nadoet?

Ja, wacht even.

Maar je kan dus wel naar ons luisteren zonder reclames.

Dat is wel even een belangrijk punt.

Zonder reclames, hoe leuk.

Gewoon lekker vrij doorassocieer, zonder die commerciële boodschappen.

Haaa!

Wil jij ook twee maanden gratis luisteren naar Padimao?

www.karisenhalina.nl

Dus.

Kom op, graad is blauwzaam.

Ja, snel een beetje.

Hai, hai.

Ha, ha, ha, ha.

De stroom.

Zij was jarenlang het gezicht van een vochtig toiletpapiermerk.

En zij speelde heel lang een bozertovenaar eens.

Hier zijn Halina Rijn en Karis van Houten.

Heb jij een lekker koekje te pakken daar?

Ja, mag ik ook even een keer.

Maar wat is dat?

Caffé noir.

Ik heb honger, het is hier nog maar ochtend.

Maar ik merk dus ook dat ik wat dikker wordt.

In de nu, dus wat ouder wordt.

Gewoon alles zich maar voelgen.

Letterlijk als ik drie keer had gesport, dan zag je dat bij mij.

Had ik meteen definitie.

Als ik kachttraining doe.

Nu zit er gewoon een laagje zachtheid.

Nou ja, hoe noem je dat ook weer?

Skoort? Verstskoort?

Nee, nou.

Laat de body positief, die laat er daarbij blijven.

Jij noemde het een keer.

Ja, vet gehoord.

Nee, de castanje met de prikkers.

Dat is een stuk in het midden.

Dat is het lastige.

Hierboven is het een stuk.

Ja, dit stuk.

Maar dit is bij mij allemaal prima.

En we moeten het er niet te lang over hebben.

Dus ik probeer dan in ieder geval niet te eten.

Voor twaalf uur.

Dat is mijn ding.

Dus ik doe dan een soort van amateuristisch intermittent fasting.

Dus dan doe ik tot twaalf uur eten.

Ik eet niet.

Dan begin ik met eten tot acht uur zavond.

Toch zou ik daar wel eens naar willen kijken.

Dat is ook echt het hele niet zo goede verhaal over.

Maar meer dat het gevaarlijk is of meer van het werk niet?

Dat het gewoon niet gezond voor je is eigenlijk.

Ah, oké.

Dat geloof ik ook wel weer.

Want ik ben dus nu best wel fanatiek aan sporten.

Dat geeft mij helemaal niks met mijn lichaam.

Maar puur mentaal.

Ja.

Omdat ik zo weinig structuur maar dag heb.

Maar soms denk ik inderdaad.

Nee, maar ik moet wel gewoon ontbijten.

Wat is dit voor onzin?

Ik zag iemand het zeggen.

Dat je dus eigenlijk al 8, 9 uur al niet gegeten hebt in je slaap.

En dan ga je dat nog meer verlengen.

Dat het eigenlijk gewoon een beetje tegen natuurlijk is.

Maar goed, ik heb het me niet echt niet verdiept.

Het is er niks voor mij.

Ik zou dat helemaal niet kunnen, überhaupt.

Nee, jij moet altijd heel veel eten.

Want jij hebt je blad sugar.

Gaat heel snel.

Je moet gewoon op tijd eten.

Je hebt ook dan echt honger van.

Oké, ik moet nu even wat eten.

Ja, dat voel ik me echt niet goed.

Maar nu ook eigenlijk heb ik dan toch te weinig gegeten.

En dan moet je even een koekje eten.

Dan ga ik een koekje eten, wat eigenlijk niet goed is.

Nee.

Maar dit is een beetje de laatste aflevering weer van dit hoofdstuk.

Wij zijn ook van die mensen die het weer zeggen dat het een laatste aflevering is.

Waarschijnlijk komen we dan oezel weer op de hoek kijken.

Want we hebben er nu weer 10 gedaan.

Wat vond je ervan tot nu toe?

Onze laatste 10.

We hebben gelachen, we hebben gehuild.

Nou, dat is wel letterlijk waar.

Dat is wel echt waar.

We hebben vooral veel gelachen.

Daar ben ik heel blij om.

En ik vind het leuk dat we andere mensen hebben laten lachen.

Want het is blijkbaar toch veel behoefte aan.

Om er allemaal een beetje licht te houden.

Ook te doen.

Jeetje, ik heb gewoon een heel leuk gevoel aan overgehouden.

Heerlijk gevoel.

Ik vond het echt heel leuk.

Ik vond het gewoon heel leuk.

Wij hebben dus heel veel opgenomen.

Nu dus niet, want nu zitten we in een computer.

Maar we hebben heel veel opgenomen in die oude DeSmet Studio.

Ik heb daar sowieso heel veel hele leuke herinneringen aan.

Was dat na vroeger een bioscoop?

Nee.

Wel, volgens mij wel.

Heel vroeger.

Dat zou kunnen.

Maar in onze tijd.

Toen wij jong waren, was dat een...

Daar werd wel een televisieprogramma opgenomen.

Maar vooral radio.

Ik herinner me vooral die nooit meer slapen.

Die nachtopnames.

Ja, dat vind ik gewoon leuk daar.

Het heeft iets romantisch.

Ik vond het ook extra romantisch om met jou daar te zitten.

Een vrij tijdloosere omgeving is het daar.

Het is niet echt veel, zeg maar, vernieuwd.

Zo kan je het ook zeggen.

Lekker.

Dat vond ik leuk.

En dat komt dan toch ook weer wel dichterbij.

Met red light doen, samen inzing doen.

Dit is natuurlijk iets heel anders.

Maar fysiek samen iets maken.

Dat vind ik gewoon superleuk.

En inderdaad, op de computer is het...

In een Zoom FaceTime-achtige toestand.

River.

Riverdale.

Dat is ook mag eten.

Riverdance.

Wij werken vanuit Riverdance.

Kan jij goed de Riverdance?

Ik wel.

Ik vind wel echt iets voor jou trouwens.

Om de Riverdance goed te kunnen.

Dat hele stijven bovenlijf.

Dat vind je echt een dans voor mij?

Ja, maar jij bent...

Ik ben heel...

Eén ding was ik in over shock, over in shock.

Je kende mij de hele tijd niet.

Nee, ik kende je al volledig niet.

In die zin was het leuk.

Het was heel verrassend.

Maar op een gegeven moment zei jij...

Dat je niet goed dansjes kan onthouden.

Nou, dat is ook zo.

Maar ik dacht altijd dat jij de koninin was van dansen onthouden.

Dat was mijn beeld voor jou.

En nu ben ik echt van...

Dit is een desilissie.

Ik kan niet meer met je werken.

