DS Vandaag: Bonus. Radar: De serie ‘The last of us’ zit erop, is de hype terecht?

Welkom. Je hebt één nieuw bericht.

Hey, Lise, de lijst of Us is net afgelopen en dat is wel echt een zotte serie.

Ik heb dat net helemaal gekeken en iedereen is er ook over aan het puiten

op het internet, over die acteur, ook Pedro Pascal.

Het is de serie van vorig jaar, dus misschien moeten we daar toch eens

een hele aflevering over spreken.

Ik ben Lise Bondewel en van de standaard is dit Radar,

je wekelijke cultuurpodcast.

Radar, Radar, Radar, Radar.

Stel dat het einde van de beschaving ingeleid wordt door...

Fungus....schimmels.

Ja, dat is de normale respons.

Een gemuteerde schimmel die zich nestelt in je brein

en uit een drang om te overleven je hersenen overneemt...

...omdat er een fangie is die niet om te bellen, maar om te controleren.

...en jou, tegen je wil, begint te dirigeren.

Zo als een papatier met een marionette.

...die schimmel verspreidt zich als een virus over de planeet

en verandert de slachtoffers in zombies.

Dus als dat gebeurt...

...dan verliezen we.

Het is het plot van de succesvolle serie De Last of Us,

gebaseerd op de gelijknamige game.

Blijft die serie ook over eind voor niet-camers,

die hoofdpersonages Joel...

Ik ga voor familie.

...en Ellie...

Ik ga voor familie.

...voor de eerste keer leren kennen.

Nee, cargo.

Ik spreek erover met cultuurredacteurs Katharine Kok

en Max de Moor.

Welkom bij Radar.

Radar.

Het is een virus, een soort parasite.

Het is van terroristen?

We weten niet.

Of we zikken?

Nee, natuurlijk niet.

Wat?

We zijn niet zikken.

Katharine, Max, zijn jullie gamers?

Ik heb wel nog wat games gespeeld.

Ik ben een tijdje lichtverslaafd geweest aan Age of Empires.

Dat is echt zo een heel ouderwits strategy game.

Maar het probleem is, ik heb te weinig geduld om te gamen.

Dus ik zit dan ook cheatcodes te gebruiken

en zo om de poel vooruit te laten gaan.

Dus eigenlijk ben ik niet echt een echte gamer.

Maar nu ben je dus gestopt?

Ja, dat is al lang hoor.

Ik heb gewoon geen tijd meer om te gamen.

En jij, Max?

Ik heb een PlayStation 1 gehad, een gameboy met pokemonspelletjes.

Daar heb ik veel tijd op doorgebracht.

Misschien, ja, Woundscape ook nog.

Maar ik denk toch rond mijn 13e, 14e ben ik daar wel mee gestopt

en nooit meer echt in geboorte.

Ja.

Nee, om dan toch, als het dan over geeky interesse is,

eigenlijk heeft dan een interesse in Manga en Anime bij mij overgenomen.

Dus ik heb daar dan mijn volledige geeky concentratie opgelegd.

Dus, ja, gamer, nee, dat toch niet.

Toch hebben jullie wel gekeken naar The Last of Us,

een serie maar gebaseerd op het populaire spel van Naughty Dog.

Wat heeft jullie eigenlijk geprikkelt om toch te kijken?

Ja, de hype.

Ja, het is een van de weinige voorbeelden van de series die gebaseerd zijn

op een spel dat echt geslaagd is.

En ja, er is ook heel veel online over te doen.

Misschien om even naar het allerbeginn van de reeks te gaan.

Want het begint eigenlijk met de wereld zoals we die vandaag kennen.

Maar dan plot, gebeurt er iets waarom mensen veranderen

in een soort zombie-achtige kabinabilistische wezen die anderen bespringen.

Wat blijkt, dat is een schimmel die hen geïnfecteerd.

En die schimmel wil zichzelf voortplanten, die wil groeien,

zoals dat nu eenmaal gaat bij schimmels.

En dat is met een heel eizig wekkend fragment in het allerbeginn

dat dat wordt aangekondigd van...

De global pandemic.

Pan, meaning all, the whole world becomes sick all at once.

En Dr. Newman, you're also an epidemiologist.

I presume the prospect of a viral pandemic keeps you up at night as well.

No.

No?

No.

All right, well, that's our show.

