Achterwerk: Een meisje dat Robin heet

Achterwerk Achterwerk 3/21/23 - Episode Page - 21m - PDF Transcript

Hmm, als ik eens wist hoe het verder ging, wie blijft verleven en waar gaan ze heen?

Dit is Achterwerk.

De podcast over de legendarische rubriek uit de VPRO-gids.

Ik ben Elja Loijestein, redacteur van de VPRO-gids.

40 jaar lang stonden er achter op de gids brieven van kinderen en jongeren.

Vol vragen, problemen, wensen en frustraties.

Sommige hilarisch, andere hard verscheurend.

Als sommige brieven bleef ik me afvragen.

Wat is er van geworden?

En dat zoek ik uit in deze podcast.

Katje en Bruin, fijn om je weer te zien voor de laatste keer,

dit seizoen van de podcast Achterwerk, in ieder geval.

We gaan naar een triest moment, namelijk het einde van Achterwerk in 2016.

Ja, 40 jaar he.

Ja, 40 jaar heeft het bestaan en uiteindelijk kon het niet meer voor bestaan.

Omdat ik gewoon bijna geen brieven meer kreeg.

Hoe denk je dat het is gekomen?

Ja, dat was toch het internet, ze konden wel ergens anders te kregen.

Met al hun vragen en zorgen en vooral gelijk gestemd te vinden.

Want daar was Achterwerk voor.

Ja, daar hoef je nu niet meer voor op de achterkant van mijn TV-gids te kijken.

Ja, ik kreeg elke week echt minder mailtjes binnen

en het was sappelen om die pagina een beetje vol te krijgen.

Dus dat was uiteindelijk niet meer houdbaar,

maar er is wel één iemand die mij de laatste paar jaar echt gered heeft.

Namelijk een meisje dat Robin heet.

Ja, Robin. Ja, Robin was een beetje een live-saver voor jou, he.

Ja, die schreef vanaf 2013 echt heel veel reacties,

advies en op andere brieven.

En hele leuke brieven ook, dus ik plaatste ze ook bijna altijd.

Hoe vaak heeft ze er opgestaan?

Ze heeft uiteindelijk dertig keer opgestaan.

Wow, ja, dat lijkt mij een record.

Ja, dat is echt bizar veel.

En jij was ook niet de enige die het wel opviel dat haar naam vaak terugkwam.

Want er zijn wel wat mensen geweest die ook in hebben gestuurd van die Robin.

Is dat wel echt iemand?

Ik ben heel benieuwd wie die Robin is en wat eigenlijk haar verhaal is.

Want ze schreef alleen maar naar anderen en niet over zichzelf.

Ja, nou, dit is het verhaal achter.

Een meisje dat Robin heet.

Alles komt goed, alles komt goed, alles komt goed, alles komt goed.

Ja, dag. Met Wim van der Lee spreek ik.

Inderdaad.

Ja, ik had u gemild naar een hele lange tijd.

Het gaat over een brief op de achterwerkpagina waar ik redacteur van was.

Waarom had u gemild?

Toen.

Ja?

Nou ja, ik was niet schierig.

En ja, dat was intrigerend dat iemand al ondertekend met een meisje dat Robin heeft.

Heb je nu het mail bij de hand dat je hem even wil voorlezen?

Ja, dat leek mij zelf ook al goed.

Oké, oké.

Ik heb hem hier liggen.

Ik zal hem even voorlezen.

Ja, graag.

Beste achterwerk. Opvallend veel brieven in achterwerk zijn ondertekend met een meisje dat Robin heet.

In achterwerk 41 zelfs twee van de zeven brieven.

Is dat elke keer hetzelfde meisje of zijn er gewoon veel meisjes die Robin heeten?

Ik ken er eentje, maar zij is het niet.

Ik vraag me altijd van alles af.

Vriendelijke groep, een jongen die Wim heet.

Ik kan nog wel een kleine update geven over hoe het nu met Robin is, want ze is inmiddels 20.

Ja, dat is nog niet heel oud.

Nee, toen ze streef was ze een jaar of 13.

Ze doet een study social work, dus ze is ook echt aan het opgeleid worden om ook hulpverlenen te worden.

Daar is ze echt mee door gegaan.

Ik vind het wel leuk om te horen dat het was ook nog een vraag die ik aan jou had.

Dan heb je die Robin zelf ook nog gesproken.

Piano?

Ja, de piano.

Ik heb ook mijn gitaar vooral eigen nummers.