Ik kan niet meer...

Het is alles ingestort.

Nee, maar dit vind ik ook heel raar dat je dit zegt.

O, nee, maar...

Iets van een...

Een choreografie onthouden.

Dat zag ik jou doen.

Dat ga ik jou goed doen op de kleine passen maken.

Kleine passen.

Maar weet je hoe lang ik daarover heb gedaan?

Nee, dat kon ik niet.

Maar je kunt zelfs zo over,

als je daar aan eeuw staat bij Vox Trot bijvoorbeeld.

Je beweegt heel mooi.

Heel gekozen. Heel af.

Heel mooi.

Als ik mezelf zie bewegen, denk ik wat een spassische...

Een vaak een clown.

Een ping-wing.

Niet een choreografie die niet in toon gehouden is door niemand.

Oh, Jesus Christ.

Met die afwatscha.

Gewoon doorgaan.

Bariatsma gaat één kant op.

Ik ga de andere kant op.

De verkeerde kant.

Maar...

Maar...

Nee, ik wil er wel iets van zeggen voor dat dansen.

Ja, zeg dat even.

In principe kunnen wij dat allebei niet echt.

Maar nee, ik heb wel...

Nee, ik heb wel een dans achtergrond in de zin van...

Ik deed vroeger ballet.

Weet je dat ook weer jazz-ballet.

En ik heb natuurlijk wel echt stijl dansen gedaan.

Dat weet je misschien ook bij weinig van.

Maar daar zijn ook hele mooie foto's van.

Ik wilde ook een beetje vinnig.

Ja, oké, vertel dat dan over.

Oké, zat je vroeger op stijl dansen?

Ja.

En ik wilde ook echt zo'n paar worden.

En er was ook echt vraag naar.

Want mensen wilden ook dat ik doorging.

Bollroomdansen?

Professioneel ging dansen.

Hoe oud was je?

13, 14.

Wow.

Ik ben ook wel goed in de Latijns-Amerikaanse dans.

De cha-cha-cha, de Roomba.

Salsa?

Oh, my God.

Maar kan je dat doen nu?

Even een stukje, een klein stukje.

Twee, twee tellen.

Please, even alleen bewegen die buik.

Dat is toch niet... Nee, dat is...

Wat is dat?

Dat is buik dansen.

Dat is mijn probleem, want ik snap het dus niet.

Oké, maar wacht even.

Als jij same professional ballroomdancer was op je dertiende...

Ja.

Dan de hele theorie van nee, maar ik kan ook geen passionthouden.

Dat klopt niet.

Jij weet wel wat links en rechts is.

Ja.

Oké, maar als ik zeg maar op de toneelschool...

Als ik dan als een dansleera iets voor deed...

Dan keek ik naar die voeten...

Zoals ik naar jouw mond kijk als je praat.

Jesus Christ.

En ik wil ik weten hoe dit...

Nou, oké.

Dan begrijp ik wel of niet?

Nee, maar gewoon proberen te volgen.

Maar toch niet echt kunnen volgen.

Dus je concentreert er wel op, maar uiteindelijk zoem je uit.

Ik kan het niet meer...

Ik kan het niet meer recht draaien in mijn hoofd.

Ik snap het, maar...

Als ik bijvoorbeeld onze podcast terugkijk...

Soms die video's die ze dan publiceren...

En ik beweeg daar dan soms even in voor de grap.

Dan ga jij zingen, dan ga ik daarop bewegen.

Dan ga jij zingen, ja.

Wat zijn dit voor molen, wieken van handen...

En vreemde slagadelijke armen...

Die overal heen...

Als ik dat doe, zo'n beweging...

Dan voel ik me heel sierlijk.

Als ik dan terugkijk, denk ik echt...

Oh my God, het is echt gewoon...

Het is al bij jou, vind ik het compacter.

Het is meer...

Het is punterger.

Punterger, more together.

Het is meer...

Maar dat komt misschien wel door mijn dansachtergrond in die zin.

Dat ballroom...

En die dat tijdens Amerikaans dansen.

Dat was wel strak. Ik ben wel een strakkerdancer.

Dat klopt wel.

Als ik het snap hoe het moet.

Maar het duurt wel lang voordat ik het kan.

Dus je moet het heel vaak oefenen.

En dan kan je de choreografie wel onthouden.

Klopt.

En ik heb ook serieus...

Turnig gedaan.

En toen wilde ze ook dat ik doorging...

In de Nederlandse kinder...

Met die kinderkampioenschap.

Je hebt allerlei carrières laten lopen, merk ik nu.

Waarom heb je dat toen niet gedaan?

Om te spelen kunnen staan.

Maar wat was dan dat je dat niet wilde?

Wat hield je tegen?

Ik had zin in.

Het gaf me natuurlijk veel te weinig.

Op een creatieflak, denk ik.

Ik heb het wel zo moeilijk gevraagd.

Zei nee, je wilde dat niet verder gaan.

Toen was je echt heel jong waarschijnlijk.

Zes ofzo.

Nee, ik denk iets van negen ofzo.

En als je dan nu gaat sporten,

kan je dan niet alsnog flapovers doen.

Flikflaks.

Ja, kan je niet die kant meer op gaan?

Nee, ik zat laatst op een verjaardag.

Zat ik even een tijdje voor iemand op m'n knieën.

Dat klinkt gevereend.

Gewoon op m'n knieën zat ik op het kleed.

Want er was geen plek meer.

Een kleine hippie.

En toen stond ik op.

Nou ja, ik dacht...

M'n knieën gewoon gebroken waren.

Ja, maar dat heeft een naam.

Dat heet of theaterknieën of bouwvakkersknieën.

Dat is heel normaal.

Als je zo te lang ingeklaapt zit,

dan kan je niet meer uitklappen.

Ja, maar dan kun je ook hebben als je tindig bent.

In principe.

Ja, maar dit voelde wel...

toch anders.

Nee, ik snap het.

Ik heb mijn auto oproepen.

Ik probeer maar eens een elegant op deze leeftijd

uit een lage auto te stoppen.

Een soort van uit mijn bank.

Mijn bankbank.

Zitbank.

En dan heb je zo'n steun van je hand nodig.

Dat geluid.

Ja, geluiden ook.

Geluiden worden...

Ja, geluiden worden harder.

Ja, en je hebt minder controle erover.

Als je jong bent,

je hebt ook minder meer schrijter aan.

Ja, dat heb je ook helemaal gelijk.

Dat zeggen wij wel veel vaker dan vroeger.

Hij don't give a shit.

Ja, maar letterlijk zeg ik dat best veel.

Men je dat ook?

Of is het meer uitspraken?

Nee.

Is het meer jezelf toespreken?

