DS Vandaag: Bonus: Radar. Waarom Succession de meest spraakmakende reeks van het moment is

Welkom. Je hebt één nieuw bericht.

Hey, Kaja met Karsten. Ik bel eventjes over Succession.

Ik heb het laatste seizoen net uitgekeken.

Ik was er met Valérie over aan het praten.

En ja, de zoongeweldige reeks met zoongeweldig slotseizoen.

Dus ik ben Valérie eventjes mee.

Dag.

Ik ben Kaja Verbeke en van de standaard is dit Radar.

Je wekelijkse cultuurpodcast.

Radar.

Radar.

Radar.

De score van Succession waarschuwt je meteen.

Opgelet. Je kijkt naar een pangelijk goede serie.

Oh, oké.

Met vuile machtspeletjes.

Nee, je moet geen helpen.

Ik ben niet bang. Oké.

Dat is niet cool.

Ikonische beleden gingen.

Fakkel op, fakkel.

En een bende enorme eikels.

Wat ik denk dat hij wilde zeggen,

is dat hij dat momgaper aan een kanopener wilde.

Want uiteindelijk zou het makkelijk zijn.

Een mega succes.

Maar kijk, toch stopt de reeks nu.

In de allerlaatste aflevering

weten we wie de macht over het mediabedrijf in handen krijgt.

Dus, ga hard.

Ga snel.

Ga je goede bastard.

Het is fictie, ja, maar Succession houdt ons ook een spiegel voor.

Want zo van de potgerukt is de serie niet.

De verhaal lijn is maar al te vaak ongemakkelijk realistisch.

Oh, nee, nee, nee.

Roman, je kunt niet winnen tegen de money.

Welkom bij Radar.

Radar.

Dag, Valerie Drouven, van de wetstraatredactie

en mediaredacteur Karsten Lemmins.

Karsten, ik heb gehoord dat jij een enorme fan bent van Succession.

Ja, enorm is het juiste woord, denk ik.

En jij, Valerie?

Ik ben iets minder fan, ik apprecieer het werk.

Maar ik vind het ook hard werken soms om aan te kijken.

Het is een reeks die gedrengt is in cynisme.

En daardoor zitten er voor mij redelijk wat bergen in

waar ik af en toe overheen moet klouteren.

En toch keek je naar het vierde seizoen.

Ik heb heel lang niet naar Succession gekeken.

En bij het laatste seizoen dacht ik,

oké, ik moet echt die inhaalbeweging maken.

Tijdens het kijken, heel veel met Karsten,

jij sms en ook heel veel plat gelegen en heel veel genoten daarvan.

Je hebt daar doorgetrokken, eigenlijk.

Ja, het werd tijd dat ze ergens naar ging kijken, absoluut.

Want nu, zeker het vierde seizoen,

ze gaan echt eruit op een hoogtepunt, dat is echt een fantastisch seizoen.

Ja, hoe komt dat toch? Waarom is die reeks zo goed?

Het is een heel Shakespeareans reekse.

Ofon is het een opvolgingsverhaal aan de top van een gedoodmedia bedrijf

waar kinderen vechten om de scepter.

Ik neem het over en we zijn onder mij, co-presidenten.

Onder jou?

Ja, maar drie.

Zijn er drie.

Interessant.

Heb je het idee?

Ja, natuurlijk.

Ik dacht dat ik je f**king heb.

En het is zo goed geacteerd, het is zo goed geschreven,

het is zo realistisch ook.

Je hebt echt het gevoel van, ik krijg hier een inkijk in de 1%

aan de top van de Amerikaanse media bedrijven.

Maar dat Shakespeareans drama speelt voor mij ook wel echt mee.

Ja, je weet de hele tijd alles wat ze opzetten gaat misloopen.

Alles wat ze opzetten loopt mis.

Het is een tragedie, het is absoluut een tragedie.

Je ziet die mensen in hun ongeluk lopen eigenlijk.

En je hoopt de hele tijd als ze het niet gaan doen,

maar ze blijven het toch doen.