Een talk show dat dan een professor,

een beetje een markt van randstachtig typen,

komt vertellen van, ja, oké, een virus, allemaal goed en wel.

Maar heb je die alles nagedacht over schimmels?

Daar kan het nog serieus mee mislopen.

Maar om te zijn, je bedoelt dat microorganism een vertrek is.

Oh, in de meest dietere termen.

Bacteria.

No.

Jij wil zeggen, nee.

Ja.

Dat is bacteria, niet virus.

Dus...

Fungus.

Ja, dat is de van je gegevene responsie.

Als bijvoorbeeld de aarde opwarmt

en die schimmels daar beter in kunnen focussen dan niet.

Ja, inderdaad, er zijn ook effectief schimmels

die momenteel onder een ijslaag liggen verborgen

waarvan we niet weten wat die kunnen doen.

Dat is echt zo.

Dat is echt zo.

Ah, ja, oké.

Dus er zitten bepaalde waarschuwingen,

mogelijke dystopieën, waarnaar gehint wordt.

En dat maakt het natuurlijk wel extra ijzing wekkend

dat er een soort wetenschapsbasis wordt gelegd.

En daar wordt natuurlijk wel vel op gefantaseerd.

Ik denk niet dat we echt met een zombieapocalypse aan te maken

krijgen door een schimmel.

Ja, maar blijkt wel dat we nog veel...

We weten heel veel over bacteriënen en over virus,

maar we weten echt nog heel weinig over schimmels.

Wie weet, is er wel ergens een dodelijke schimmel

die echt een pandemie kan veroorzaken.

En dat is natuurlijk met wat we hebben meegemaakt

met het coronavirus.

Ja, dan slaat dat natuurlijk wel in als een bommasje in reeks begint.

Maar oh, jongens, dat was peanuts. Wacht maar, ik zie dat de schillen zien.

Ja, in deze wereld speelt het verhaal zich af.

En hoofdpersonages worden gespeeld door bekende acteurs ook.

Pedro Pascale en Bella Ramsey. Wie spelen ze juist?

Wel, dus Bella Ramsey is Allie. Allie is een weesmeisje.

Maar ja, een heel bijzonder weesmeisje.

Namelijk, het ziet er naar uit dat zij immuun is

voor de schimmelzombies die rondlopen in de wereld van de laatste wees.

Monster.

Nu kan ik, please.

En dus Pedro Pascale, zijn persoonlijke Joel,

is een beetje een rebellische, geharde overlever in die wereld.

En er wordt aan hem gevraagd om haar naar een veilige bestemming te brengen

zodat Allie dan de wereld misschien wel kan wedden,

omdat zij nu eenmaal immuun is.

En misschien een medicijn kan zijn voor de mensheid.

Het is de eerste keer in de car.

Het is een speciaal.

Het is als een stuk zwaar, zwaar als 10, maar het krijgt ons er.

Ik denk...

Doei, Bill.

De reeks heeft Pedro Pascale gecatapulteerd

tot nieuwe lieveling van het internet, dat heb jij geschreven, Max.

Hoe komt dat eigenlijk, want Joel lijkt mij wel een vrij grumpy persoonlijke.

Ja, een grumpy persoonlijke, maar natuurlijk de ruwe bolste met de blanke pit

blijft een archetype waar we van blijven houden, zo blijkt.

Kek naar James Bond, die gespeeld wordt door Daniel Craig.

Die heeft die man toch ook een soort van...

Ja, iets sensitieverkant ook gegeven.

Ja, hij durft al eens te huilen.

Inderdaad, met veel succes.

Wat zijn we toch cheesy?

Want eigenlijk, uiteindelijk wordt het persoonlijke van Pedro Pascale

zijn vader, maar hij verliest zijn dochter.

En dan is Allie natuurlijk een soort van surrogaat-dochter

die hij gaan de weg leert appreceren

en daar denk ik uiteindelijk ook van gaat houden.

Het is oké, baby girl.

Ik heb je.

Ik heb je.

Dat zorgzame, de macho man die heel gehaard is

en zonder verpinken mensen dood en zombies afknalpt.

Ah!

Ik kende.

Ja, die is tegelijk ook blijkbaar heel zorgen.

En die combinatie, ja, die is blijkbaar, kan wel, sexy zijn.

Ja.

Ja, want dat is toch wel het wat opvalt.