Nee, ik men het ook wel.

Ik kan wel meer schrijten.

Dat is een heerlijk gevoel.

Ik heb het ook wel,

maar ik heb het gevoel

alsof ik ook aan het leren was

en ik kwam steeds een klas hoger

een klasse van het leven

in de school van het leven.

En nu ben ik gewoon back to one.

Back to zero.

Dat is gewoon je hele alles wat je hebt opgebouwd.

Je identiteit, je struggles

maar ook je sterke punten,

je vriendschappen, je alles wat je hebt geïnvesteerd.

Is gewoon weg.

Dat is natuurlijk echt zo.

Nee, maar zo voelt het wel.

Een hele identiteit is gewoon...

Maar goed, dat is ook crisis.

Ik zag het laatst weer aan die hele goede film

Revolutionary Roads.

Een hele deprimerende vorm van midlife.

Maar dat je weer opnieuw geboren moet worden

omdat alles wat je had werkt niet meer.

Snap je wat ik bedoel?

Alles wat je vanaf die dag

ja, maar ik heb dit,

maar ik ben dat.

Het verliest helemaal zijn glans.

Nee, ik doe me niks meer.

Ik doe me niks meer.

Carrière doe ik me niks meer.

De succes doe ik me niks meer.

Dat is ook wel herkend.

En ook wat mooi over vriendschap,

had iemand ons toch ook een mooi bericht gestuurd

al honderd padkaast geleden.

Die zei ook over vriendschap

van

tot dat iedereen kinderen krijgt

ben je gewoon de hele tijd samen

met al je vrienden.

En dan verdwijnt iedereen in zijn eigen burger.

Dat is ook zo.

Ja, dat is ver.

Dus die tijd van dat je zo als een soort van groep

meer leeft als je dan

een regent bent met vrienden of klasgenoten

of whatever,

dat realiseer je helemaal niet.

Als je daarin zit in die tijd van

nee, zullen we vanaf bij jou koken

of gaan we even samen

dat dat zal verdwijnen.

Dat hebben we nooit bijna gedacht, nooit bestulgestaan.

Nooit extra van genoten.

Nee, dat is na helaas

de ironie van het leven.

Het is zo dom dat je niet dan denkt

dit is echt bijzonder.

Dat komt nooit meer terug.

Het is altijd maar uitgelachen

om die Urban Tripes.

Het was voor mij heel belangrijk.

Een hele belangrijke fase in mijn leven.

Iedereen gaat er niet alleen jij,

dat doet iedereen elk lid van de Urban Tripes.

Maar jij maakt er zelf ook grap over.

Nee, klopt, maar dat doe ik uit zelfverscherming

omdat ik allemaal bang ben om gequetsen te worden.

Maar in principe is het,

vond ik het, de leukste tijd van mijn leven.

Weet je waarom ook?

Omdat als je dus met

dat soort vriendschappen

met een boosachtige amorvenmassa

als je hebt ook zo'n hele

dichtvriendengroep, een hele hechte groep

dan dat is ook heel veel afleiding.

Omdat je gewoon het allemaal hele grote persoonlijkheden

die allemaal dingen willen, grappen maken,

gek doen

in een soort meta-perspectief zitten.

En dat maakt het leven ook heel

onbezonder en dat je met elkaar

je bent altijd wel afgeleid.

Dat is wel weer iemand met een issue

met een... Ja, dat mis ik wel.

Dat snap ik, je kan je wel onderdompelen

dus je kan elkaar zorgen,

je kan elkaar helpen

samen de tijd

dragen, zeg maar.

Maar goed, als jij nu tegen mij zou zeggen

oké, wil je dan volgende week in een woongroep

gaan wonen in Oost-Groningen, dan zou ik zeggen

nou nee, dus dat snap ik dan weer niet aan mezelf.

Begrijp ik hoe ik doe?

Ja, ik snap het heel goed.

Hey, wil je nog een leuke vraag beantwoorden

of niet? Ja, heb je de nieuwe vragen binnengetregen?

Je staat meest genante of intense

date verhaal.

Dat hebben we er heel veel van, waar...

Het probleem is, ik heb nog nooit gedate.

Wat is date in behaald?

Nou...

Nee, ik heb wel vroeger het gedaan.

Ik heb wel eens een keer een date gehad of niet?

Nee, ik weet niet wat het is.

Ik heb wel verkeering gehad en dan

met z'n tweeën ergens gaan eten, is dat een date?

Ik heb nog nooit met iemand aan een tafel gezeten

dat je allebei vrij gezeld bent, maar niet

in verkeering bent.

Dat ken ik niet. Ja, dat ken ik eigenlijk

goed, maar...

Ik heb wel eens een keer heel lang geleden,

dan heb ik een keer op de Roze Gracht,

maar dat kan ik volgens mij herinneren.

Ik denk dat ik er niet veel tinte was

ofzo.

Toen fies ze er iemand langs,

een knap heerschap

en ik probeerde daar naar...

Ik keek daarnaar en die persoon keek ook naar mij.

En toen...

ben ik keihard tegen een patantarepel

aangelopen.

Dat is leuk.

Heel Mr.Bienachtig.

Jeetjes,

dat hij niet even afstapt.

Ja, hij moest te lachen.

Dat vind ik wel heel lief.

Ik heb nog steeds heel erg last hiervan.

Gisteren kwam ik dus uit de sportles gelopen.

Ik voelde hem helemaal de king of swing.

Ik ging er totaal depressief in.

En dan kwam er uit met...

Ik ben knap, mijn lichaam is leuk.

Ik zit heel goed in elkaar.

Het leven is prachtig, let's go.

Ik kwam van een van de apparaat.

Dus ik kwam uit het lokaaltje

en hij liep zo op mij af.

En ik ben dan toch gewend in Nederland

dat als er zo'n man

die kijkt sowieso wel even meestal

of wat hij me herkent of wat.

Dus ik lacht echt naar hem.

Maar echt zo...

happy go lucky.

Van nou, here I go.

En ik dacht, hier ga ik.

Ik maak contact.

Ik ben oud in de world.

Hij liep echt letterlijk naar mij als ik gek was.

En toen naar de hele knappe

New Yorkse, strakke

vrouwtje achter me

maakte hij toen een oogcontact.

Nee.

Ik had totaal...

Ik dacht dat hij mij aankijkt.

Maar ik ben ook bijziend inmiddels, qua leeftijd.

Dus hij keek mij totaal niet aan.

Dus hij klikt dwars door mij heen.

Het is hier ook zo

de cliché van, weet je wel, in je eigen land

ben je bijzonder, maar hier ben je echt.

Het is de strebrigheid.

