DS Vandaag: Bonus: Radar. Sufjan Stevens werpt op zijn nieuwe album een speer door je hart

Hallo, zodatelijk geef ik het woord aan mijn collega's van Radar.

Maar ik wil je eerst nog even warm maken voor ons podcastfestival.

Want als je podcast- en cultuurliefhebber bent,

dan moet je er echt wel bij zijn.

Zwangergie komt langs, net als de makers van The Legend of Zillion.

En Lise doet een live opname van Radar

met de geweldige rapper Briehang.

DS Podcastfestival.

Op 10 en 11 november in Oostende.

Alle info vind je op dspodcastfestival.be.

Hopelijk tot aan het zeetje.

Hallo, welkom bij Radar.

Vorige week vroeg ik aan cultuurjournalist Max de Moor,

of hij samen een podcast wil maken over de muzikant Sufjens Stevens.

En Max, je haalde je oortjes uit je oren en je zei,

ah ja, maar ik ben daar eigenlijk net naar aan het luisteren.

Je bent wel een grote fan, hè?

Ik ben een grote fan en ik had het geluk dat ik de recensie mocht maken.

De grote recensie in DS Weekblad.

En dus kon ik de plaat al vooraf beluisteren.

Dat is natuurlijk het grootste geluk en voordel...

Voor alle fans.

Ja, ja, dat is het privideesje van mijn job.

Dus ik was net aan het luisteren om mijn gedachte op de poorden te zetten

tot jij me kan vragen of ik daar zin in had en nou en of ik daar zin in had liezen.

Kijk eens aan, en we hebben een primeur ook,

want normaal zit jij achter de knoppen, brecht plaschaard.

Hé.

Je bent annio-producer voor onze podcast, maar ook muzikant

bij Marble Sounds en Jords, maar vooral superfan van Sufjens Stevens.

Inderdaad.

Ik was superblijt in dat Max, die geheime link, deelt bij mij,

zodat ik ook al mee praatte voor die nieuwe plaat.

Pure voor professionele reden, natuurlijk, dat we dit gesprek kunnen halen.

Ja, dat zou ik dus.

Voor de hele leven met op de vingers stik, dit is dus echt wel...

Inderdaad.

En ik ben er superdiscreet geweest.

Voor de mensen die Sufjens Stevens niet kennen,

misschien doet dit een belletje rinkelen.

Mooi.

Het maakte de soundtrack van de film Call Me By Your Name

met onder andere Timothy Chalamet in de hoofdrol.

En hij staat ook bekend voor zijn soms ellenlange

of ook wel hilarische zongtitels als They Are Night Zombies.

Uitropteken, uitropteken, they are neighbors.

Uitropteken, uitropteken, they have come back from the deads.

Uitropteken, uitropteken, ah.

Max, je hebt mij ook al verklappt dat je in zijn lyrics

aan op zoek gaat naar wie die man nu eigenlijk is.

Wie die man nu eigenlijk is, voel ik daar een lichte crush.

Ik ben geïnterageerd dat het een knappe man is.

Ja, dat zullen we er even bij nemen.

Maar ik ben toch een professioneel recensente.

Ik zou me nooit laten leiden door het uiterlijk van een muzikant.

En als we nu tegen de niet-professionele Max waren, dan hebben we...

Dan zouden mijn ogen misschien hartjes worden.

En brecht u zich dan bij jou?

Ja, ik vind dat wel...

Want dat is hoe genial is en dat is ook geen messen, natuurlijk.

Ik heb al het roemtje over hem, laat ik het zo zeggen.

En wat is er gebeurd in het roemtje?

Dat is iets tussen mij en hem.

Je zei ook al, daar straks suffiendeet mij aan mijn seksualiteit te wijfelen.

Ja, ja, maar geen commentaar.

Iedereen wordt trouwens aan het tafel.

Maar dan zullen jullie wel enorm blij zijn,

want zijn nieuwste album is vorige week uitgekomen.

Javelin.

En daarover gaan we het vandaag hebben.

Welkom bij Radar.

Radar, radar.

Je week leek zich goed op de podcast.

Zijn nieuwe album, hoe vaak hebben jullie er ondertussen al naar geluisterd?

Ik kan nog maar drie keer.

