DS Vandaag: Bonus: Radar. Is Olivia Rodrigo een wereldtalent of heeft ze vooral goed gejat?

Hallo, zodatelijk geef ik het woord aan mijn collega's van Radar.

Maar ik wil je eerst nog even warmaken voor ons podcastfestival.

Want als je podcast- en cultuurliefhebber bent,

dan moet je er echt wel bij zijn.

Zwangergie komt langs, net als de makers van The Legend of Zillion.

En Leeze doet een live-opname van Radar.

Ik mag nog niet zeggen wie de gast is, maar het is een geweldige naam.

Op 10 en 11 november in Oostende.

Alle info vind je op ds-podcastfestival.be.

Hopelijk zie ik je daar.

Dit is de eerste lied die ik nog nooit uitgelegd heb.

En het is heel speciaal voor mij.

Het is heel langs als je weet, het is een driver's license.

Olivia Rodrigo, de zangeres, die zond dus vorig jaar in voorstationaal.

Dat is eigenlijk eigenlijk achter mij ook.

En ja, ik wist van niets.

Ik kende haar eigenlijk ook niet, als ik dat mag zeggen.

Dat mag zeker.

En volgend jaar komt ze weer naar ons land.

Twee uitverkochte shows speelt ze in het sportpalijs.

En ik dacht, wie is die vrouw, eigenlijk?

Niek De Leu, onze muzieksjournalist.

Jij was daarbij in voorstationaal tussen al die cheerende meisjes.

Ja, ik was wel mijn paarsetjes uitvergeten,

dus ik viel een beetje uit de toon.

Zijn minpunten, hè, als van...

Ja, maar ik heb wel meegezongen.

Ah, valla, kijk, toch punten gescoord.

Niek De Leu, tof dat je er bent.

En welkom bij Radar.

We gaan het hebben over Olivia Rodrigo.

Op de eerste gezicht lijkt ze een beetje de girl next door.

Maar ze is echt waanzinnig populair, hè.

Hoe komt dat?

Ja, Olivia Rodrigo speciaaliseert zich een beetje

in de meest intense doelgroep die er is in de muziekindustrie.

En dat is vooral jonge vrouwen.

Het is sinds jaren een dag...

Zit daar een heel groot deel van de consumentenmarkt

bij Hip Hop muziek.

En hoe dat ze die eigenlijk inpallend is, ja,

voor een heel groot deel, door zelf een jonge vrouw te zijn,

en door te zingen over wat daar bezig gaat,

en waar ze van wakker ligt.

Ja, daar moet ze weinig moeite voordoen, natuurlijk.

Moet ze weinig moeite voordoen, inderdaad.

Ze is zelf maar twintig jaar, maar dat vertaalt zich dan op haar opaar.

Twee albums op tussware, voornamelijk in liedjes over liefdesverdriet

of keuzes maken op liefdesvlak, bijvoorbeeld.

En ja, die twee dingen bij elkaar.

Liefde blijft ook nog altijd het best verkopende thema in de popmuziek.

Nog altijd.

Dat is een evergreen, dus dat soorten wel voor hetje.

Een heel groot publiekbereik, denk ik.

Haarten blijven gebroken worden, helaas.

In 2021 was haar debut album Sour

wereldwijd het meest beluisterde album op Spotify.

En dan weet je het eigenlijk wel.

Alleen is het heel erg snel gegaan en een beetje onverwacht,

net omdat haar grote doorbraak er gekomen is

tijdens de coronacrisis.

Bovendien was het ook een periode waar veel artiesten

op dat moment nog wel wat achter de hand hielden.

Niemand wilde toen echt een debuutalbum of platen uitbrengen.

Dat ze dachten, ja, momenteel kan ik er toch niks mee gaan,

niet op tournee of niet op promotie vlak.

Dus er was wel enige machtsvakuum, om het zo te zeggen.

Dat heeft wel geholpen aan die grote opmars.

Maar dus nu behoort ze inderdaad wel tot het rijtje van de Grote.