Dat is het.

Ik wil iets beter, iets sneller, leider.

Mina, wilde.

En ik ga het doen.

Maar je zei het eigenlijk al, Karsten.

Succession stopt ermee op een hoogtepunt.

Het vierde en laatste seizoen is nu op z'n eind gelopen,

want op 29 mei verscheen de laatste aflevering op streams.

Ze konden er toch eigenlijk gewoon mee doorgaan,

want de kijkcijfers blijven goed.

Ja, ze swingen de pan uit.

En het is echt een hype nu zeker, het is ongelofelijk.

Maar het pleit voor hen dat ze er nu mee stoppen,

want ze stoppen de zicht op een hoogtepunt en dat zieert hen.

Want wat je vaak ziet in het tv-wereld,

is dat ze merken iets als een succes.

We gaan dat uitmelken.

Die koer gaan we blijven uitmelken, je zag dat in series

zoals Game of Thrones bijvoorbeeld, dat blijft maar gaan.

Waarbij de kwaliteit stelselmatig achteruit gaat.

Hier doen ze dat niet en dan kan je stoppen op de climax.

Ja, want we krijgen nog een knaller van een apotheose.

Wat dat laatste seizoen betreft.

Ik geef al even mee, we gaan een paar dingen spoilen

over het begin van het laatste seizoen

om de personages en de impact van de reeks te kunnen schetsen.

Maar voorbij het hebben over dat vierde seizoen

Valérie en Carson over wie gaat succesen nu alweer.

Er zijn drie zonen, een vader, een neef en een dochteren.

En een dochteren, dat is eigenlijk het interessante.

Want het gaat ook over een dysfunctionele familie.

Want al die machtspelletjes spelen zich ook echt letterlijk binnen het gezin af.

Ja.

De oudse zone is konner.

Die eigenlijk van geen tel is in deze machtstrijd.

Hij is niet geïnteresseerd in een bedrijf.

Hij is van een andere moeder als de drie andere Kimreis ouder.

Ik ben niet geïnteresseerd, ik ben een UN-wijd helmet.

Hij is een beetje de rare kwiet van het geveilschap.

Ik vind het wel leuk dat ik een werk wil doen.

Oké, wat is dat?

President van de United States.

Oké, wow.

Dan heb je de tweede oudse zone die eigenlijk fungeert

als de oudse zone in dit gezin.

Dat is Kendall Logan Roy, hij heeft dezelfde middelname als zijn vader.

Dus dat is echt al iets over wie geboren was om de opvolging te worden.

En die wil het ook echt.

Die wil het supergraag.

Maar...

Komt met een mentaal probleem en een drugsprobleem

eigenlijk vooral een verslavingsproblematiek.

Dan heb je de zus.

Chabon of Schiff.

Zij is, vind ik, zelf de meest manipulatieven van de vier kinderen.

Oké, je weet wat eigenlijk ook?

Ik ben benieuwd. Ja, bij jou.

En er is nooit een goede tijd om te zeggen,

maar je moet het weten.

Dus, oké, nu weet je.

Right.

Is dat zelfs echt?

Is dat zelfs echt?

Of is dat een nieuwe positie of een tactiek of wat?

De jongste zoon, eigenlijk zo'n beetje het oogappeltje van Logan.

Bravo.

Dat is Roman Roy.

Dat is de meest, ja, de zotste van het gezelschap.

De vreedste, vind ik.

Ja, een sociopath eigenlijk.

Sociopath, echt, ja.

Het is ook grappig door wie hij gespeeld wordt, vind ik.

Dat is Kieran Kalken, de broer van...

Hommelone.

Hij speelt ook mee in Hommelone.

Ja.

Was broertje of was neefje of zoiets.

Hey, guys, wake up, it's Christmas.

Echt, je hebt wel de acteur.

Voor mij echt een ontdekking geweest.

Are you calling me a dipshit?

No, I love you, man, but you're not a serious person.

All right, fuck you, you're not the fucking boss.

En dan heb je nog Greg Hirsch, dat is het neefje.