Dus heel veel mensen maken nu van die fancam-edits op TikTok.

Fancam-edits, dat zijn dan ja, korte fragmentjes

van Pedro Pascale in de reeks of op de rode lopen

waar hij lacht of iets quirky zegt, iets grappig.

Daar wordt dan een effect op gezet en zo veroordigd.

Ik hou van TikTok.

Ik moet op de wereldwijkte gaan.

Mijn iPad.

Mijn iPad gaat met mij everywhere.

Ik ben op Instagram.

Maar ik denk dat ik genoemd heb.

Ja, dat gaat vooral op TikTok.

Een deel van de verklaring zou dus kunnen zijn

dat dan die jonge kijkers die op TikTok zitten,

ja, ergens in hem een soort ideale vader zien

wat ook in die rol zit.

En daarnaast heb je dus het hele fenomen

van de internet-boyfriend.

Ik ga daar niet te diep op ingaan,

maar dat is toch meestal een man

waar plots op sociale media veel hype rond ontstaat.

Mensen beginnen te bonden over hoe leuk of knap ze die vinden.

En dat gaat dan vaak wel om een soort daddy, niet als een papa,

maar een daddy als een knappe, ouderen man,

vaak een acteur die iets alternatiever is,

bescheiden overkomt, dus heel vlot is in interviews.

En dat is Peter Peskáll ook echt wel.

Hij is gevat.

Jullie zijn eigenlijk gewoon allebei verliefd.

Ja, ik heb mij moeten ingezet, natuurlijk.

Pure research.

Wat ook wel helpt, denk ik, bij Peter Peskáll,

is ja, het is een beetje mysterieuze man ook.

We weten eigenlijk niet zoveel over zijn privéleven.

Dus ja, dan kan je het als fan ook wel helemaal zelf invullen.

Ja, dat is inderdaad ook een deel van de allure

van de internet-boyfriend.

Ze zijn ene zijds, komen ze dus,

die acteurs, benaderbaar over op de rode loper.

Tegelijk hebben ze genoeg misterie

om volledig je eigen verlangenis op te projecteren.

Het is goed om te projecteren

dat jullie dat allebei hebben gedaan.

Ja, er zijn ook wel meerdere bekende acteurs,

bekende koppel die mee doen.

Ik zeg bijvoorbeeld ook Murray Bartlett,

onder andere bekend als de hotelmanager uit The White Lotus.

Die doet ook mee.

Ja, die zit in de derde aflevering,

een heel mooie aflevering die de hele reek

ze eigenlijk naar een nog hoger niveau tilt.

Hij speelt Frank.

En Frank, die beland op een bepaald moment

als overlevende bij Bill.

En Bill, dat is dan Nick Offerman en dat is een prepper.

En wat is een prepper?

Een prepper, dat is iemand die zich voorbereidt

op het einde van de wereld

en dus zijn hele voorraad kastvol gestouwd heeft.

Ja, met allerlei levensmiddelen om te overleven en dus...

En wc-papier.

Ja, heel veel wc-papier.

En dus daar komt Frank dan bij terecht

en dan ontspint er zich een heel mooi liefdesvoraal tussen die twee.

Ja, want het is spannend in het begin ook.

Er komt er aan als een soort verstekeling.

De twee, is dit in die post-apokalitische wereld,

kunnen ze elkaar vertrouwen of niet?

Gevaar, het schuilt om elke hoek.

Het zijn niet alleen de zombies, het is vaak ook in de reeks

de mens voor de mens.

Dus ja, is het die Marae Bartlett, die Frank, is hij daar alleen of niet?

Dus in dat gevaar zit er, kan ik hem vertrouwen?

Dus je voelt daar die spanning tussen die twee mannen.

Want dan is er nog een extra spanning.

Kan ik hem vertrouwen, maar kan ik ook van hem houden?

Zauer is er een romantische interesse.

Ja, daar is zo een soort...

Aftasten eigenlijk.

Aftasten in de laatste, een paddedue.

Ja, enerzijds die jaren moet vertrekken, pak een douche en daarna ga je weg.

Maar ze blijven dan toch een beetje rond elkaar dansen.

De ene maakt dan diner voor de andere.

En ziet dan van, hmm, deze beelde prepper.

Kan toch wel heel goed koken.

Wat de fuck?

Alles smaakt goed als je startt.