Toen ik twaalf was, begon ik met de periode dat ik ook een heavy pro gids schreef.

Toen begon ik echt met liedjes schrijven al.

Met wie woont je hiernaar?

Met mijn broertje, m'n zusje en mijn ouders.

M'n broertje zit hiernaast.

Die hoor ik altijd heel goed gamen, want de muur is hier heel erg dun.

M'n ouders hebben de kleinste kamer.

Bij de verhuizing waren ze echt zo van, nou, Robin, waar ben je helemaal weg bij je vrienden, weet je.

Dus toen had ik eerst ook de zolderkamer.

Alleen is het wel fijn voor m'n zusje, want m'n zusje heeft dat tussen.

Het is zo min mogelijk prikkels.

Op zolder is het helemaal rustig en dan ook een konijn, dus konijn zit daar.

Ik weet eigenlijk nog precies dat ik iedere dinsdag was.

Volgens mij dat het aankwam.

En dan kwam ik thuis van school, want dan ging ik heel snel naar een brievenbus, weet je al, vallen.

En dan was m'n peper ook.

Ah, strakker in.

En dan ging ik heel enthousiasma maar uit voor kijken.

Ik heb alles meegenomen.

Ik heb de hele middag gisteren bij het kopieerapparaat gestaan.

Dus volgens mij.

Ja, even kijken.

Zoek haar op.

Een meisje dat Robin heet.

Elf jaar in de steek gelaten.

Een meisje dat Robin heet.

Ja, ik ben altijd wel een beetje...

Nou ja, anders geweest dan meeste kinderen.

Laat ik het zo zeggen.

Kijk, we zijn allemaal uniek, maar ik viel wel altijd een beetje buiten het boot eigenlijk.

Ja, op de baaschool ben ik best zo lang ook gewoon...

Ja, ik ben niet heel erg gepest.

Maar vooral dat buitengeslut.

Vooral heel erg gepesse, vergressive was het, zeg maar, weet je wel.

Je heet dat eigenlijk het gevoel had van...

Oké, ik ben duidelijk niet welkom, want ik mag niet meedoen.

Of in de winter gooien ze allemaal ijs op m'n houtjes en zo, dat soort dingen.

Op een gegeven moment.

Ja, dus door te krijgen was het mij echt te veel.

Ja, toen gingen mijn ouders met de school praten.

Toen gingen ook met de pesters, gingen we erbij praten.

M'n ouders hadden ook met de ouders van hun gepraat.

En toen kwam ik dus erachter.

En dat is dus hun eigen dingen ook thuis, altijd.

Maar goed, dat maakt best.

Dat is natuurlijk nog steeds niet oké.

Maar dat zie je hier dus ook.

Dat ik dan zeg van ga praten met haar naar school.

Dat had ik ook gedaan.

Dat was gewoon mijn ervaring toen.

Het ging eigenlijk helemaal over jou, zonder dat de lezer dat dan doorhad.

Ja.

Niet ons ploffen.

Een meisje dat erop in heet.

Wow, ik heb een heel stappenplan.

Ja, ik las toen ook veel hoe overleef ik een kori's leven.

Dus dat is wel echt een grote inspiratie.

Ah, ja, ja, ja.

Krediten naar Francine open.

Ja, dat ging ook natuurlijk over kinderen in de problemen.

Ja, precies.

Daar begon het al een beetje.

Dat interesse dat ik had voor mensen die wat meer moeilijkheden hadden dan ik eigenlijk.

En was je toen ook al bezig met mensen in je eigen omgeving allerlei adviezen te geven?

Ja, zeker.

Ja, ik weet nog dat er ook gewoon een keer was volgens mij in groep 7.

Toen kwam er een ouder naar me toe, dan ga ik echt nooit vergeten.

En die zegt zo tegen mij, Robin, je bent echt net een engel.

Ik zie je zo tussen iedereen heen en weer bewegen en alles een beetje bemiddelen en zo.

Zonder ik als 11-jarige ik stond er eigenlijk van.

Waarom moet ik met deze opmerking?

Maar waarom zei ze dat dan, denk je?

Ja, ik probeer gewoon altijd mensen te verbinden, denk ik.

Gewoon te zorgen dat iedereen elkaar eens kan begrepen,

zowel als mijn ouders wel te zoeken.

Maar je hebt wel geleerd.

Ja, ja, dat heb je van huis uit wel meegekregen.

Van empathie voor iedereen.