En als je hier in yoga les ingaat,

ik zeg het elk keer, maar ik ga het nog een keer zeggen,

zit iedereen al echt in de slangenhouding.

Iedereen zit al in de slangenhouding,

als je aankomt.

Als je aankomt, zijn ze al in handstand,

helemaal ripped, weet je wel.

En ze zijn zo focused.

Ze werken zich allemaal

helemaal nativisch.

Dus je kan ook niet...

En dan wordt ik geconfronteerd

met mijn neiging om bijzonder te willen zijn.

Ik bedoel, het is blijkbaar.

Ik ben zo gewend aan de special one.

En dat is hier gewoon niet.

Hier ben ik gewoon een koel die er niet te doet.

Hier ben ik de

meest, de dikste, de gekste.

Zab je alles wat ik thuis helemaal niet ben?

Een soort eindhoven.

Ja, ja.

Of nog, nee, meer soort winterswijk.

Ik ben hier.

Nee, ik zat gewoon dacht, de gekste is toch niet.

Oh, uit over de gekste.

Hier ben ik gewoon een heel klein leuk raar dorpje.

Nee.

Je doet er niet toe.

Nee, en mijn conclusie is natuurlijk

uiteindelijk dat dat allemaal bullshit is.

Tuurlijk doe ik er wel toe.

Iedereen is uniek.

Mijn levensmotter, we hebben ons unieke pad.

Maar ik vind het wel lastig

om dat te geloven.

Want zelfs als je gewoon gaat niet over actrice zijn,

whatever, dan gaat helemaal niet over.

Want iedereen die gewoon leeft,

boudt relaties op, boudt dingen op,

boudt context op, boudt alles op.

Je gaat naar Nepal, je begint daar opnieuw.

Het is gewoon een ander gevoel.

Maar ja, er zijn natuurlijk

heel veel mensen die dat de hele tijd doen,

zoals Florte Desingh gaat continu op reis.

Ik snap niet wat ik bedoel, er zijn mensen die zichzelf

verdurend in dat soort situaties plaatsen.

Van avontuur, van jezelf opnieuw uitvinden.

Ik doe heel erg moeilijk over.

Maar er zijn natuurlijk mensen die dat juist opzoeken.

Ja, maar jij bent wel, kijk,

ze gaat dan niet daar wonen.

Jij gaat nu echt ergens anders wonen.

Je bent echt geemigreerd.

Nee, het is ook wel weer waar.

Ja, maar het blijft wel,

het doet echt iets met je identiteit.

En het is gewoon fucking shockerend.

Hoe erg je leunt op bepaalde dingen.

Daar kom je echt alleen achter

als je verhuist.

Dat je denkt, oh mijn god, ik leun gewoon op.

Bijvoorbeeld ook een soort clown zijn.

Dat kan je eigenlijk alleen zijn als mensen

je die...

Ja, en dat kan je niet zo maar...

Ja, hier denkt iedereen,

laat die gekke heks naar de mond houden.

Ja, en soms ook niet

als ik dan weer eenmaal in een kringetje ben.

Dan ben ik natuurlijk weer gewoon

wie ik ben, maar

ik vind het gewoon, blijft het gewoon

heel verrassend vinden

hoe het allemaal functioneert.

Maar ook wel een leuke...

Ja, experiment.

Een zoektocht naar wie je dan...

Wie je dan bent ofzo.

Ja, wat is identiteit?

Ja, wat is dat überhaupt?

Want al die dingen waar je aan vasthoudt

of je succes of je verhaal

of whatever that may be

kan allemaal afgepakt worden.

Dus het is allemaal onzin.

Maar ook weer niet?

Nee, ook weer niet.

Maar ook weer wel toch?

Ik bedoel, maar ook weer niet.

Maar ook weer niet.

En ook weer wel.

En ook weer niet.

En ook weer wel.

Nee, maar ja, je kan wel heel makkelijk...

Ja, ik bedoel, ik weet niet.

Ik vind ook hier echt...

Ook mensen van 80 in de yoga-less

zijn gewoon helemaal gespeerd.

Dat je denkt, de fanatisch

dat is toch wel leuk aan Europa, hoor.

Wij denken toch ook ergens nou.

Moet dat nou?

Je kan toch ook gewoon lekker een beetje chillen.

Je kan ook nog een bordje pasta bestellen

en denken, I don't care.

Het is hier echt gewoon van...

In bepaalde lagen hier van de samenleving

is het streberigheid.

Dat moet natuurlijk ook wel,

want anders vallen ze van de wagen.

Maar je gelooft het niet, hoor.

Je denkt echt Jesus Lord.

Die gym is voor mij echt

een fascinerende biotoop.

Snap ik aan, ja.

Ja, echt niet te doen.

Wat waren jouw hoogtepunten

van de podcast van de afgelopen tien keer?

Wat vond je de leukste aflevering

die we hebben gemaakt?

Of een mooi moment?

Mijn lievelingsmoment is een gogeltruik.

Hoe kijk je daarop terug?

Nou, dat ik het gewoon wel achteraf wel jammer vind,

dat ik het dan toch heb laten zien

hoe die truc in elkaar zit.

Vind ik toch jammer.

Vind je dat echt jammer?

Of is het een grap?

Denk je dat er mensen zijn in Nederland

die die truc thuis hebben herhaald?

Nee, denk het niet.

Denk jij van wel?

Ja, tijdens de kinderen luisteren.

Ja, ik denk dat het best wel een leuke truc is.

Want hij is een hele leuke truc.

Ja, en hij is best wel intrukwekkend.

Ja.

Dus ik hoogtepunten.

Ik had een slappige jas aan.

Ik had wat stijfere jas aan moeten trekken.

Kijk, daar kan ik dan...

Als je perfectionisme, daar kan je dus helemaal vermalen.

Slaploose nachten, had ik maar een andere jacquard aangedaan.

Had ik maar dit, had ik maar dat.

Ja, ik vond de gogeltruik echt een heel mooi moment.

Omdat er ook iets fysieks werd,

want we hadden het helemaal verbaald.

Wat ga ik me doen?

Ja, ja, dat het even vorm kreeg.

Ja, en dat het ook teateraal werd.

Wat ik jammer vond trouwens, was de aflevering.

Ja, ik weet nog, want we gingen dus onderwerpen bepalen.

Dat doen we, natuurlijk proberen gewoon nieuwe onderwerpen te zoeken.

We wilden het theater doen, maar toen hadden we maar heel weinig tijd.

En ik zag eigenlijk, dacht ik, ja, theater.

Ik heb er niks over te zeggen.

Ik heb er niks mee.

Nee, en toen begonnen we er even over te praten.

Toen werden we helemaal enthousiast.