Ja, maar niet zoals dit.

En hij zegt dan ook bijvoorbeeld, hmm.

Een man die weet om te apparaan met een bozele.

Dus een type wijn.

Ja, dat is eigenlijk zijn manier om te zeggen, hmm.

Jij bent ook homo.

Ik weet het niet. Ik denk niet dat het zo is.

Nou, je doet het.

Wel, ik heb er wel niet uitgehaald.

Ja, misschien...

Het zegt wel eens om te weten.

Dus dat is ook de dreiging.

Ik kan ook niet gewoon vragen, hey, maatenszijde jij ook gay?

Ja.

Je moet dat wel, dat is die twee...

Ja, dat is de hij die een gay dan een beetje uittest op de andere.

Ja.

En dat vond ik zelf dus als homoman wel erkennbaar.

Het I know that you know.

En om die manier er mee te spelen.

En dan op een evenement moet je toch springen.

Is er een moment dat je avances moet maken,

maar dat komt ook na een het bozele moment.

Wijn kan al eens helpen als je met een bozele voor de deur staat.

Nou, we weten ook.

Laat het eens.

En er zijn toch een aantal dingen waarvan hij dan denk ik,

misschien lees ik het niet door te diep in en maar denk het wel,

dat het toch vanuit zijn gaydar ziet van, ik denk dat ik ervoor kan gaan.

En dan vond ik het ook wel interessant in het begin van,

ja, niemand is te vertrouwen, dus is het opportunisme of niet.

Ja, want hij krijgt onderdak eten,

in ruil voor dan een relatie of seksuele diensten dan op zijn mens.

Ja, in hoeverre wordt het een pure zakelijke transactie?

Of kan het juist iets zijn op rechte liefde?

Maar was zich dan ontspint in de rest van de aflevering?

Peel!

Peel!

Dat is net waar Dreeks ook heel erg op focus, zijn net die menselijke relaties.

Als alles wegvalt, als beschaving wegvalt,

ja, wat doen mensen dan?

Ze beginnen elkaar af te slachten,

maar misschien groeien ze ook naar elkaar toe

en ontstaat er een soort van solidariteit,

ondanks alles, ondanks de gruwel.

Ja.

Het is een beetje zoals in The Walking Dead,

dat hij is ook ons aan het afvraagd van wat zou ik zelf doen

in zo'n situatie.

Ja, het is natuurlijk een heel extreem situatie

waar je constant belaagd wordt,

niet alleen door die schimmelzombies,

maar ook nog eens door andere mensen.

Dat is ook wel de dieper liegende laag in die reeks.

Dat is, denk ik, echt wel de essentie.

Is die vraag van, ja, blijft de mens menselijk

in de meest onmenselijke omstandigheden?

Dat is een beetje om het dan naar de filosofie te trekken.

Heel die hobbesiaanse theorie van is een wolf voor de medemens,

is beschaving maar een dun laagje vernies.

Dat is speelt het wel mee.

Dat dit vol étische deel aan mensen is,

alleen al het feit dat mensen,

als die geïnfecteerd traken door die schimmel,

dan veranderen die langzaam aan.

Dat gebeurt niet plots in die zombie

die weer andere mensen kan infecteren.

En dan heb je een aantal situaties.

En dan kan je vragen van, ja,

dat is bijna zoals u het dan al ziet,

of iemand helpt bij zelfdoding.

Is dat oké? Hoe kan je jezelf daarover zetten?

En dan zijn er nog andere morele kwasties.

En dan heb je ook bijvoorbeeld personages zoals Joel

die verschrikkelijke dingen doet.

Kun je nog mensen blijven? Als je andere mensen zo gaat afknallen.

En ja, de reeks sponneert duidelijk wel.

Uiteindelijk moeten we toch voor elkaar zorgen.

Dat is waar we in voortgeraken.

Maar het wordt wel constant op de proef gesteld.

En dat is ook in de finale die we hier niet gaan verklappen.

Is dat ook wel het grote etische dilemma?

Zo, is dat alles wat je hoort voor?

Nu, dat soort vragen, ja, die keren wel heel vaak terug.

In post-apokaliptische sci-fi.

En daar zou je kunnen zeggen van, ja, daar vind ik dat de reeks

misschien iets te voorspelbaar is,

iets te vaak leunt op die clichés, uit dat genre.