En dat zie je ook wel in die vluggetten, denk ik.

Ja, zeker.

Dat was me ook opgevallen toen ik ze een beetje door aan het lezen.

Dat als mensen dan zeiden van ik heb problemen met iemand

dat je danser heeft van ja, maar je moet ook een beetje van die kant bekijken.

Ja.

Oh, deze. Die ga ik eigenlijk nooit vergeten.

Zehontiena, dat is van die...

Dat is van die lach.

Het was van iemand die woont zijn eigen lach, een genante lach.

Een beetje eens proberen een andere lach te oefenen.

Het klinkt heel raar, maar het helpt waarschijnlijk wel.

Je kan gewoon accepteren dat je een aparte lach hebt.

Zo ben je gewoon.

Ik kan me dit heel goed herinneren.

Ik denk omdat ik zelf ook wel soms onzeker was van

ik doe me nu niet heel raar.

Maar dat ik gewoon altijd,

dat is ook eens wat ik van het huis heb meegekregen,

gewoon niet mag je zelfs zijn.

Ik denk ook wel echt dat dit iets is waar ze echt iets aan hebben gehad.

Ik denk dat ik hem daarom ook geplaatst heb.

Ik dacht, ja, dit is nou eens een advies waar iemand wat aan heeft.

Het gaat om de gevoelens die je hebt voor een ander.

En zo te lezen heb je nu gevoelens voor een jongen.

Focus je daar dan op, leven het nu eentje.

Toen ik was toen al...

Echt een soort oracle harde.

Ja, in de laatste.

Oh ja.

Wees je eigen beste vriendin?

Ja, dat heb ik ook echt van hoe overleven ik hoor.

Sowieso.

Ik vind het niet aardig dat je vriendinnen je in de steek laten.

Ze begrijpen die grote verandering niet.

En jij volgens mij even min.

Jeetje, ik ben dertien.

Waarop praat ik zo?

Ik ben erg bang dat ik lesbisch ben.

En dat zou ik eigenlijk niet moeten zijn.

Dat is echt een van mijn angsten.

Ja, dat weet ik ook nog heel goed.

Ik speelde toen heel veel de sims ook.

En dan zie je altijd...

Heb je verlangen en angsten.

Dus ik streef dat ook voor mezelf op in het echte leven.

Ik ging op zijn wat mijn verlangen zijn en wat mijn angsten zijn.

En dan had ik ermee gezegd dat ik lesbisch was.

Dat ik dacht van, dan krijg je allemaal negatieve reacties uit de omgeving.

Het is grappig en nu ben ik met heel veel mensen bevrienden.

Die gewoon uit de kast zijn gekomen.

En zelf ben ik ook nog niet helemaal uit.

En ik ben helemaal oké mee.

Kun je vertellen hoe je erbij zou zeggen dat je je computer op je kamer...

of hoe ging dat als je zo'n brief ging?

Nee, ik had geen laptop hadden we niet toen.

We hadden gewoon één vaste computer.

Dat was ook echt een ding.

Want ja, dan moest je verdelen natuurlijk over de hele dag.

Want je had ook nog een poor-channel zus.

Ik deed toen ook al een beetje online spelletjes.

En dan gebruikte ik dus ook die tijd om...

Dat denk ik dan als eerste.

Als eerste dit moet ik gedaan hebben.

Ik moet mensen geholpen en daarna gaan we.

Dan mag je spelletjes reden.

Ja, precies.

Als ik dan eenmaal iemand's verhaal las...

dan moest ik daar tot internaliseren.

Dat komt dan bij mij binnen.

En dat kan ik dan ook niet loslaten.

Moet ik dan per super reageren.

Anders voel ik me ook echt gewoon schuldig.

Ik heb heel veel bubbertei.

Dat ik echt heel erg struckelde met schuldig voelen.

Als ik niet iets voor iemand had opgelost of zo.

Ja, dat is echt een probleem voor mij.

Dat ik zo erg bezig was met hoe het met iedereen ging.

En dat ik het allemaal maar recht wilde zetten.

Terwijl het eigenlijk niet mijn verantwoordelijkheid natuurlijk.

Nee, precies.

Ja, maar dat voelde wel zo.

Je trekt je probleem wel echt aan van anderen.

Ja, het is gewoon...

Het voelt alsof het van mij is.

Ik heb het ook een keer omschreven aan een vriendin van mij.

Het is alsof ik gewoon langs iemand loop...

of misschien maar ingesprek heb.