Eén keer tijdens het koken,

dus dat was al niet mijn meest actieve beluistering ofzo,

maar ik ben wel lovend.

Ja, ik heb het ondertussen, denk ik, tiental keer beluisterd ofzo.

Wat is zich?

En zondag ben ik het op de beste manier gaan beluisteren

en was gewoon gaan wandelen door het park,

terwijl het de zon aan het ondergaan was.

En als de muziek je dan meeneemt en je op een andere manier

doet kijken naar de mensen rond je, dat je weet niet,

dat het licht net iets anders lijkt te vallen

of dat de mensen net iets dieper bezig te lijken zijn

met elkaar of in een boekje aan het schrijven zijn.

Je denkt, oh, wow, waar is die mee bezig?

Dan weet je dat een goeie plaat is,

want dan is die plaat je werkelijkheid aan het beïnvloeden

en dat was zo'n echt wel aan het gebeuren.

Klinkt wel eens een heel romantische beluistering, moet ik zeggen.

Moet daar tijd voor maken en dan je even meelaten slepen

en meelaten tijnen op die muziek.

Jullie zijn grote fans.

Jullie zullen dan ook wel gesproken zijn een paar weken geleden,

want ik checkte zijn Instagram

en daar zag ik een foto van hem in een rolstoel.

Ja, ik was ook verschil, natuurlijk, dat zag.

Twee jaar geleden heeft hij gezegd

dat hij even ging stoppen met muziek uit te brengen.

En dan was er gelukkig de aankondiging

van de nieuwe singles, van deze plaat.

En dan rijdt hij daarna het slechte nieuws dat hij een...

De Guillaume Paris spierziekte heeft.

Ja, voor dat heel intens is in het begin.

En dan moet hij revalideren voor een jaar of zo

en terug leren lopen, eigenlijk.

Dus ik weet niet hoe dat zijn skills

om instrumenten te bespelen beïnvloedt.

Het is ook niet helemaal duidelijk, is het dan alleen zijn benen.

Ik ken natuurlijk te weinig van het ziektebeeld

om te weten of dat dat ook inderdaad zijn handbeweging

enzovoort impacteert of zijn stem,

want het kan ook wel op de stem vallen of spraakmoeilijkheden geven.

Ik weet niet hoe dat aan u in zijn geval is,

maar ik schrok ook wel heel erg toen ik het bericht zag,

omdat, wat je zei, ik had niet direct nieuwe muziek verwacht.

En dan ineens werd die plaat aankondigd.

Bovendien werd aankondigd.

Het is een terugkeer naar zijn singer-songwriter-modus

van Carrie and Lowell,

wat naast Illinois zijn bekendste plaat is.

En algemene gezien zijn zijn beste plaats,

hebben we dan dus Illinois.

En zijn meer klassiek singer-songwriter plaat.

Ja, inderdaad.

Dus alle fans waren natuurlijk heel blij

van, oké, we krijgen nog eens een echte Soufian plaat.

Of was de fans dan zien als een echte Soufian plaat

waar het meest om geliefd is?

Het werd enorm naar uitgekeken.

En dan, ineens, ja, twee, drie weken voor de release van die plaat aan Nieuws,

dat dan Pan binnenvalt van, oké,

hij heeft dus inderdaad een foto wat in een rost doen

en zei ik tegen het ziekenhuis,

hopelijk kan ik over een jaar weer wandelen.

Ik hou er een goede moed in.

Het is wel zo dat hierdoor hebben we meer inkeken in zijn leven, gelijk.

Omdat we vroeger was die niet echt actief op sociale media.

Eigenlijk een beetje een, ja, een mythisch figuur bijna een bepaalde manier,

omdat er veel van zijn privé leven ook dat hij dat dan niet zo open over is.

Maar nu, ja, nu dat hij daar in het ziekenhuis ligt,

heb ik het gevoel dat hij zich vaak verveelt

en dat hij meer wil communiceren met zijn fans,

met beelden, met foto's die te neemt in het ziekenhuis.

Maar zoals je zegt, echt, het is wel een beetje een mythisch figuur,

omdat, ja, langs de ene kant weten we wel al redelijk wat,

ook wel dankzij Kerry and Lowell.