Vaak is er inderdaad een queeste,

een groep van mensen die op wat gaan, die soms een familieband hebben,

soms familiewoorden door op queesten te gaan.

Wat hier dan het geval is, denk dan bijvoorbeeld aan de road

van Karmic McCarthy of I Am Legend of Children of Men bijvoorbeeld.

Een ander cliché aspect is ook zo'n idee van The Chose and One,

een kind dat dan ergens iets met zich meedraagt,

wat hij dan zelf niet weet wat daar dan de grote kracht van is.

Cannibalisme ook, zie je ook in The Roads terugkeren bijvoorbeeld.

Vroeg zo wel een dingetje momenteel, in pop-cultuur cannibalisme.

Ja, Army Hammer is daarmee begonnen, ja.

Inderdaad, misschien door Army Hammer, maar van acteur van Kan By Your Name,

die volgens geruchte cannibalistische fantasieën.

Maar ja, dan bijvoorbeeld ook Yellowjackets en Bones and All,

laatste film met Timothy Schellen mee, ook echt letterlijk over cannibalisme.

Het is een dingetje.

Het is omdat je natuurlijk... Het is een van de grote taboes,

die in heel veel culturen teruggeert.

Dat is je eet toch geen andere mens op, dat doe je niet.

En in zo'n extreem wereld waar alle regels wegvallen,

ja, zal die regel dan misschien ook wel gaan sneuvelen.

Dat is het idee erachter.

Ja, en natuurlijk ook het autoritaire in die wereld.

Dus heb je een soort legerachtige instansie

die iedereen onder de knoethoudt in quarantainezones.

En dan heb je een rebelliger op de Fireflies die geloven in vrijheid.

Maar die soms ook heel immorele dingen doen

en ook vaak heel hierarchisch georganiseerd zijn.

En ter wereld aan de stellen wordt ook naar gerevereerd.

Het is niet helemaal, hè.

Stikbags, stilte op de populatie.

Fireflies blowin' up the storage, people didn't help.

Propaganda bullshit.

Ja? So you don't bomb stuff anymore?

No, my civilians are around.

That's propaganda bullshit.

What? It's okay, you don't know everything.

I agree to disagree.

Ja, we moeten ook maar gewoon weer toedrinken aan onze coronacrisis,

waar we ook zagen dat we wel voor dilemmas kwamen te staan.

En zeker en vast.

Hoe ver gaan we ingrijpen op de bevolking?

En dan is er ook een deel van de bevolking

dat ze daar enorm tegen verzet of zich van afzetten.

Niet zo extreem als de lijst of us,

maar het maakt wel, denk ik,

wat dan die reeks vandaag zo beklijvend maakt of zorgt dat het

eigenlijk echt wel het tv-eventement is van vorig jaar.

Als er een kernvarialiteit in zit.

Nu, ondanks die focus op de menselijke verhalen,

blijft het natuurlijk wel een serie over zombies.

Vinden jullie het een enge serie?

Ja, ik vond het wel geen ontspannende kijkrit.

Er zijn echt wel afleveringen geweest

waar ik na dien even gewoon iets anders lucht uhoop heb gezet.

Op streams staat ook Sex in the City, dus voilà.

Daar hebben we een aflevering om gewoon te ontspannen.

Je vind ook wat kijkers gewonnen.

Dat is natuurlijk ook wel gewoon mijn relatie met hore.

Het is echt wel bij momenten een beetje een hore-serie.

Er zit gewoon een constant gevoel van het reging in hore.

Er zijn momenten dat de twee personages, Joe en Ellie,

met elkaar zijn aan het ontspannen en zijn aan het babbelen.

Maar ik als kijker ben niet aan het ontspannen,

want ik denk, ja, maar doe chill, kijk uit.

Eyes on the road, want misschien is daar ook een zombie of een roger of whatever.

Dus zelfs het momenten die zouden kunnen ontspannen,

kun je niet 100% relaxen.

En dat heb ik dus wel mij horen, dat ik vooraf altijd denk,

oh ja, cool, lekker griezelen en gruwel.

En dan ben ik aan het kijken en dan ga ik, oh, de fuck laat het eindigen.

Ik heb hetzelfde, ik denk altijd, ik wil het helemaal uitkijken

en dan durf ik niet meer naar het palet heel de wacht.

Maar natuurlijk, het is een spannende reeks.