Dat ik dan gewoon een jas aantrek van diegene z'n leed.

En dan heb ik dat ook niet.

Maar zo voelt het gewoon.

En hoe beter ik die persoon ken, hoe zwaarder die jas is.

Hoe meer ik ermee bezig ben, hoe dat verbeterd kan worden.

Of ja, hoe het is voor die persoon.

In plaats van hoe is het gewoon om met die persoon te praten.

Wat zijn mijn ideeën eigenlijk?

Dat kan ook heel snel helemaal in verdwaald haken.

Heb je een voorbeeld van wat je voor een persoon is?

Heb je een voorbeeld van wanneer dat een keer is gebeurd?

Dat je iemand z'n problemen teveel aantrok?

Ik had een vriendin die sneed zichzelf.

Ik was toen 15.

En dan stuurden ze dat soms gewoon in de groepsheb.

Dat ze het allemaal niet meer trok en er niet meer wilde zijn.

Op een gegeven moment maakte ik mij heel erg zorgen.

Want ze zei ze dat ze op hun werk zat en dat ze een schaar had gepakt.

En ze zichzelf aan het snijden was omdat ze zo kapot was van een vriendje...

die ze toen online aan het ontmoet en opeens geen contact meer wilde of zo.

Ik liet gewoon alles vallen en ik bel daarop en ik zeg...

Ik moest echt moeite doen om niet te huilen aan die telefoon.

En gewoon rustig te blijven.

En gewoon zeggen van hey, leg die schaar weg.

Ga even rustig, adem halen.

Ze zat keihard te huilen aan die telefoon, weet je wel, moet je voorstellen.

Helemaal over stuur.

En toen op een gegeven moment hoorde ik dat ze opstond...

dat ze uit die toilet kwam en dat ze volgens mij naar collega's ging.

Maar dat was echt zo'n angst en jagende gebeurtenis.

En later zag ik ook in hoe vervelend die relatie voor mij was.

Want het ging gewoon zelden echt goed met haar.

Het was altijd wel weer wat en heel vaak loog ze er ook over.

Ik vraag me ook echt af van had ze zichzelf echt gesneden...

of was ze gewoon heel erg verdrietig.

En ik ga niet ontkennen dat ze zeker hulp nodig had.

Ik heb het contact gewoon stop gezegd.

Ja, dat is eigenlijk best gek, maar ik had gewoon het idee van...

hoe meer zwaarder het weegt eigenlijk dat leven van diegenen...

dan hoe meer problemen iemand had...

hoe meer die het verdiende om geholpen te worden eigenlijk.

Ik zie het nu eerder.

Ik zie nu ook eerder de signalen van...

deze persoon gaat echt niet goed zijn voor mij.

Ik zie al dan weer gelijk dat ik dan heel snel de neiging heb van...

ik ga maar weer helpen, maar gelukkig heb ik gewoon geleerd...

grenzen trekken, dat dat gewoon goed is ook.

Nu denk ik van nou, ik kan nooit...

alle mensen die op dit moment leiden, kan ik nooit allemaal helpen.

Maar toen voelde het wel zo dat ieder persoon die je kende...

waarvan ik wist dat er iets was, die moest ik ook helpen.

En anders als er iets gebeurde was het ook mij schuld.

Want ik had er niks mee gedaan.

Als ik dat met zo'n werk zou erin zou staan...

dan zou ik ook gewoon geen goede hulpverlener kunnen zijn.

Want dan zou ik denk dat er sowieso geen zoverhetsamheid dan...

zou kunnen ontstaan omdat ik diegenen een beetje zou dragen.

En zo probeer ik het dan ook te zien...

een goede hulpverlener weet wanneer die eerst op je terug moet zetten.

MUZIEK

Voet hem op.

Een meisje dat Robin heet, dertien jaar.

Beeldschermuurtje.

Een meisje dat Robin heet.

Vriendenkling.

Een meisje dat Robin heet.

Vriendschap moet van twee kanten komen.

Schappig, en ik dacht nog dat mijn eerderen brieven...

een beetje aan de volkskant waren, maar nu zit ik helemaal...

zweverig en filosofisch.

Ja, je groeit en je rolt, denk ik.

Ik voel me steeds meer het oracle.

En nu staan ze zelfs twee keer in.

Volgens mij voel ik me toen ook helemaal speciaal...

dat ik gewoon twee keer er helemaal...