Voor mij, ze doet mij ook wel heel hard denken aan Villevine, eigenlijk.

Het is echt zo'n throwback naar ikzelf als Tina,

die met een gebroeke hart helaas keilig het aan te meebrullen was.

Ja, dat klopt. Dat is een geluid dat ze zeker naar refereert.

Het is niet eens zo verholen, want ik heb ze een jaar geleden gezien

in Vors Nationaal, waar ze komen optreden.

En toen speelden ze ook compliceerd van Eva Levine als cover.

Dus denk niet dat ze die invloed onder stoelen of banken steekt.

Je hoort dat inderdaad wel heel hard in haar geluid, poppink geluid,

dat al op haar debutalbum Sour stond.

En dat ze nu op haar tweede plaat Guts ook heel erg laat horen.

Ja, dat concert in Vors Nationaal heeft dat concert toen vier sterren gegeven.

Dat is best wel guld.

Maar dat is niet zo'n goede.

Dat is niet zo'n goede.

Dat is niet zo'n goede.

Dat is niet zo'n goede.

Dat is niet zo'n goede.

Dat is niet zo'n goede.

Dat is niet zo'n goede.

Dat is niet zo'n goede.

Heel?

Ja, dat was echt wel een belevenis toen in Vors Nationaal.

Doorgaans, denk ik, is dit een concert waar ik straks thuis kom

en daar aan mensen over wil vertellen.

Er kon zo'n 8.000 mensen binnen.

En ik heb die avond hen veel meer gehoord dan Olivier Rodrigo.

En het lag er niet aan dat zij stil zong toen.

Er werd gewoon de hele tijd overstemd door 8.000 jonge mensen

die de hele tijd al die nummers ongelofelijk luid aan het meekrijzen waren.

Die volledige zaalkleurde toen Lilla.

Lilla is een beetje de kleur die Olivier Rodrigo zich wat toegeëigend heeft.

Daar heb je het album met een Lilla cover en ook die tweere plaats.

Een paar stinten.

Je zag dat heel die zaal.

Heel Vors Nationaal kleurde daar eigenlijk Lilla voor, Olivier Rodrigo.

Ja, nu die fanbasis komt eigenlijk ook niet uit het nietsen.

Ze is een kindsterretje.

Ze begon al op heel jonge leeftijd te acteren

bij niks minder dan Disney Channel.

Wat is er? Ik ben Olivier Rodrigo en je kijkt naar Disney Channel.

Dat klopt. Ze is begonnen als actrice

en onder meer derekst Bizarred Vark op Disney.

Daarna is ze voornamelijk doorgebroken

met High School Musical The Musical The Series.

There's one more voice from my past.

We fell in love but it didn't lie.

En dan heeft ze haar eerste single uitgebracht.

Die Driver's License-heten.

Daarvan werd dan al snel vermoedst dat het zou gaan

over de jongen die volgens het liedje haar hart gebroken heeft.

Zo hard tegenspeler zijn in High School Musical The Musical The Series.

Wat er al voor zorgde dat er wel behoorlijk wat over gezegd en geschreven werd.

En ja, als je zo die extra fanbasis van een tv-reeks eigenlijk al kan meenemen

na je popcarrière, dan begin je eigenlijk met een voorsprong.

En dat betekent dat je een wereld in dat liedje van mij koopt.

Je zet altijd nu dat ik nu een oplossing ben.

Voor veel Disney-sterren is het ook wel lastig

om dan daarna uit dat keurslijf van Disney te graakken.

Het is daar belijkbaar wel gelukt.

In de jaren 2000 was dat een beetje het vaste patroon.

Mensen zoals Britney Spears kwamen dan eigenlijk op binnen

die Disney-scene en die braken dan door als popster.

Britney, Christina,

er is net in Britney and Dale van onze MMC-contract-singer, I Feel.

En dan maakte die al vrij snel een fase door

waar ze tegen dat brave imago dat en door Disney werd opgelegd,

begon het rebelleren.