Je verwacht dat er elk moment weer een zombie opduikt,

want tegelijk heb je ook gruwel.

En als je daar dan over nadenkt,

die komt echt gruwel, komt eigenlijk van mensen.

In het begin van de reeks is er een scène waar een jongetje uit het bos opduikt,

helemaal verwilderd, maar kom, hij heeft het overleefd blijkbaar.

En die wil natuurlijk in die veilige zone geraken

en ze testen hem en dan blijkt toch dat hij geïnfecteerd is.

En die wordt gewoon zonder bouw of ba afgemaakt.

Met een spuitje, maar ja.

En dan zie je hoe Joel die lijken dan moet verbranden.

Dus ja, natuurlijk heb je direct die associatie met de Holocaust.

Dus eigenlijk niks te maken met zombies.

Dit is wat mensen doen met andere mensen.

Ja, het oont wel hoe ver je kunt gaan

of welke grenzen je overstrijdt om te overleven.

Ik graag mij wel af of de serie ook nog zo spannend blijft

voor mensen die eigenlijk al weten wat er gaat gebeuren,

namelijk de gamers.

En toevallig zit er een superfan in ons radar-team.

Maar dat is voor straks eerst even dit. Radar.

Hallo, ik ben Guinevere Klaes

en ik loods je elke vrijdag door de boeken die werden genomineerd

voor de Boon de Vlaamse literatuurprijs.

Deze week hebben we het met Samira Atay

en Philippe Rogiers over Tulien Erkan

en haar indringende roman Honing Eeter.

Het enige debuut in de shortlist,

dus dat is al een krachthoer op zich.

U vindt de podcastletteren in de podcast-app van de standaard

op Spotify of Apple Podcasts

of op de website van de standaard.

Ja, ik vroeg mij dus af hoe het is als fan van de game

om naar de serie te kijken.

En Sophie Steenhout, die eigenlijk de redactie doet van deze podcast,

is een grote fan van de game en dat is misschien nog een understatement.

Toen ik het spel speelde, was ik echt op zes.

Ik heb het in één keer uitgespeeld

en door de serie heb ik het volledig opnieuw herbeleefd.

En je zou misschien denken dat het saai is

als je weet wat er gaat komen.

Maar het maakt het net nog leuker.

Ook zit er heel veel Easter eggs in voor de gamers,

dus kleine referenties naar het spel.

Dat zou knipoogjes zijn als van, hey, we see you.

Bijvoorbeeld de voice actors,

die de personages echt in de game tot leven hebben gebracht,

zitten ook in de serie.

Hey, what are you? Joel?

Calm down a second.

Maar in een andere rol.

I spotted some deer the other night.

Of in het spel zie je alleen het perspectief van Ellie en Joel

en hier zie je echt ook door de ogen van de andere zijpersonages.

Wat er natuurlijk een heel andere meta-laag aangeeft

en het nog toffer maakt.

Catherine en Max, jullie hebben het spel waar de serie op gebaseerd

dus niet gespeeld.

Was dat een gemis of blijft het ook zo de moeite

om naar de serie te kijken?

Ja, je kunt er reeks problemeloos bekijken zonder het spel te zien.

Dat hebben we alle twee gedaan.

En ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb

of dat er plot holes zijn ofzo.

Het spel zelf is ook van natuur wel al heel schildematograaf is

en het verhaal is daar een heel belangrijk onderdeel van.

Dus dat helpt natuurlijk om het te verfilmen.

Sommige scènes zijn echt ook één op één met de game blijkbaar.

Maar tegelijk hebben ze er ook wel dingen aan toegevoegd.

De derde aflevering waar het uitgebreid over hebben gehad,

zit niet in het spel.

In het spel ontmoet je alleen Bill.

En van zijn partner Frank is er zelfs nergens iets te bespuren

buiten een briefje dat je vindt,

dat Frank het is afgeboeld.

Omdat hij toch niet zo goed matcht met Bill en met zijn pepper toestanden

en dat hij het eigenlijk andere oorden wil ontdekken ook in die wereld,

maar dan infect het geraakt, heel triest eigenlijk.

En daarom is wel heel fijn dat de makers van de show,

ook wel in samenwerking met de schrijver van het spel,

die personage is wel een heel ander einde heeft gegeven

dat ook meer past binnen het thema van de serie

en van gewoon het verhaal in het algemeen.