MUZIEK

Oude gewoontes.

Een meisje dat Robin heet die jouw wereld een zetje veeft.

Gesprekken beginnen.

Een meisje dat Robin heet.

De namen van een nieuwe klas.

Een meisje dat Robin heet.

Ja, want dit is de allerlaatste die heb ik ook maar even bijgedaan, ja.

Waarom dacht jij dat er steeds minder brieven in de achterwerk stonden?

Ja, ik dacht oprecht...

dat alle problemen waren opgelost in de wereld.

Ik kon me gewoon niet voorstellen...

dat er zo veel problemen waren in de wereld op dat moment.

Ik dacht echt, want leven is toch prima en...

had jij er ook nog best wel veel opgelost van al die problemen in de wereld?

Ja, dat is wel echt iets wat ik tegen mezelf moet blijven zeggen.

Je kan niet alles oplossen.

Ja, als ik dat bij iedereen zou doen, dan zou ik echt hartstikke moe worden.

MUZIEK

Nou, Katje, dat was Robin.

Het oracle dat ik omin heet.

Het is natuurlijk voor haar nog helemaal niet zo lang geleden ook.

Dat is ook een soort van inzicht in haar jeugd.

Ja, zeker, ja.

En ze voelden zich ook bijna morgen heel verplicht...

om al die problemen op te lossen voor mensen.

Ontroerend.

Ja, vond ik ook ontroerend.

En ook wel schrok ik wel een beetje van...

het was best ondruk voor haar.

Dat ze echt dat dit moet ik eerst doen, dan mag ik Sims gaan spelen.

Het heeft wel veel mensen geholpen, denk ik ook.

Met dank aan Francine Oome, hè?

Ja.

Ik dacht dus dat het allemaal vanuit haar zelf kwam...

maar het kwam dus van Francine Oome en de Sims.

En de Sims?

Ja, nou ja, zo zie je maar weer.

En voor de achterwerklezers was die wijsheid dus bij Robin.

Ja, maar je snapt wel als je het zo allemaal achter elkaar hoort...

dat bepaalde mensen dachten, hè?

Alweer een meisje dat Robin heet.

Nee, dat kon niet doorgaan.

Dus dat was wel duidelijk.

Goed geweest dat er een punt achter werd gezet.

Dat kun je nu wel concluderen.

Het is wel, nu ik dat ook weer allemaal zo hoor, denk ik wel van...

ah, het was wel echt een leuke en heel bijzondere rubriek.

Zeker.

Dat is wel weer mooi omdat nu weer met al die verhalen weer extra te beseffen.

Ja, en dit zijn er natuurlijk nog maar een paar.

Ja, daar moeten er echt nog ontzettend veel meer zijn.

Ja.

En leuk dat je het zegt.

Want we gaan een tweede seizoen maken van deze podcast.

Dus als je dit hoort en je hebt iets meegemaakt...

naar aanleiding van een achterwerkbrief...

of je wil me iets zeggen, dan mail graag.

Schrijf een brief naar Elja.

Veeladres.

Vergeet niet je adres dan ook te vermelden.

Anders zitten wij met al die brieven die we niet door kunnen sturen.

Oh ja, dat weet jij natuurlijk nog heel goed.

En het mailadres achterwerk.

Dat bestaat ook nog steeds.

Oh ja.

Ik krijg nu alleen af en toe wat spam.

Maar ik hoop dat dat weer helemaal tot leven gaat komen nu.

Nou ja, dat was het denken.

Katja, heel erg bedankt.

Jij bedankt.

Ik vond het fantastisch.

Vergeet me alweer op de volgende serie.

Tot dan.

Tot dan.

Dit was Achterwerk.

Een podcast van de VPR-Oogids.

Gemaakt door mij Elja Loijestein.

Met research van Niels Hoeben.

Eindredactie door Rosa van Toledo.

En mixage door Sam Huisman.

De meeste muziek is van Avker Romijn.

Wil je meer weten?

Ga dan naar www.vprogids.nl.

En wil je reageren of heb je ook een bijzonder verhaal over een achterwerkbrief?

Kom dan naar achterwerketvprogids.nl.

Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.

Door de komst van het internet gaat het vanaf 2013 steeds slechter met de rubriek Achterwerk: er komen minder brieven binnen. Gelukkig voor redacteur Elja is er iemand die onder de naam ‘Een meisje dat Robin heet’ wekelijks adviezen instuurt. Maar wie is deze Robin eigenlijk?