Ik denk dat dat niet alleen aan de persoonlijkheid van Olivia Rodrigo ligt.

Het hele klimaat rond Hollywood en de muziekindustrie is ook wel veranderd.

Ik denk dat het aantal platenbazen die zich nog kunnen permitteren

om zo'n houtgreep uit te voeren op jonge artiesten,

zoals daar in de tijd gebeurde met mensen zoals Britney Spears,

dat mensen die dat nu ook moeilijker nog kunnen veroorloven.

En ook dat jonge acteurs en actrices zoals Olivia Rodrigo

dat misschien ook minder zouden pikken.

Dat merkt hij dan ook wel bij die eerste nummers die ze dan uitbracht.

In Driver's License staat al meteen een fuck.

En dat blijft nog altijd een gevoelig onderwerp in de angels' accessie-wereld.

Dat wordt nog altijd overgestraageld.

Die bliepjes in al die films en series zitten daar natuurlijk niet voor niets.

En op haar debutplaat zouden ze zich ook wel van haar lelijkste kant zien.

Ja, dat vond ik daar wel behoorlijk charmant aan eigenlijk

toen die plaat uitkom. Ik had er nog niet zo vaak gehoord.

Het is een album waarop ze zich echt van haar kleinste kantjes laat zien,

dan ongebreideld, jalours en bijna onredelijk zelfs.

Ja, en zonder zijnen.

En zonder zijnen ook.

Driver's License is dat nummer dat... Ze zingt daar zeer dramatisch over.

De man die haar het grootste onrecht ooit aangenaan heeft,

namelijk hij had forever gezicht en het was blijkbaar toch niet waar.

Forever duurde maar twee maand.

Ja, ze had nog maar pas haar rijbewijs gehaald

om haar in te geven van welke leeftijdskategorie ze toen zat.

Maar dat weet je dan niet, hè.

We zijn allemaal die leeftijd geweest

en je weet, daar voelt toen forever echt als forever.

Ik kan de onderscheid nog niet maken.

En dat is, denk ik, wat er mij ook toen zo aan charmeerde aan die plaat is,

hoe eerlijk ze daar ook in was over een andere ex van haar.

Zij zei dan van, ja, je hebt mij misschien niet bedrogen,

maar je bent toch nog altijd een verader.

Ze zocht echt bijna naar de reden om echt kwaad te kunnen zijn.

Er zat een soort van frustratie in de vond.

Had je mij nu maar bedrogen, dan kon ik tenminste echt heel erg kwaad zijn.

En ja, ik snap die onredelijke woede, die snapten ik wel.

En dat is ook een verhaal dat je nog niet zo heel erg vaak gehoord hebt.

Zeker niet bij jonge vrouwelijken opsterden.

Dat is ook een thema dat zij nu aansnijdt op, dat nieuwe album,

All American Bitch, het openingsnummer van Guts,

gaat daar eigenlijk over tot van All American Girls.

Het ideaal beeld in Amerika wordt verwacht dat ze altijd lief

en vriendelijk en dankbaar zijn.

Ja, en eigenlijk heeft die op die vorige plaat een hele album lang getoond,

hoe het ook anders kan.

Ja.

Maar is dat zo iets dat nog nooit gebeurt

als we het dan hebben over Vrelevine, bijvoorbeeld?

Ja, er zijn uiteraard voorlopers van en het zijn ook die voorlopers

waar ze met haar niet alleen met haar teksten,

maar ook met haar geluid, expliciet naar verwijst.

Ik denk aan nummer als Bitch van Meredith Brooks, bijvoorbeeld.

Er zijn zo een aantal heel kwaaie songs geschreven

door vrouwen, zoals...

Ik zou eens moeten kijken in mijn iPod van toen ik 15 was.

Je gaat daar dan misschien Melissa Edwards inzien staan met Like The Way I Do.