Dus de makers weten wel heel goed van, we zijn wel televisie aan het maken.

Dus het moet op die manier ook werken.

Dus we weten wat kunnen we echt kopiëren

en op die manier ook de gamers te verreden stellen.

Maar waar moeten we dan nog iets aan toevoegen

om er toch een extra laag van intrigi of van televisie over te leggen?

Tegelijk vond ik wel dat je soms wel merkte

dat het gebaseerd was op een game in de zin van,

nu moeten we van de onderkant van de gebouw naar de bovenkant geraken.

En onderweg zijn er een aantal uitdagingen van punt A naar B geraken.

Ook de manier waarop ze soms een soort landschap wandelen,

dat ze uitzoomen op dat post-apokaliptisch landschap,

dacht ik, ja, hier herken ik precies wel een soort videogame,

achtergezien een matografie in, maar het leidt totaal niet af.

En ik denk dat het ook wel spreekt voor de sterkte van de game.

Dat sommige scènes die ik van het sterkste vond in de reeks,

terwijl gewoon al inzaten, er is in heel ontroerende scènes

waarin dat giraffen tegenkomen, die gewoon rondwalen

in die post-apokaliptische wereld.

Ze zijn ontsnapt uit hun zoo, maar gewoon dat sturele moment

en de ontroering dat dat de weg brengt,

ja, een verrassende emotionele scène, zat ze gewoon in de game.

Zorgt de populariteit van de serie nu ook voor een boost

in de verkoop van het spel?

Ja, blijkbaar is de verkoop gestegen.

Ik denk dat het voor de videogame-makers en voor de tv-makers

uiteindelijk een win-win situatie is geworden.

Er is zelfs al een sequel.

Ja, blijkbaar, dus voor mensen die dan willen weten

hoe het verder afloopt met Ellie en Joel, die kunnen dat al spelen.

En sowieso komt er een tweede seizoen van de reeks

dat staat nu al vast.

En hebben jullie ondertussen al zin gekregen

om het spel ook te spelen?

Ergens wel, maar voor mezelf heb ik toch altijd het gevoel

van ik ga mijn tijd liever dan wel in iets anders steken.

En Kathrin, hoe zit het met jou?

Komt de gamer en jou weer helemaal naar boven?

Het blijft ook wel een shooter-game,

waar je mensen moet afknallen.

En ik ben toch meer fan van strategie, denk ik.

Wij houden het op de tv-serie.

All right, we kijken er wel uit naar tweede seizoen.

Merci, Kathrin en Max.

Graag gedaan.

En ik heb hier nog een extra cultuur-tip voor jou.

Raar daar.

De tip komt deze week van...

Philipp Thielens, chef cultuur.

Wat is jouw tip?

De expo David Hockney, Bigger & Closer in Londo.

En waarom?

Het is niet zomaar een expo, het is een immersieve beleving.

Dat klinkt verdachte, want je hebt hier ook in Brussel

zo die Van Gogh belevingen en zo een heel commerciële bedoelingen,

waarbij zo de kunst naar wat wordt uitgemolken.

Dat is hier niet het geval.

Hockney heeft zelf meegewerkt hier aan.

Je komt binnen in een ruimte met schermen van 10 meter hoog

en breed naast je.

Je zit daar dan zo met 100, 200 man lekker gezellig in het midden.

En je kijkt naar kunstwerk van Hockney die tot leven komen

en ondertussen hoor je hem vertellen.

Nu en vroeger, hoe hij die werken heeft gemaakt,

wat daar achter zit, vertelt over perspectief,

hoe hij de natuur schildert

en je ziet het voor je ogen ontstaan.

Het is entertainend, het is ook educatief, je leert iets bij

en het is gewoon heel mooi om al zijn werken te zien, hypergroot

en ook ontroerend eigenlijk, vind ik wel.

De expo David Hockney, Bigger & Closer, loopt nu in Londo, in Lightroom.

Dat is een nieuwe plek, vlakbij St Pancras het Eurostar station.

Bedankt voor jouw bijdrage.

Vinds me de tip.

Radar, radar, radar, radar.

Voilà, ik hoop dat je het genoten hebt.

Dit was Radar, de wekelijkse cultuurpodcast van de standaard.

Alle quedits vind je op standaard.be, Schuine Streep podcast.

Merci om te luisteren en tot volgende week.

Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.