Hallo, this is Greg, on Greg's phone.

Die in het begin van de heks in die familie waar verzeilt geraakt.

Greg.

Hey, I need a favor from you.

Die heel ambitieus is.

Roman said, bring in the papers.

Shiv said, don't bring in the papers.

And I guess you need to decide which one of them is more important.

Heel grote naiviteit heeft.

Ja, enorm.

Just...

Zal een groot komis effect, vind ik.

Would you rather be trapped in a swimming pool with a shark

or in a cage with a tiger?

Maar die wel uiteindelijk op de punten geraakt.

Waar hij wil zijn, hè?

Nou ja, Greg is choppin' it up.

En hij speelt heel vaak samen met Tom Wemt Gansen,

moeilijk uit de spreeke achternaam,

die eigenlijk de man of de verloefde in het begin is van Shiv.

Dus we hadden er een scène in seizoen vier

en die speelt zich af op de verkiezingsdag.

En een van de tv-senders van The Royce verslaan die verkiezingsdag.

En Tom is het hoofd van die sender.

En hij zegt dan tegen Greg, Greg, ga voor mij een koffie halen.

Where's my coffee?

Greg zegt, ik wil dat niet meer doen, ik ben geen koffie jongen meer.

Ik ben opgeklommen, ik wil dat niet meer doen.

En dan zegt Tom, je moet voor mij een koffie gaan halen.

Want ik ben verantwoordelijk.

En als ik geen koffiedink, dan word ik slapenlig.

En als ik slapenlig word, dan ga ik een fout maken.

En als ik een fout maak, dan ga ik de verkiezingen verkeerd halen.

En dan gaan de Chinezen plots denken dat ze Taiwan kunnen aanvallen.

En dan ga ik daar de wereld oorlog beginnen.

En dan is de wereld ontzien, dus dat is gek.

Dus haal mij koffie.

As you fail to get me a double shot, OK?

OK, well, do you want some of what you asked for?

Want ze zoenen lang gebruikt Tom, Greg als zijn slaafje.

Slaafje bijna, dat is.

Greg?

Hij noemt dat Gregena.

Gregena.

Je moet voor mij Gregena.

That's disgusting.

Het samenspelte is dat Greg en Tom is eigenlijk een reeks op zich.

Komen ze hier nooit in spin-offs zijn.

I'm driving my grandpa down for Thanksgiving.

Oh, Greg, fuck your grandpa.

OK, you're on speakerphone, Tom.

Well, I shouldn't be, Greg.

Maar misschien ook wel stiekem de allerbeste acteur

in het gezelschap, vind ik.

Matthew McFayden is schitterend hoe hij dit speelt,

hoe hij die onuitstaanbare, ergerlijke eikel

tot in de puntjes.

Hij begrijpt u bij uw nekvel.

Dat is ongelofelijk goed gedaan.

Who's your source?

Ah, I can't reveal my sources, but it's Greg.

Ja, en dan is er nog de vader, of de patriarch.

Ja, de vader Brian Cox natuurlijk, die Logan Roy speelt,

een Britse theateracteur, en echt een klasbakken.

Dat hij de mensen om zich heen angst in boezend je voelt.

Dat spat van het scherm.

Hij wordt zelf een beetje geintimideerd als je hem bezig ziet.

I am surrounded by snakes and fucking morons.

Zijn we echt allemaal vreestelijke mensen, hè?

Allemaal.

Er is niemand in die reeks waarvan je denkt,

ah, daar wil ik zijn pint mee gaan drinken.

Ze zijn echt perfide, tot op het bod.

Ze zijn allemaal ongelofelijk en naar cisten,

die denken dat zij het centrum van de wereld zijn

en in hun wereld zijn ze dat ook.

Ja, en toch vinden we ze ergens wel sympathiek

en blijven we kijken waarom eigenlijk.

Het fascineert wel een beetje, hè?

Ja.

Je ziet een beetje een trein ongeluk in slow motion gebeuren

en je kan hier wegkijken.

Het zijn ook ongelofelijk machtige mensen.