Of ik moet tanken aan een countryster als Carrie Underwood,

die dan zingt over hoe de man die haar bedrogen heeft

hoe ze zijn banden gaat platsteken.

En het ultieme voorbeeld, natuurlijk...

Lannis Morissette, die ook behoorlijk kwaad geweest is op de opstong,

zoals You All Know.

Het zijn allemaal artiesten die een gelijkaardig hard rockend geluid had,

waar zeer veel woede in zat.

En dat brengt zij nu ook.

Alleen Doraar Disney achtergrond,

wordt zij nu altijd gezien als van, dit is een bobster.

Toch wel.

En voelt het een beetje vreemd of nieuw,

zodat man toch met dat rockgeluid komt aan te zetten.

Het is niet alleen kwaad uit, hè?

Lyrics zijn soms best wel grappig in Get Him Back, bij voorbeeld, als ze zingt.

I wanna meet his mom.

Just to tell her, her son sucks.

Dat vind ik vooral een evolutie op de tweede album op Guts, eigenlijk.

Ze zitten er vaak gewoon grappige nummers tussen,

los van de kleine kantjes die ze toonen op haar eerste album.

Get Him Back is daar een zeer goed voorbeeld van.

Hij heeft ook zo'n heel vrolijk cheerleader-refrein.

Hij is nog altijd in een klein kantje.

Ze zegt, ik wil hem alleen maar terug, zodat ik hem daarna nog meer pijn kan doen.

Maar ze vertelt het gewoon op een grappige manier.

In Bella the Home Schooled Girl, bijvoorbeeld,

vertelt ze ook hoe klungelig ze is.

Dat schetst dat ook op een grappige manier.

In Bad Idea Right gaat het aan weer over een x-dejaar uitnodigd

om er nog eens langs te komen en ze weten wel dat het een slecht idee is.

Oei, ik ben gestruikeld en in zijn bed gevallen, zegt ze dan.

Op zo'n heel conversationele manier.

Doet mij een beetje denken aan Taylor Swift.

We are never getting back together, zegt zo'n palement.

Like ever.

En ook dat zit een beetje in die Bad Idea Right.

Het tond aan dat Rolive Rodrigo ook wel voor een deel

haar acteerachtige grond, denk ik, meeneemt naar die nummers.

Ze kan ongelofelijk singen, ze kan ongelofelijk uithalen,

maar voor grote stukken van haar nummers is ze die echt aan het voelen.

Ze vertelt echt die verhalen met alle inflexies die erbij horen,

niet zozeer de inflexies die het nummer of de melodie zou verrijzen,

maar eerder met de manier waarop je het vertelt aan je vriendinnen.

En ik denk dat dat ook wel deel van de aantrekkingskracht

is van die nummers.

Je haalt Taylor Swift al aan, daar wordt ze wel vaker mee vergelijken.

Het is ook haar grote idool.

Ze heeft die vergelijking zelf een beetje in de hand gewerkt

toen ze dat toegeven hadden, dat Taylor Swift haar gevoel was.

Swift heeft er ook in het begin op Drivers License zeer positief gereageerd,

dus dat heeft daar ook wel een extra boost gegeven

dat de Swift is dan kwamen kijken.

Maar je merkt ook aan dat confessionele liefdesverdriet die stijl,

dat ruikt vanzelf al een beetje naar Taylor Swift.

Sommers begint het ook een beetje te hard naar te ruiken.

Op haar eerste album stond er een nummer dat deja vuu heet.

Dat deelde heel wat gelijkenissen met Cool Summer van Taylor Swift.

Bij die twee nummers zit de gelijkenissen

een beetje in dat schreeuwerige op het einde.

Taylor Swift, die de nummers van Taylor Swift van binnen en van buiten kennen,

kan je dat bijna niet over het hoofd zien.

Je hoort daar meteen de ego van.

Ja, dat is geen toeval.

Of er een toeval is of niet, daar hoeveel is niet eens over uit te spreken.

Het lijkt gewoon op elkaar.

Misschien is de beuze te knipoog, misschien ook niet.