Een plaat die heel autobiografisch is

en waarin hij dus zingt over zijn getrobleerde moeder en zijn jeugd.

En dan moest hij ook wel context geven bij die plaat

en dan heeft hij een interview gegeven aan Pitchfork,

waar we dan veel meer te weten kwamen over hoe is zijn thuis-situatie geweest,

waar is hij opgegroeid.

Dat was ook een van de weinige interviews hij toen gegeven heeft

omdat hij het zo moeilijk vond om daarover te praten.

Dus ik denk dat hij een handvol interview heeft gegeven

en dan heeft hij gezegd, voor de rest ook er geen meer, want het is te moeilijk.

Ja. En dan met The Ascension, de plaat die dan in 2020 is gevolgd,

heeft hij ook er interviews gegeven, maar ook daar ging het dan vooral over.

Ik ben mijn geloof in Amerika verloren met de Trump-presidentschap.

Dat liep ook samen met een moeilijke periode in mijn leven.

Ik liep zelfs soms verloren.

Maar waar dat hij dan in verloren liep of wat er dan precies scheelt,

dat deelt hij ook niet mee.

Dus daar heb je dan het gisteren naar.

En dan, wat je kan doen, is op zoek gaan naar Kloes in zijn muziek.

En wat is iets wat de fans graag doen natuurlijk.

En wat jij ook heel graag doet, vermoed ik.

Ja, het is leuk om die leeuwigsuit te spitten

en te zoeken wat is verhaal of wat is fictie.

Wat zou dan echt kunnen zijn?

Want iets waar je nooit openheid over gegeven is zijn liefdesleven.

En dat hoopt wel veel speculatie op bij zijn fans.

Lange was het een beetje een running joke

dat Saphine Stevens singt about his love for a man of his love for God.

Dus het is niet helemaal duidelijk of hij op mannen valt of niet.

Maar veel van zijn songs, ook zijn oude songs,

hebben wel een homoerotische inslag.

Ja, het is een figuur die zich moeilijk laat lezen.

Hij heeft ook veel kanten, want hij had het net al over zijn singer-songwriter.

Albums, maar hij heeft ook een heel experimentele kant.

Ik weet nog dat toen ik 18 was, ik was muziek aan het downloaden

voor op mijn iPod, want ik was ook een groter fan.

Ik ging op de iPod.

Ik had heel veel muziek nodig, uren en uren.

Dus ik had ineens alle albums van Saphine Stevens gedownload.

En ik ken hem vooral van zijn eerder klassieke muziek

als zijn singer-songwriter muziek.

En ineens passeerde er een lied meega-experimenteeld

en dacht, van welke artiest is dat?

Wie heb ik hier gedownload?

En dat bleek dus ook van Saphine Stevens te zijn.

Ja, dat is ook niet de eerste keer dat hij ziek is,

want zo één van die experimentele plaatsen,

eigenlijk mijn favoriete plaats van Saphine Stevens, de HVAD-City,

en dat is een superorchestreerde plaat

die deels gebaseerd is op de eilende visionen die hij toen had.

Ja, die was supercoerzig, die eigenlijk was een soort auto-immune flare of zo.

En daardoor heeft hij zo'n heel experimentele weg bewandeld.

Want jij ziet eigenlijk drie Soefians, toch?

Ja, drie tot vijf of zo.

Dus je hebt eerst en vooral de...

Ja, hoe dat hij het grootste publiek heeft bereikt

door een singer-songwriter, door zijn singer-songwriter plaatsen.

Carrie & Lowell, en vroeger dan Seven Swans.

Waarom weet je dat dat nummer was van dat we de OC kwamen?

Waardoor we hem samen hebben gekend?

Waar is die voor de liefde zijn? Gewoon hij erop hebben.

Dat was die pubreale verliefdheid, die emocies, alle dingen.

Daar is het allemaal aan het staan. Misschien moeten we dat toch even beluisteren.

No, it's to be alone with me.

Oh, en toen was hij alleen samen met...

To be alone with you? To be alone with you?

To be alone with me?

Ja, het zijn wel blijdsnummers, hè?

En dan heb je ook nog de iets vrolijkere van varen muziek, Soufiane.