Ik kwam er allerlei anecdotes uit de college.

Maar er was nog veel te weinig over gezegd,

want jij zei nog van, ik kan nog wel veel langer doorgaan.

Ja, ik dacht ik, ja.

Vraag is het natuurlijk, of die mensen daar ook op zitten te wachten, maar...

Kijk, mensen houden wel, ja, ik weet niet of ze het leuk...

Willen ze er in zijn oud weten van hoe het is om op het toneel te staan?

Of is het juist...

We vinden het leuk om naar het theater te gaan.

Dat vraag ik me ook af.

Ervaringen van naar het theater gaan.

Ik vind het toch altijd heel ontroerend als ik in het theater ben.

Misschien is dat heel dom, hoor.

Maar dat ik dan toch denk, deze mensen hebben allemaal de moeite.

Ik ken mezelf zo dat ik echt geen motor ben

en niet vooruit de branden kan zijn.

Ik heb toch de moeite genomen om naar buiten te gaan

en op pas te zoeken, dan dat theater in te gaan, kaartje te kopen.

En dan uit van die buisweg en van die bank af.

Dat vind ik toch een troostend idee,

dat mensen dat er toch behoefte is om iets te beleven, iets mentaal te beleven.

Nou, ik kan het niet meer met je eenzijden.

Ik vind het zeker sinds de smartphone,

vind ik het nog veel, gewoon bijna shockerend.

Ik was hier naar een Ivo van Hoven, mijn oude X-register.

Die heeft een opera hier geregiseerd in de Met.

Dat is zo'n heel prestitieus operahuizen, Don Giovanni.

Nou, dat zag, mocht ik naar de première met hem samen.

Dat was natuurlijk superleuk.

Maar dat vond ik ook precies, had ik precies die gedachten.

Want dat was helemaal ramvol uitverkocht.

En dat operahuizen is mega groot.

Ik denk dat er wel 2.000 mensen in.

Echt een gigantisch op carré-achtige toestanden.

Nou, en dan he, iedereen ook mooi aangekleed.

Mensen soms gevrouwen.

Ik was totaal on-the-dressed.

Ik had weer totaal de room niet gereed.

Ik kwam daar aan echt in.

Dan had je weer dat cowboy-ding, met die spinges er aan.

Met die vreundjes, letterlijk.

Ik had die campingjas aan.

En daar kwamen mensen maar echt in volle lange jurken.

Gewoon tot aan de grond, bolle jurken.

Dat was helemaal wel gaaf.

Echt opgetut.

En in de pauze gingen we dan naar...

naar het kantoortje van de directeur.

Die ook de hele tijd achter ons.

We zaten in een soort skybox.

Ik zat letterlijk naast Ivo.

Het was zo indrukwekkend.

Het was gewoon het ritualistische ervan.

En dan in de pauze.

En dan kwamen er allemaal beroemde mensen in dat kantoortje.

Die dus ook in die zaal zaten.

Zoals Bono.

Die kwamen er allemaal om Ivo naar een hand te geven.

Live kunstvorm leeft gewoon nog.

Dat is wel heel gehoop.

Dat is echt gehoop.

Ook toen ik laatst...

Kijk, dat is comedy.

Ik was naar Henry van Loon gegaan.

Met mijn zwager, moet je weten.

En toen zag ik allemaal...

Jongens van, denk ik.

18, 19, 20.

Groepjes met elkaar.

Zo leuk.

Top.

En ook dans.

Jij houdt ook heel erg van dans, vind ik ook heel vet.

Moderne dans wel.

Ik ben niet zo gek op klassieke dans, maar...

Nee, maar dat daar überhaupt...

Wat jij zegt, ik ben er helemaal mee eens.

En ook, want we hadden het laatst ook over,

dat je connectie voelt in groepen.

En vroeger gingen veel meer mensen naar de kerk natuurlijk.

Maar die functie kan theater wel degelijk hebben.

Dat hadden wij altijd heel erg met die voorstelling.

De Fountainhead.

Dat is zo'n boek dat heel kontroversieel is.

Maar de Eeuw gebron.

Ja, als je het op een bepaalde manier leest,

is het een soort zelfhulboek eigenlijk.

Het is een roman, maar die hadden we op het toneel gezet.

En dan hadden heel veel mensen hadden dat,

dat ze dan geïnspireerd werden om bepaalde keuzes te maken.

Of dat was zo direct die voorstelling

voor mensen een soort van aanleiding om te gaan nadenken.

Dat kerkelijk gevoel dat had ik toen echt

best wel elke avond, al tien jaar gespeeld.

Ja.

Dat je echt denkt, ja, hier komen mensen uit die...

Ja, die gaan naar huis met een nieuwe gedachte.

Of die gaan hier aan de bar met elkaar in een heel heftig gesprek.

Dat is wel...

Dan de kracht daarvan.

Dat je het beroert.

Dat je letterlijk iets in gang kan zetten

in een hoofd of in een hart.

Ik vond het één van de leukste keren op het toneel.

Want ik heb heel veel geklaagd over

dat ik het spannend vind op het toneel

en heel veel angst heb.

Maar keren dat ik echt een vaasinnige herinnering was.

In Avignon heb je zo'n heel groot theaterfestival.

Dat is in de open lucht.

En daar heb je...

Dat klinkt heel ameteristisch en dat is het ook voor een deel.

Maar daar is ook een hele...

Professionele kant aan en daar komen gewoon

de beste voorstellingen ter wereld worden daar geprogrammeerd.

Het kan van de theater.

En daar heb je dus hele grote open lucht.

Maar heel gigantisch

met oude amphitheaters zijn dat.

Heel indrukwekkend.

Maar dan speel je dus buiten.

Maar alle lampen en zo hangen wel in de grit.

Dus het moet niet gaan regenen.

Want dat is natuurlijk ook gewoon

echt levensgevaarlijk.

Met alle stroom die over opzetmarkt is in Zuid-Frankrijk.

Dus je gaat ervan uit dat het niet gaat regenen.

En wij hadden daar dus première van de Fountainhead.

Waar heel veel druk op stond.

Want de hele fucking pers uit heel Europa

zat er.

En die voorstelling is controversieel.

En Ramzie en ik moeten dan op een gegeven moment in ons blootje

een hele lange

hoofdstuk spelen.

Een soort vrij scene.

Maar heel mooi en heel smaakvol geregisseerd.

Ik moet me dan ook helemaal uitkleiden voor hem.

En toen was ik dus aan het strippen als het waar.

Ik was me aan het uitkleiden.

Er zaten soms allemaal nonnen in de zaal.

Die komen in Avionze ook een heel beroemd klooster.

Die komen allemaal kijken in hun pijen.

Het is heel weerd.