En zien hoe die machtige mensen eigenlijk ook heel kwetsbaar,

kwetsbaar, breakbaar en domme kloten zijn.

Dat heeft wel zoiets, sobering, zo.

Van, ah, oké, kijk, ook die machtige mensen

kunnen gewoon gevaalde mensen zijn.

Ik denk dat dat ook wel te maken heeft met het schrijvenwerk, hè.

Als schrijvers erin slagen om zo in cynisme

in een potvenijn gedrengte personages boeiend te doen zijn

voor vier seizoenen lang, dan kunnen we dat.

Want eigenlijk zijn ze zo vreestelijk,

ook omdat ze gewoon allemaal enorm gedraumatiseerd zijn, hè.

Ja, voor mij is dit ook een regens die gaat over trauma

en intergenerationeel trauma.

In een van de afleveringen tegen het einde van het eerste seizoen

zie je Brian Cox, dus Logan, in het zwembad zwemmen.

En hij heeft allemaal littekens op zijn rug van...

De vader, hè?

Er wordt eigenlijk nooit gezegd van wat die littekens waren

die vandaan komen.

Dat is ook typisch in deze regens, als je flits van iets krijgt

die je niet begrijpt en niet toch heel belangrijk blijkt te zijn achteraf.

Er wordt ook wel hier en daar iets verteld over zijn jeugd.

Ik ga dat nu niet te veel op ingaan,

maar hij heeft een moeilijke jeugd gehad.

Ah, moedde, hè.

Het aangekomen in Amerika heeft hij ook afgezien.

Er is een zusje gestorven, jong,

en hij draagt dat voor de rest van zijn leven mee,

dat dat gebeurt is.

Dus die mens is een soort van getormenteerde mens,

die heeft van alles meegemaakt.

Volgens mij is dat...

Dat is hier psychologie van de naaldie, maar ik denk wel dat dat klopt.

Volgens mij is dat ook zijn kracht geworden.

Die heeft dat overleefd, die heeft haar veerkracht uitgebouwd,

die heeft daaruit geput om heel de amperium op te bouwen.

Die heeft het feit dat hij ook zo rootless kon zijn

en zo vredaardig en heeft te maken

met het feit dat hij zo'n opvoeding heeft gehad.

En hij heeft dat dan allemaal bereikt in zijn leven,

maar hij heeft ook kinderen gemaakt.

En ik zie in al die personages ook een stukje van dat trauma terug.

Dat is echt doorgesijpeld naar de volgende generatie,

de trauma van de vader.

Het maakt hen soms ook heel incapabel om dingen te doen.

Nu ga ik even een kleine spoiler vertellen

voor de mensen die niet willen horen even overdicht,

maar in het laatste seizoen sterft de vader.

Het is niet alsof al die fascinisme

en die duisternis verdwijnt als een zonneponkingdood Friday-�

zeer soms gewoon iets wat blijft voor het bestaan en en voor de grootheer

Nee, het is eigenlijk gewoon iets wat blijft voortbestaan en nog groter wordt,

omdat bij de zonnekwoning zat er nog een soort van visie bij.

En bij de kinderen is dat eigenlijk niet meer.

Die weten eigenlijk veel minder goed als hun vader,

waar ze naartoe willen en waar ze mee bezig zijn.

Die zijn eigenlijk alleen maar bezig met zelf de macht naar zich toe te trekken.

Ja, terwijl dat is hun kopingmechanisme eigenlijk.

Dat is hun kopingmechanisme.

Ik vind dat de manier waarop dat trauma in deze reek speelt,

echt heel goed gedaan is en heel slim gedaan is.

En dat dat een soort van drijvende kracht binnen alle personages

en dus ook binnen de verhaal leiden is.

Wat ook heel hard speelt, is het verwachtingspatron van de vader

en de verwachting die hij op zijn kinderen legt

en waar zijn kinderen niet aan kunnen voldoen.

Bij Candle speelt dat het hartst.

Ze hebben het allemaal een beetje bekend.