Dus van Michigan en Illinois, eigenlijk.

Welke nummer had je daar?

Come on, feel the Illinois.

En je hoort ook direct eigenlijk de vreemd soortige maatsoort.

Dit nummer staat bijvoorbeeld in...

Vijf vier, moest je dat even vertellen?

Ja.

Dat is al experimenteel redelijk, dat gebeurt niet zo vaak.

En die orchestratie, die instrumenten, ja.

Die vibraphonen, die trompetten, die strijkers.

Ja, het voelt echt alsof je in, ik weet niet, een kerstslee wordt meegenomen en...

Exact, exact.

Het is wel kerstmuziek, zo'n moderne jingle bells.

Hobo is zelfs het detail.

Ik wil zeggen, wie gebruikt er hobo's in de politie?

Ik weet nog niemand.

En dan heb je de klassieke componist Soufiane Stevens.

En zijn beste werkvinding daarin de BQI, eigenlijk.

Wat dan een documentaire soundtrack is.

Dat is een plaat die opgedragen is, of geïnspireerd is door een snelweg,

die recht door Brooklyn & New York loopt.

Een gehate snelweg, omdat er altijd villen is.

En hij dacht, ik wil toch iets doen om die snelweg te recupereren.

Dat is ook weer een manier waarop hij lokale volle kloren gebruikt

om daar muziek mee te maken, zoals hij ook met Illinois heeft gedaan.

Maar nu dus zelfs met een snelweg.

En ook daar is reilijk al een soort...

Ik heb dan nog eens Soufiane Stevens, de elektronische Soufiane Stevens,

van Enjoy Your Rabbits.

Enjoy Your Rabbits, geniaal het titel ook.

Wel, dat is ook geïnspireerd door...

Dus er is altijd een grote inspiratie bij als een werk.

In dit geval is het de chinesse astrologische calendar.

Dit nummer is bijvoorbeeld Year of the Monkey.

Het klinkt heel specie.

In specie speciaal plaatsen we een soort...

Ja, in specie speciale plaatsen.

Ik vind zelf niet zijn boeiendste, maar je voelt wel dat hier het grondwerk wordt gelegd.

Voor bijvoorbeeld later Age of Arts, en dan ook nog die ascension,

wat dan ook een meer elektronische plaat is.

Ja, het is wel crazy gegaan op...

Ja, nadat. En zijn die rare klankjes die hij ook

dan op de Age of Arts superweer gebruikt en mengt met dat songwriter gegeven

en met dat van vaar of symfonisch, hoe je dat wilt noemen.

Daar komen al zijn personen keren samen.

En dan...

Ja, kwaas.

Ja, dit is de Age of Arts.

Maar dat is iets meer... Ik ben aan het zoeken,

neem maar dat meer elektronisch is.

Dit is meer zo zijn symfonisch.

En die hoogt...

Wacht even, ik denk dat I Walked.

Heel filmisch en tegelijk heb ik ook het gevoel dat je in een operazaal ziet.

Age of Arts is een bord ook wel een space opera genoemd.

Zoveel, hè?

Van daar dat...

Bunker op.

En dan heb je nog de poppie of de cleaneren versie van Sufjan Stevens.

En dat is zo het...

Ja, wat dat er zich momenteel in bevindt, eigenlijk.

Vind ik persoonlijk.

Vanaf zijn samenwerking met Sonlux en Seren Gedi in Sisyphus.

Daarvoor heeft hij bijna alle producties afgedaan,

dus bestel eens wat al waarom is het in de mix.

En vanaf dat punt beint hij samen te werken met andere producers, eigenlijk.

Of hij heel intens samen te werken met andere producers.

En vanaf dan verandert zijn klank naar een meer reverby brede...

Die geproduceerde klank in vergelijking met zijn eerder werk

is dit veel spacer of veel ruimer of zo.

En vroeger gebruikt hij vooral delays en room effecten.

Dat is supertechnisch, ik weet het, maar het was meer een band of zo.

En nu is het meer een...

Nee, geen product, maar een productie.

Ja, ja, ja.

En komt het ook dichter dan bij reguliere pop-muziek?

Ja, exact, inderdaad.

Wij hoort ook wel in Cary & Lowell.