Dus het was een hallucinant.

En het was een prachtige, hete avond.

Dus dan is dat uitkleiding ook...

Dat voelde zo prettig.

Terwijl ik heel vaak dat afschuwelijk voelde.

Maar het was allemaal een heel lekker gevoel.

En toen begonnen het dus te mod regenen.

En van tevoren was echt...

Als het gaat regenen, dan gaan deze protocolen in werking.

Maar goed, het was de première.

De hele fucking pers zat er.

Dus Ivo...

Dacht natuurlijk niet van...

We trekken er uit.

Wij gewoon doorspelen.

La, la, la, la.

Maar we begon steeds harder te regenen.

En toen gingen we dus die vrijzenden spelen in die regen.

Ja, ik vond het waazinnig.

Ik was ook wel bang.

Maar ik wist ook wel van...

Ze gaan het nooit te ver laten gaan.

En toen stopten het.

Net op het moment dat het tippingpoint was.

En toen konden we de voorstelling uitspelen.

Die wind en die regen op ons bloot te lijven.

En die hele zaal die...

Daar gewoon...

Dat je het gevoel hebt, we gaan met elkaar.

Een soort van hele weerde ervaring.

Dat vond ik echt gek.

Dat vond ik echt een mooie herinnering.

Heb jij nog mooie toneel herinneringen?

Herinneringen aan de buunen?

Heel veel wel toch.

Niet te vergeten, een mail.

Ik moet echt uit mijn tenen halen hoor.

Waar het allemaal zit.

Welke gedeelte van Mersen.

Dat ik daar nu moet zijn.

Maar je kan toch wel praten.

Misschien meer over het gevoel.

Dat je kan hebben als iets goed gaat.

Zo'n toneelste.

Dat je het gevoel dat iemand met je mee ademt.

Dat zo'n hele zaal...

Niet op je hand is.

Maar met jouw personage mee ademt.

Of mee leeft letterlijk.

En dat dat zo troostend is.

Omdat je denkt...

Ik beeld een emotie uit.

Die ook in mij zit.

En die wordt begrepen.

We maken nu contact met elkaar.

Via deze kunstvorm.

Je bedraag er van een verhaal.

Wat raakt.

Jouw en de publiek.

Dat is eigenlijk een hele soort intieme situatie.

Dat heb ik best wel veel meegemaakt.

En...

Ik heb natuurlijk ook best wel veel...

wat lichtere dingen gedaan.

En...

Het is ook leuk als grappen vallen.

Het is gewoon...

Een heel lekker gevoel.

Dat is eigenlijk hetzelfde.

Als je gaat huilen op een toneel.

Je denkt, deze mensen huilen nu met mij mee.

Het is hetzelfde als je dan een grap maakt.

En mensen moeten daarom lachen.

Dat je denkt...

We verspreken dezelfde taal.

Ja, ik denk dat het is gewoon heel toestrijk.

En zo dankbaar.

Want kom mee.

De enige reactie die je hoort is natuurlijk een lach.

Want inderdaad je kan wel ontroering voelen.

Maar de lach is de meest...

De heerlijkste bevrijd.

Toch, dat is zo direct.

En dat heb ik ook wel heel erg van genoten.

Bijvoorbeeld Hasbets & Wives.

Dat wij heel lang gespeeld hebben van Simon Stone.

Die zaal werd gewoon gek.

Die braken de tent af.

Maar ook de temmen van de fakes.

Het is voorstelling van Alex Verwarmer dan die ik heb gedaan.

Of Shopping & Fucking.

Niks leukers.

Dat is een titel trouwens van het toneelstuk.

Niet dat mensen denken wat zich zijn.

Ja, met Gronings.

Er zal een tijd komen.

Dan zal iedereen het weten.

Waarom wij leiden?

Waarom wij?

Dan speelde ik namelijk een actrice.

Ook een toprol.

Die auditie deed voor de drie zusters.

Jaap Spijker speelde dan een soort van producent.

Met een soort van bril.

Die daar heel erg geruinig naar mij zat te kijken.

En dan liep ik naar voren.

Om monoloog uit de drie zusters te doen in het Gronings.

Want mijn personage kon geen Nederlands.

Er zal een tijd komen.

Dat zal iedereen het weten.

Dat je ook achteraf denkt, excuse me.

Wat?

Super.

Dat is ook heel apart.

Dan kan je nu ook niet meer mee om de hoek komen.

Maar die tijd was dat allemaal dat niemand nog door.

Sexisme, dat bestond allemaal niet.

Nee joh, misogynie had niemand nog nooit van gehoord.

Nee, dat had niemand van gehoord.

Racisme, nee joh.

Nee, dat snapt de mensen allemaal niet.

Ik kreeg daar nog een prijs voor.

Wat gebeurt daar allemaal?

Maar ja, maar dat comedie

vond ik ook echt het leukste

om mensen aan het lachen te maken.

Heerlijk.

Hetzelfde ding spelen.

Maar elke avond zoomt de taal andere ervaringen voelen.

Een zaal is elke avond anders.

De sfeer is anders.

Acteurs zijn anders.

Het is toch een risico waar je in springt.

Twee uur lang of in jouw geval.

Of heel vaak zes uur lang.

Jezus Christus.

Ik denk dat ik de North Down-evo.

Evo.

Maar ook wat je zegt.

Er zijn natuurlijk ook heel veel momenten

dat de dingen die super vet zijn daaraan

kunnen zich ook helemaal tegengekeren.

Maar als het leuk is en je hebt het leuk

met je medeacteurs

dan is dat zo, lachen toch ook.

Je kan elkaar ook aan het lachen maken.

En als je geniet van je tegenspeler

of je komt samen in een soort vibe

ik kom met Ramzie, Nassar wel.

En met Hans Kesting ook natuurlijk helemaal.

Ramzie pakken met Hans.

Wij wisten dat we elkaar zo begonnen uit te dragen.

Want die regisseur Samen Stoon

liet ons heel erg vrij.

Dus die stimuleerde het heel erg dat je ging improviseren.

En interactie had met de publiek.

Ik weet het niet met hem werken als ik dit hoor.

Ja, dan hoef je echt niet twee keer te zeggen natuurlijk.

Want dan gewoon de zaal inlopen.

En zeggen van wie vind jij er nou van?

Want je weet je gewoon gekte.

Hij is een fantastische regisseur om mee te werken.

Ik vond dat.

Ik heb maar één keer mogen meemaken.

Weldig met hem.

En ik had daarvoor heel veel rollen gespeeld op hakken.

En in hele slieke mooie jurkjes.

Waar ik ook wel van genoot.

Maar hij zei meteen, ik ga jou helemaal anders aanklen.