Hij maakt dat toch wel het hartst. Hij wil...

Het breekt hem, hè.

Ja, hij wil dat zijn vader hem ziet als een waardige opvolger

en hij krijgt die erkenning maar niet.

Er is een seine in het vierde seizoen.

De vader is gestorven.

Ze vinden een papiertje geschreven door zijn vader,

waar niemand bestaan van wist,

waarin hij zegt wie zijn opvolger zou moeten zijn.

En het staat dan op van...

Mijn opvolger moet zijn Candle Roy,

maar dat is een streep ondergetrokken of doorgetrokken.

Dat is niet duidelijk.

Of dat er onder zit onderdoen.

Is het een onderlijning van zijn naam of een doorkruising van zijn naam?

Dat is een onderlijning van zijn naam.

Oh, dus hij onderloopt recentelijk?

Onderloopt of...

...groot uit.

Shit.

En zijn hart breekt een beetje, hè.

De Candle wil dat zien als mijn naam is onderlijnd.

Ik ben waardig volgens mijn vader om hem op te volgen,

maar hij zal nooit weten

want dat dat evengoed een doorkruising van zijn naam kunnen zijn.

En dat drama, dat zit heel...

Dat bepaalt hem heel erg.

Hij is vader, heeft kinderen,

maar hij speelt totaal geen rol in zijn leven.

Zijn vrouw leeft apart van hem.

Hij heeft geen enkel impact op het leven van zijn kinderen,

want hij blijft eigenlijk het kind van zijn vader.

Hij wordt nooit de vader van zijn kinderen.

Zij weten ook niet hoe zij met hun emoties moeten omgaan.

Dus wanneer de vader sterft,

dan zie je dat zij niet gewend zijn om over emoties te praten,

om elkaar te helpen en te staan.

Om zich kwetsbaar te doen.

Kwetsbaar te zijn, dat bestaat gewoon in een wereld.

En wat zij dan doen is,

ze werpen zich volledig op die machtstrijd.

Wie eindigt aan de top van het bedrijf.

En dus die machtstrijd,

die tot op het einde echt, tot in de familie blijft voorturen.

Want niemand kan iemand anders vertrouwen

ook aan de ontbijtafel of die neetafel niet.

Zelfs, wil ik zeggen.

Iedereen is, iedereen en mensen ergens.

Ja, het is zelfs zo erg

dat zelfs op de begrafenis van de vader

zijn de kinderen onderling aan schemen

en elkaar messen in de rug aan het steken.

En kwalities tegen elkaar aan het opzetten

op de begrafenis zelf, zover gaat het.

Als het de enige manier van leven is, eigenlijk, die ze hebben.

Het is sterker dan henzelfs, ze kunnen niet anders.

Het is echt iets waar ze in opgegroeid zijn.

En wat ze kennen, als een soort van comfort zone bijna,

waar ze zich in...

Ze zijn zo gezegd een team.

En op een gegeven moment zegt Kendall tegen hun luite hand.

Roman en Shiv?

Ja, ik weet het niet.

Een van mijn planen.

Ik lief ze, maar niet met ze.

One head, one crown.

One head, one crown.

Hij is de king en hij wil dat zijn.

En zo hebben ze allemaal wel een manier om naar haar te kijken.

De serie is grotendeels gebaseerd op het leven van Rupert Murdoch.

Dat is geen geheim.

Er zijn heel wat parallellen te trekken tussen hem en Logan Roy.

Houdt ook het vierde seizoen onze spiegel voor

wat betreft de macht van de media.

Ja, absoluut.

Op een gegeven moment.

En nu ga ik misschien een beetje spoilen.

Ik probeer het beperkt te houden.

Gaat het over presidentsverkiezingen?

En dan zie je hoe de steun van rechtspopulistische media van de Roy's

daar een president in het sadel helpt, die wel uiterst rechts is.

Dat appeleert heel hard aan de verkiezing van Trump.

Het blijkt, het doet er wel heel heel hard aan, denk ik.