Hoe dan ook, ze heeft wel een credit afgestaan aan Taylor Swift

in dat nummer.

Dus achter de schermen zal alles wel netjes geregeld zijn.

En het gebeurt ook wel vaker dat we hier in het verleden

in de podcast ook al overgepraat, interpolaties,

artiesten die knipoogen naar ouderen nummers

om een bepaalde gevoel binnen te slippen in hun nummer.

Dus het is op zich niets nieuws.

Maar bij Olivier Rodrigo beheert het wel een behoorlijk groot deel

van de schoen over haar werk.

Zeker rond die eerste plaat.

Good for You was ook een heel grote hit van die plaat.

Daar heeft ze ook een credit van moeten afstaan aan Paramore,

omdat de nummer bepaalde gelijkend is te vertoonden

met Misery Business.

Brutal, dat op het debutalbum stond,

dat deelde haar weer een basslijn met de nummer van Elvis Costello.

En ook op dit nieuwe album, op Guts,

hoor je bepaalde ego's heel erg nadrukkelijk.

Maar het is wel een kritiek die ze vaak krijgt,

dat ze veel van anderen zou picken.

Is ze stiekem een dief?

Ja, het regent de jongste jaren plagiaatszaken in de muziekwereld,

omdat er ook altijd heel veel geld meegemoeid is.

Nu tegen Olivier Rodrigo zijn er voorlopig nog geen geweest.

Wat daarvoor een deel in zal meespelen,

is dat ze er ook niet zoveel om lijkt te malen

om credits uit te delen, bijvoorbeeld aan Taylor Swift of on Paramore.

Maar wat er ook wel meespeelt,

is dat de dingen die zeer herkenbaar zijn in de muziek van Olivier Rodrigo,

dat die niet altijd echt vallen onder de plagiaatwetgeving.

Soms is het bijvoorbeeld een akkoordeprogressie

en die kan je niet echt gaan copyrighten.

In The Single Vampire bijvoorbeeld.

Die voelde ook heel herkenbaar aan

toen ik hem voor het eerst hoorde.

En het heeft duurt tot ik de podcast Switched On Pop hoorde

voor ik de oord van waar ik kwam, namelijk uit dit nummer.

Ja.

In Creep van Radiohead is het eenzelfde akkoordeprogressie,

maar op zich kan je dat heel moeilijk gaan vastleggen als plagiaat,

want Radiohead heeft die akkoordeprogressie

dan weer nog ergens anders gehaald.

En hetzelfde zou je kunnen zeggen over Get In Back.

Ja, dat klinkt als een nummer van Baby Queen,

maar het klinkt ook als een nummer dat nog wat ouder is,

namelijk het volgende.

Back.

Basta guy balls.

Spray paint the vegetables.

Dark boots, stalls with the beefcake panneels.

Ook daar hoor je dat microfoon effect,

dat babbelende, die basslijn.

Het komt allemaal wel een beetje terug,

maar dat is moeilijk om dat echt te gaan vastleggen als autorecht.

Het lijkt er bij Olivia Rodrigo iets meer om te gaan

om het mixen en matchen van bepaalde stijlen,

van bepaalde kenmerken.

En dat is iets dat zich ook al wel een tijdje had afspelen

in de muziekindustrie.

All right.

En je hebt er al zodat nog veel muziek gemaakt, dus...

alle melodieën en ooit al is wel gespeeld,

dat veel jonge, moderne artiesten zich ook minder te lijken bekomen

om krampachtig origineel te zijn.

Het is eerder een soort van collagekunst geworden.

Als je een boosnummer wil maken,

dan grijp je terug naar Popping, bijvoorbeeld.

Er zijn een aantal zangeressen die zich heel erg bedienen

van het metalgeluid van de biscuit in de jaren 2000,

bijvoorbeeld, omdat dat die woede bevat,

die heel erg goed werkt.