Dat is een heel spaarzame productie, maar er zit ook wel die reverb op

en nog niet stem, waardoor dat iets meer opgekuisd klinkt

dan aan het volgere werk.

Exact.

Als je nu naar twee minuten gaat, dan ga je hem horen zingen.

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Als we al die zeven...

Laten we ervan uit gaan dat hij zeven verschillende facetten van zichzelf heeft.

Als we die samenbrengen, dan komen we bij de plaats die hij nu heeft uitgebracht.

Javelin, dat is een beetje zo'n roundup van alles samen, klopt dat?

Dat is inderdaad wel...

We hebben nu een lange aanloop genomen om al die soefjansen te zetten,

maar dat is wel belangrijk om de plaat die er nu uitkomt.

Ja, waar al die geluiden op die plaat vandaan komen.

Want het lijkt alsof nu alle kanten gaat uitschieten, dat is niet zo.

Hij heeft echt elementen genomen van al zijn verschillende soefjannetjes.

En het staat ook in het persbericht.

Het is een beetje een amauzaan van ja, 25 jaar carrieren.

Het begint vaak heel stil met een gitaar, met zijn typische gitaartokkel.

Eigenlijk zelfs het is blijkbaar een guitarlin.

Ik weet niet hoe je het in Nederlands noemt, in het Engels is het dus een guitarlin.

Hoe ziet dat eruit?

En dat is een Noord-Amerikaans volk instrument.

Het is ook...

Een vierkante, akoestische gitaar, zo ziet het eruit.

Ja, het is een familie van de luid.

En het is ook uitgevonden in Illinois.

Dus ik denk dat het die rond dieperiode onklinkt zal hebben.

Het klinkt inderdaad wel eruit.

De lokale productie gebruikt.

De lokale productie gebruikt.

Ja, want ze worden...

Ik heb het dan even opgezocht en ze worden ook echt custom-made voor hem.

Maar...

Dus dat instrument, dat keert daar wel vaak terug.

En dan het eerste nummer van de nieuwe plaat.

Het begint dan traag, maar dan op een gegeven moment...

valt precies de hemel uit de lucht.

En dan wordt het heel erg H-of-Ots-achtig.

Dus wat experimenteler, duisterner?

Wat experimenteler, en dan weet je wel van...

Heel rood.

Het is geen new-carry-and-lowel.

Misschien ook even laten luisteren hoe dat dan klinkt.

To live on me from the poison day.

Dus dat komt uit het eerste nummer, Goodbye Evergreen.

En dat zet eigenlijk een beetje het thema neer van die plaat.

Het is een break-up plaat, kan je wel zeggen.

Goodbye Evergreen, I always loved you.

En hij zegt deliver me from the poisoning

en dan valt hij helemaal dus neer.

Dus het zet Sofiane een beetje neer als een gebroken man

die zonder zijn lief niet meer weet waar het staat.

Vreesd voor zijn mentale gezondheid.

Dat is iets waar hij altijd ook wat meer sukkelt

door de erfvinis van zijn moeder die daar heel haar leven mee heeft.

Dus sukkelt heeft er lang gedacht van.

Ik ben gedoengd om dat te herhalen.

Dus die vreesd dat er iets terugkomt.

En dan het tweede nummer, Running Start,

is dan eigenlijk een flashback

naar het moment dat hij verliefd werd met zijn partner.

Maar als je weet met het voorgehaande dat het allemaal

dank drain is gegaan, kapot is gegaan.

En de clip is gelopen.

Het is dan al gedoemd, eigenlijk.

Ja, dan is het dat lieflijk vrolijk liedje, Running Start,

tegelijk ook weer hartverscheurend.

En dat vind ik typisch Sofiane.

Iedere keer die dolk door je hart.

Ja, laat ons niet gerust.

Nog even dit.

Deze podcast werd opgenomen een week voor de release

van het nieuwste album van Sofje en Stevens.

Nu is Devlin overal te beluisteren

en liet Stevens via een Instagram post toch weten

dat hij het album opdracht aan zijn partner,

die in april helaas overleed.

En zo is Devlin dus niet alleen een break-up,

maar ook helaas een rouwplaat.

Ja, Max, je zei mij ook, het lijkt wel een tiendere dagboek.