Daar weer is het ongelooflijk zot hoe de persoonlijke belangen

daarvoor zorgen dat de wereld in elkaar stuikt, vind ik.

Ja, en wat je daar heel duidelijk ziet,

is dat de mensen die daar aan de knoppen zitten,

nooit de gevolgen zullen moeten dragen van hun acties.

Zij zetten de democratie naar hun hand.

Maar je weet dat zij gewoon in een gegeven moment

met hun rekeluisleventje gaan, en hun leven zal niet veranderen.

Maar de mensen op straat, hun leven wel.

Ze zijn daar compleet van losgekoppeld.

Karsten en Valérie, succession won al tal van prijzen

en de Reeks is ook enorm populair op het internet.

En toch is niet iedereen van.

Ik ben zelf ook niet zo'n ongebreidelde fan,

maar het is wel echt een acquired taste, denk ik, de Reeks.

Het probleem is ook, je ziet op het internet, heel veel memes

of heel veel lichtjesprotest uit de hoek van zeker in Amerika

mensen van kleur, want het is een zeer witte Reeks.

In tegenstelling tot hoe seriesen voorbij jaren

en te evolueren waren, veel meer een inkijk geven

in wat mensen van kleur meemaken, maar ook Reeks,

gelijk Bridgerton, die zwarte acteurs gewoon casten en rollen,

waar ze eigenlijk niet konden zijn, maar het issue eigenlijk...

...complet niet geren.

Ja, dat is hier niet, hè.

Het is een Reeks die heel dicht bij de werkelijkheid blijft,

maar zeker alle belangrijke acteurs zijn

very privileged and very wide.

Dus daar zie je ook wel op het internet

dat er wel wat tegengas gegeven wordt.

Daar is natuurlijk ook wel een reden voor, Karsten.

Wij hebben het daar al vaak over gehad.

Ik denk dat, zoals je zegt, ze willen dicht bij de realiteit blijven.

Ik denk dat ze hier echt steven naar een heel natuurtauwe weergaven

van hoe het aan de top van die bedrijven er aan toegaat.

En ik kan in beelden in zo'n conservatief media-bedrijf

dat dit nu eenmaal de gang van zaken wel is.

Reeks, conservatieve media, lijkt me wel...

...dat dat net de bedoeling was.

Ze schijt inderdaad een heel racistische en sexistische wereld, hè.

Want het is ook sexistisch absoluut, hè.

Dat confronteert, hè, dat het stuit tegen de borst.

Je voelt je daar slecht bij,

maar ik denk dat de bedoeling ook is dat je je daar slecht bij voelt.

Dat dat wel degelijk de makers hun intentie is van

je moet je hier slecht bij voelen.

Ja.

Maar de Reeks heeft eigenlijk ook een soort tegenstelt-effectet.

Zijn hatelijke personages.

We houden van die personages.

We gaan ons kleden op het internet, zoals die personages, hè.

Want ook hoe de personages zich kleden

is een heel erg grote trend geworden.

Dat cynisme begint ook wel weer te verheerlijk.

Het begint een deel van het publiek te verheerlijk, hè.

Het is niet dat iedereen die naar succession kijkt,

daar zo kritisch mee omgaat het.

Is dat jouw oké?

Is dat jouw oké?

Ja, ik ben goed, ik ben goed, ik ben goed.

Je bent goed.

Sorry, ik weet niet of ik je bedoel heb.

Kan je dat aan mij vragen?

Dat is heel dubbel, hè.

Je vindt het allemaal wonsmakelijke figuren,

maar wanneer het gedaan is, ga ik ze heel hard missen.

Het is absoluut zo.

En als je goed kijkt, zie je dat de makers het ook op de korrel nemen, hè.

We hebben daar, denk ik, derde seizoen,

tweede seizoen, ik weet het nu niet meer van buiten.

Op de verjaardag van Logan is er een scène waarin Kendall plots

op het podium kruipt, een baseball-shirt aantrekt

en begint te rappen.

Yo, bitches becaddy, but the king is down.

No.

Ken W.A.

I read it, it is burning my eyes, but I cannot look away.