Dus ik speelde gewoon een totaal ander type, weet je nog.

Ja, ik deed het nog. Met die ketting.

Ketting en die bril.

En die bril, die platte schoenen.

Die hele wijnbroek met wijnpijn.

Ik hoef het zo hard lachen die hele voorstelling zou ook niet meer kunnen.

Dat hele Hans met zijn wives.

Dat ging alleen maar over dat vrouwen frigide zijn.

Weet je dat?

Dat kan helemaal niet meer.

En echt dat actrische schek.

Want je had een uitspraak gedaan in die voorstelling.

Maar goed, dat is die oude woerdjellige.

Er zijn er nog een aantal oude klassiekers die op zich niet meer kunnen denk ik.

Echt niet meer.

Dat kan helemaal niet meer. Het is allemaal klaar.

Maar ja, laten we zelf wat verzinnen.

Over Normandieën gesproken.

Want hebben we het toch over.

Dat hebben we toch zo vaak over gehad.

Normandieën.

Dat doet mij wel denken aan de film Saving Private Ryan.

Waarvan ik wel weet dat Normandieën een grote rol speelt.

Dit is een hele beroemde film natuurlijk.

Dat die dan ook heel erg zou zijn.

Dat je het gevoel dat je dan midden in de oorlog zit.

Als je hem kijkt.

Tom Hanks toch, speelt er in geregiseerd in.

Tom Hanks en Matt Themen.

Wat volgens mij heel bijzonder aan die film is.

Is dat er dus op een bepaalde manier gedraaid is.

Waardoor dus heel hand held volgens mij.

Dat zal wel allemaal helemaal uitgekind zijn.

Want die spielboek is natuurlijk wel iemand die alles van tevoren volgens mij.

Heel erg zijn huiswerk doet.

Maar waardoor dus om het gevoel.

Het gevoel zou krijgen.

Als je in de bioscoop zit.

Met name maar ook lekker voor je tv thuis.

Dat je dus ook een soldaat bent.

Die daar vecht.

En dat is ook een waar gebeurd verhaal.

Dus het schijnt ook heel.

In de eind een anti-oorlogs film te zijn.

Dus op zich ook wel weer actueel.

Zoals omdat er natuurlijk ook wel weer oorlog in de wereld is.

En goede reden om te kijken.

En veel training hebben die al die mannen gehad volgens mij.

Ja dat zou wel moeten.

Het lijkt me zo heftig om in zo'n soort film te spelen.

Ja fysiek.

Als vrouw is die kan natuurlijk veel minder dat je ooit in een historisch oorlogsdrama soldaat zou spelen.

Maar het lijkt me heel erg.

En ook wel toch wel met schieten en zo ook.

Dat is nu natuurlijk hier in Amerika trouwens helemaal aan banden gelegd.

Sinds dat incident met die Eric Baldwin.

Weet je wel, die pogelijk iemand doodschoot.

Omdat er dan toch een kogel in een pistool zat.

Of je ook denkt hoe kan dat gebeuren.

Maar ik vind het ook altijd eng hoor.

Als er gunsen op de set zijn.

Als je in een oorlogs film speelt zit je gewoon continu.

Met explosies.

En ook wel is het nep.

Het is toch altijd voelt het.

Echt toch ergens denk je ja gaat dat wel goed.

Ik weet het niet.

Dus dat lijkt me ook heel heftig eraan.

En Wanneer komt ie draaap?

Hij komt op 7 juli om half negen.

Ik vind het zo lekker ouderwets.

Dat het gewoon zo van dan komt ie erop.

Terwijl al de gewordige...

Dus er gaat iemand ook echt...

Om die tijd dan daar zitten.

Ja, waarschijnlijk.

In de shownoots kun je kijken waar je permaat netwerk kan vinden.

In onze shownoots.

Veel plezier.

Als wij er zo over praten.

Dan krijg ik er ook wel weer zin in dan.

Dan denk ik oh man.

Ik ook wel hoor.

Het is ook de drugs toch van gewoon verdwijnen erin.

Vanavond gaan we gewoon op.

En dan vertellen we dat verhaal.

Dan zijn we in een kasteel, in Denemarken of wherever.

Maar...

Hoe mannen zij straat?

De hele dag kan je dus denken.

Nogmaals, dat kan je negatief of positief zeggen.

Maar je kan de hele dag denken ik leef wel.

Maar dat doet ze niet toe.

Vanavond, om 8 uur.

Dan gaat het beginnen.

Dan snap je dus het hele leven beginnen.

Ja, want dat hele leven, de absurditeit, de depressie.

Je kan gewoon steeds denken.

Maar vanavond spelen ik de human voice.

Ja, klopt.

Bijvoorbeeld nu speelt ook in Amsterdam

volgens mij mijn lieve Gunsteling.

Naar het boek van Marika Lukas Vrijnenveld

heeft Ivo een voorstelling gemaakt met Hans Kesting.

En...

Er zit ook een jonge actrice in Evie Paddenburg.

En die schijnt het nieuwe grote talenten zijn.

En...

Ik wil daar zo graag naartoe.

Iedereen heeft het over die voorstelling dat dat heel magisch is.

En...

Troostrijk.

Ik denk dat ik een Loers op dat meisje denk ik van...

Oh, wat heerlijk dat je...

Ik zou nu niet willen spelen, of zo.

Maar ik wil terug naar...

Hoe ik me voelde toen ik Ophelia speelde.

Snap je?

Heb je een lievelingsvoorstelling?

Die ik heb gespeeld of die ik heb gezien?

Oh, mag allebei.

Die ik heb gezien is Lulu van Ivo.

Toen hij 28 was of zo.

Regisseerde hij Lulu.

Met Chris Nietveld als Lulu.

En die heb ik toen gezien.

Toen had mijn moeder de...

Was zo wakker en lief dat ze mij daar naartoe nam.

Echt waanzinnig.

Life changing experience.

Wat ik daar heel vet af vond was dat...

Als je zo jong bent...

Toen hadden we nog geen internet.

Dus Leesje deed het domme vrouwenbladen.

En denk je oh, ik moet ook...

De uitzien zoals Cindy Crawford.

En ik zie er niet uit zoals Cindy Crawford.

En opeens was daar een soort figuur.

Chris Nietveld namelijk.

Wat een prachtige vrouw is.

Een hele rare humor.

Maar ook een schaamteloze sexualiteit.

En toen dacht ik gewoon.

Dit is het.

Wat Ivo daar had neergezet.

Die voorstelling met die soort van amoraliteit.

En die esthetiek.

Toen heb ik meteen hem een brief geschreven.

Hallo, mag ik meedoen.

Maar goed, dat kan nog geen enkel bericht op terug.