En dat is wel grappig, want ja, het is een 48-jarige man.

Ja, een ander nummer dat ook al eerder te beluisteren was, is...

Will anybody ever love me?

De titel Alleen Al zal ooit iemand van mij houden.

Ja, een 48-jarige man die dat schrijft,

die zou kunnen zeggen dat hij staamlijk pathetisch.

Maar tegelijk, ik denk als je dan Sofje aan Alleen Tijdje volgt

en weet dat hij soms ook dingen express extra dik aanzet of...

Allee, het zal wel heel gemeend zijn,

maar tegelijk is het ook ergens weer met een knip hoog

en het is ook gewoon iemand die heel gevoelig is

en die misschien op dat moment inderdaad heel erg gedacht gaat,

ooit je moet van mij houden en gewoon zegt, en weet je wat?

Fuck it, ik ga dat sentiment gewoon helemaal in een nummer vatten.

Will anybody ever love me?

For good reasons, without grievance, not for sport.

Will anybody ever love me?

And every season, pledge allegiance to my heart.

En dat vind ik ook schiek aan hem,

dat hij daar altijd een soort naïvetijd in behoudt of zo.

Dat hij bewust niet...

Alé, misschien cringe-t hij wel als hij dat hoort,

maar dat hij niet hem dan laat tegenhouden om dat toch te schrijven.

Ja, inderdaad, en dan maakt dat zijn muziek, denk ik, ook...

Altijd die puurheid zal bewaren en dat de jongens achter gaan

en dat is een groot deel waar de mensen zich toe aangetrokken worden.

En ik denk ook bijvoorbeeld dat dat is waarom de reserve kan, by your name,

bij hem de radings gegaan voor die muziek, omdat hij wist.

Je bent persoon om de eerste liefde, de eerste grote liefde van een personage

om daar muziek bij te maken.

En dat heeft hij dan gedaan met dan nummer Mystery of Love,

dat we hier aan het begin van de aflevering hebben gehoord.

Wie is er meer toepasselijke dan een singer-songwriter

die zelf nog coming of ages om muziek te schrijven

voor een coming of age veelmerlijk?

Ja, inderdaad.

Een 48-jarige man die eeuwig in coming of ages,

dat is tof gaan ook wel een beetje, exact.

En wil someone ever love me?

Ik hoop dat jij weet dat jullie alvast enorm veel van hem houden.

Ja, dat was natuurlijk het schapen.

En toen dat dan nummer uitkomt, is een muzikant

die echt heel geliefd is.

Dus als je dat nummer zakt, ben ik op het eerst reacties

dat je moet lachen en wil anybody ever love me.

Sofian, ja.

Ik wil hier kijken naar mij.

Ik luister al tien keer.

Soms ga je dat hebben dat je een album heel veel luistert

om te recenseren en dan mee er klaar mee of ze dan naartoe te heel lang liggen.

Ik denk dat dit wel sowieso een album is,

ja, ook omdat het een artistisch ding natuurlijk al lang voller en graag heb,

dat ik sowieso nog de rest van het jaar mee zal dragen en langer.

Sofian is ook, denk ik, geen toevall dat het nu uitkomt

wanneer de dagen normaal gezien iets korter en kouder worden.

Het is wel echt een herfst en winterartist.

Dus daar heb ik heel veel zin in om dan...

Ideale release tijd.

Ik ben ook zeer dankbaar dat ik hierdoor nog eens

in al door al mijn oude Sofian-platen ben mogen gaten.

Ja, hetzelfde. Mij, ik heb bijvoorbeeld de BQE nog nooit geluisterd.

Die symfonische plaat vond ik wel echt heel mooi.

Dus daar ga ik ook nog verder indaken.

Voila, als je brecht en maks de komende tijd niet kan bereiken,

je weet waar ze mee bezig zijn.

Javelin is uit, beluistert zeker,

maks een brecht dikke merci om hier te zijn.

Graag gedaan.

See you at the end, nice.

Voila, dit was Radar, de wekelijkse cultuurpodcast van de standaard.

Ik hoop dat je ervan genoten hebt.

Alacredits vind je op standaard.be, Schuine Streep podcast.

Merci om te luisteren en tot volgende week.

Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.