Bij de meer queer artiesten, bijvoorbeeld,

die willen zingen over zelfexpressie,

dan duikt heel vaak een soort van discogeluid opnieuw op.

Zelden wordt daar het warren water opnieuw bij uitgevonden,

maar het zet wel meteen de tonen voor het publiek.

Dit is het soort muziek dat ik maak.

Dit is het soort boodschap dat ik wil geven.

Ja.

Nu, je kan natuurlijk wel zoveel gaan lenen bij andere artiesten,

maar wie is zij dan eigenlijk zelf?

Dat is eerlijk gezegd een vraag waar ik het momenteel zelf nog

een beetje moeilijk mee heb.

Ik vind het zeer fijne nummers om te beluisteren,

maar echt geraakt door haar persoonlijkheid ben ik zelf voorlopig nog niet.

Misschien ben ik ook niet helemaal de juiste doelgroep daarvoor.

Maar ik heb wel de indruk dat haar persoonlijkheid

iets minder nadrukkelijk naar voorkomt.

Dan pak ik weg van Billy Eilish.

Nochtans modeleert ze zich ook wel behoorlijk naar dat principe.

Net als Billy Eilish zegt ze van,

ik werk niet met ster producers of gastschrijvers.

Ik werk met één vaste producer.

In haar geval is dat dan niet groot.

Bij Billy Eilish is het haar broer Phineas.

En dat is op zich wel een positie die van behoorlijk veel lefgetuigt,

omdat ze kunnen zeggen tegen grote labels van,

nee, ik doe het wel op mijn eigen manier.

Dus daar zit wel een soort kind van persoonlijkheid in.

Maar de hele kleurrijke persoonlijkheid die Billy Eilish daar rondging,

die ook veel meer vertelde over haar persoonlijke leven bijvoorbeeld,

dat weten we nog niet echt bij Olivia Rodrigo.

Nu, dat hoeft ook niet noodzakelijk een probleem te zijn.

Bij Taylor Swift, die ook heel erg jong was toen ze doorbrak,

heeft dat ook wel een tijdje geduurd

voor mensen de volle rijkwijten van haar persoonlijkheid in te zeggen.

Ze heeft alles sinds ook al getoond dat ze niet te verlegen is

om zich ook wel politiek uit te spreken.

Tijdens de passage op Glastonbury twee zomers geleden,

ze prakste zich op het podium ook uit tegen de beslissing

van het Amerikaanse hoogrecht of om de abortusrechten voor vrouwen

terug te gaan draaien.

Ze had daar toevallig Lily Allen voor bij om samen fuck you te zien.

En ook toen de vaccinatiecampagne volop op gang kwam in de Vreemde Staten,

ging ze in op een uitnodiging van Joe Biden

om mee te helpen aan een initiatief dat jongeren moesten overtuigen

om zich te laten vaccineren.

Dus het is niet zo'n probleem,

het is niet zo'n probleem,

het is niet zo'n probleem,

het is niet zo'n probleem,

het is niet zo'n probleem,

het is niet zo'n probleem,

het is niet zo'n probleem,

het is niet zo'n probleem om zich te laten vaccineren.

Dus het toont wel dat ze daarmee bezig is, op een of andere manier.

En wat we verder nog te weten zullen komen over haar persoonlijkheid,

dat zal de tijd nog wel uitwijzen.

En in de toekomst kom ze ook naar hier, naar België,

21 en 20 mei staat ze in het sportpaleis,

Nik, zal jij daar staan?

Te cheered tussen alle jonge vrouwen?

om te zien of het nog altijd even lila kleurt als toen in een vorst.

All right, wel, ik zal tegen dan ook haar lyrics proberen van buiten leren.

I wanna meet his mom just to tell her, her son sucks.

Merci, Nick.

Graag gedaan.

Voilà, dit was Radar, de wekelijkse cultuurpodcast van de standaard.

Ik hoop dat je ervan genoten hebt.

Alle credits vind je op standaard.be, Schuine Streep podcast.

Merci om te luisteren en tot volgende week.

Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.