Maar dat heeft denk ik mij zo gevormd.

Die voorstelling.

En om te spelen denk ik Heda Gabler.

En...

Dat zit elektra.

Maar eigenlijk ook wel heel veel voorstellingen waarvan ik achteraf denk.

Maar dat je dan gewoon een leuke tijd met elkaar hebt.

Meer dan dat die voorstelling nou zo goed is.

Maar eigenlijk wel.

Ik heb toch wel warme herinneringen aan de meeste voorstellingen die ik heb gespeeld.

90 procent.

Denk ik wel.

Gek genoeg.

Behalve het huis van de toekomst.

Weet je nog wat ik dat speelt?

Oh ja, wacht even.

Was dat niet met een bok, een glazen ding?

Ja, klopt.

Dat vond ik helemaal niks.

Een rocko en zijn broers?

Daar heb ik ook hele goeie herinneringen aan.

Waarschijnlijk.

Ik wil heel leuke herinneringen aan jou.

In dat stuk van Alex van Warme Dam.

Dat Peter Blok speelde toen een hond.

Toch?

Was Peter Blok niet een hond?

Ja, die was de hond.

Ja, dat was Japs Bijkers.

Nee, Peter Blok was het overgenomen.

Ja, precies. Peter Blok was zeker de hond.

Peter Blok was de hond.

Hij speelde Adel Blank.

Dat heeft hij later verfilmed als Emma Blank.

Maar het toneelstuk of Anderzom.

Nee, volgens mij het toneelstuk Adel Blank.

Sylvia Porta speelde daar een soort vrouw.

En wij speelden allemaal haar personeel.

Wij waren haar familie.

Ze had gezegd, ik ben stervende.

Jullie krijgen mijn erfvindings, maar dan moeten jullie mij bedienen.

Dus wij waren verkleed als haar dienstmeisje.

Dat was zo grappig.

En wij proberden haar dus...

Oh, maar toen heb ik...

En dat was met allemaal deuren.

En Peter Blok moest dus van haar een hond spelen.

Terwijl dat eigenlijk haar broer was, of weet ik veel wat.

Een paar man misschien.

Ja, een man, ja precies.

Je hebt speikerspeelde een andere rol.

Je hebt gelijk, je hebt speikerspeelde ook in die voorstelling.

Ja, dat was heel erg grappig.

Ja, maar dat was dan zo vervliegd.

En dat het gewoon in herinnering blijft.

En dat is nergens dan opgeslagen.

Of dat kan je nu niet meer terug zien.

Dat is gewoon weg.

Dat is wel het rare toneel natuurlijk.

En wel weer in film is natuurlijk wel...

Dat het altijd blijft bestaan.

Ik kan ook toch schaamteloos.

Ik ben ook schaamteloos als ik op film...

Of op een set sta.

Maar dat hoef je nooit meer terug te zien...

Als je op de toneel staat.

Dus het is geen...

De eidelheid.

Het is geen enkele zwijk.

Het vervliegt.

En dat is natuurlijk ook gaver aan.

En ook wat jij al door zegt over groepen.

Je weet ook het publiek en jij.

Dit is een unieke avond.

Dit is het gewoon.

En dat ging bij toen Ivo...

Dat systeem ontwikkelde.

Dat die voorstellingen voor eeuwig...

Bleef doorspelen.

Vond ik dat soms ook wel jammer.

Ik vond het magief.

Nu gaan we de laatste spelen van de avond.

Dat was wel heel mooi ook soms.

Nu is het gewoon klaar.

Nu hang je kostuum echt aan de wilgen.

En is Maria Stuurhardt gaat weg.

Zo voelde dat dan ook.

Dat was bij ons nooit meer zo.

Ik kloos er kwam niet meer.

Ik heb trouwens ook heel veel last.

Soms van het feit dat ik geen afscheid heb genomen van het toneel.

Dat ik nooit een moment heb gehad.

Van ik afscheid nam.

Dat ik zo lang heb gewerkt daar.

En dat ik nooit een afscheid heb gekregen.

Ja, dat is een beetje abstract is.

Ja, iedereen kreeg altijd een afscheid.

Dat ben ik ook nog wel een beetje overgebouwereerd over.

Dat iedere acteur die weg ging.

Daar werd echt een soort ritueel.

Waarbij stil gestaan.

Heb je een van meneer...

Dat heb ik altijd wel een beetje gemist.

Helemaal niet iets uit ego-dingen.

Maar meer wat jij zegt.

Het is mijn hele leven geweest.

Om dat te beëindigen.

Ja, ook ik weet niet veel.

Als je ergens werkt bij een busmaatschappij.

Vind je het ook leuk als iemand even zegt van...

He bedankt of niet bedankt.

Maar even stil staat bij.

Het ritueel.

Ik voel altijd nog een soort...

Dat het een beetje onaf is.

Misschien is dat ook wel zo.

Je weet het niet eens.

Ga jij de buur nog op, denk je?

Binnenkort?

Nou, binnenkort weet ik niet.

Ik heb wel geen ruimte voor me over.

Ik trek er trakte me wel steeds meer aan.

Moet ik je eerlijk zeggen.

Sowieso weer terug naar de basis.

Terug naar de versimpeling.

Terug naar mijn roots.

Terug naar waar ik woont.

Ik weet niet.

Het is ook eigenlijk een hele...

Maar van alle dingen die je kan doen met jouw talent.

Met ons talent.

Is toneel eigenlijk de meest...

Kernachtige, rauwe...

Biologisch, dynamische vorm als het ware.

Het is zo echt.

Wat je ziet, wat je krijgt.

Dat is het dan.

Ik vind het een mooie afsluiting van dit tweede seizoen.

Ik ook.

Het was een ode aan toneel.

Deze laatste aflevering voor de helft.

En voor de helft proberen we een samenvatting.

Maar daar zijn we gewoon niet goed in.

Of je dan zelf maakt.

Ja, precies.

Maar voor nu heel erg bedankt voor al jullie ontzettend lieve reacties.

En ook nog even heel kort over de hormonen.

Ik heb daar ontzettend veel reacties op gekregen.

Echt waanzinnige tips.

De boeken.

Ja, boeken, filmpjes.

Ook bepaalde alternatieve medicijnen,

kruiden.

En we hebben besloten om daar nog wel een keer op terug te komen.

Om we gaan proberen het allemaal te verzamelen.

Zodat we dat ook met elkaar kunnen delen.

En die vraag van wel of geen hormonen.

En wat voor consequenties heeft het nou?

Dan gaan we nog wat dieper op in in de toekomst.

Ja, dus tot dan.

En tot ziens.

Dank jullie wel. Dag.

Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.