Alles warte cultuur zich toeigend, alsof het niks is.

Dat is de grappigste scène uit, denk ik, de vier seizoenen.

Ja.

Iedereen daar flabbergast, daar zit te kijken.

Ik lag echt naast een zetel bij een letterlijk fout lachen,

hoe hij dat totaal niet door heeft, dat hij zichzelf volledig belachelijk zat te maken

en dat hij mij ook gewoon in zijn wild privilege en zwelge is daar op dat moment.

Dat is een scène die heel bekend is of heel goed is of sleutel is.

Er is ook een scène dat hem ergens op de trappen het bedrijf binnen loopt

en fuck the patriarchy in roept.

Fuck the patriarchy.

Terwijl hij duidelijk wel het product is van de patriarchy.

Hij is de laatste man om dit te mogen roepen.

Het zijn echt very privileged people die zich duidelijk langs de ene kant erbij

bewust van zijn, want ze voelen zich veel beter als de rest van de wereld,

maar langs de andere kant ook totaal geen verantwoordelijkheid daarvoor neemt.

Wat?

With joy.

Oh.

I fired her, so.

Roman, you absolutely cannot fire a studio executive.

Right, except I can because I did.

Dus ik vind wel dat de makers het ook op de korrel nemen,

maar ik heb ook wel begrip voor de kritiek.

Je zei het al karsten, je gaat het toch een beetje missen.

De laatste aflevering is er.

Ga je er nu in een zwart gat vallen?

Ja, misschien wel, om de simpele reden dat ik na vier seizoenen

wel een beetje gerecht heb, dan die personages,

hoe vansmakelijk ik ze ook vindt.

En omdat ik vind dat er gewoon op dit moment niks beter is op tv te bekijken

van wat aan dit.

Die idol komt er wel aan.

En misschien een spin-off.

Ja, dat zet er ook wel in uit.

Laat ons verhopen.

Ik ben er.

Ik ga nog wel eens opnieuw kijken, denk ik.

Ik vind het wel soms veel.

Denk dat ik het nog wel op mijn gemakje.

Je gaat nog eens kijken, denk het wel.

Naal vier seizoenen.

Ja, op mijn gemak.

Oké, top.

Dank jullie wel.

Graag gedaan.

Ik moet je bedoelen dat ik zo goed ben als mijn dad.

Kan je dat doen?

Kan je dat doen?

Zeg het of bedoel je dat?

En ik heb hier nog een extra kultuurtip voor jou, radar.

De tip komt deze week van Ruben Aerts, filmredacteur.

Wat is jouw tip?

De film De Piano van Jane Campion.

En waarom?

Ja, ik ben past terug van het filmfestival in Cannes.

En daar heeft afgelopen zaterdag, juist 10.30, de Gouden Palm gewonnen.

Nu, zij is nog maar de derde vrouw ooit die eerte beurt valt.

En 30 jaar geleden was Jane Campion, de Nieuwe Zeelandse regisseuse.

De eerste, zij heeft toen voor de film De Piano de Gouden Palm gewonnen

met de Holly Hunter in de hoofdrol en ook Harvey Keitel.

Kan je me horen?

Dat is nog altijd een film die 30 jaar later overeind blijft.

Die gaat over een vrouw die uitgubelijkt wordt door haar vader

aan een Nieuwe Zeelandse pionier.

Nieuwe Zeelandse is daar helemaal niet over te spreken.

En dat doet ze ook letterlijk niet.

Ze zwijgt, ze communiceert alleen maar via haar piano en via haar dochter.

De piano.

Ze zegt dat het haar piano is en dat ze het niet zal hebben getocht.

Ik heb zo'n tijd.

Je moet naar me komen.

De piano is te bekijken op Netflix en op mobie.

Bedankt voor jouw bijdrage.

Dat is voor de tip.

Radar.

Zo, dat was Radar, de wekelijkse cultuurpodcast van de standaard.

Alle credits vind je op standaard.be-podcast.

Bedankt voor het luisteren en tot volgende week.

Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.