DS Vandaag: Bonus: Radar. Bij de nieuwe generatie gabbers zwaaien vrouwen en queers de plak

Welkom. Je hebt één nieuw bericht.

Kaja, Max en Nik hier.

We hebben net over festivalzomer gehad

en mensen gaan weer dansen.

We merken dat het wel harder, better, faster, stronger gaat.

We gaan terug, Kaja. We hebben het gezegd.

Ik ben Kaja Verbeke en van de standaard is dit Radar.

Je wekelijkse cultuurpodcast.

Radar. Radar. Radar.

Kaja. Radar. Radar.

Kaja. Radar. Radar.

Kaja. Radar. Radar.

Een treiningspaksje, bomberjacket erboven,

een gescorgen hoofd en dan stampen.

Kaja. Radar. Radar.

Kaja. Radar. Radar.

De gabbers zijn terug. Of toch zeker hun muziek.

De nieuwe generatie mengt hardcore met ska, hip-hop, kumbia

en alle andere muziekstijlen die je maar kunt bedenken.

Alles kan. Alles kan. Alles kan.

Als het maar harder, better, faster,

en stronger is, slant.

Razen, snelle beats, tot je voeten niet meer kunt,

tot je volledig overprikkel bent,

tot je die lockdowns en die moedeloosheid dat vergeten.

I see my expansion all night.

Everyone here is safe and nice.

Make me want to have a great life. Angel singing.

Welkom bij Radar. Radar. Radar.

Radar.

Dag, Max De Moor en Niek De Leuven, onze cultuurredactie.

Goedendag. Hallo.

Ja, Niek, jij bent ook een dertiger, zoals ik.

Drieën dertig, ja.

Had jij in de jaren 90 zo een bomberjacket aan op de speelplaats?

Was jij een gapper?

Nee, ik herinner me wel dat je een beetje gedwongen werd

om aan kamp te kiezen.

Dinsde dat er ooit iemand aan mij gevraagd heeft.

Ja, je moet het nu zeggen, zet geen skater of zet geen gapper.

En ik denk dat ik toen een beetje gepaniqueerd heb en weggelopen ben.

Genemelijk de twee.

Ik leunde toen, denk ik, eerder naar de skaterkant.

Maar het is niet dat ik een skateboard had,

maar geen één van de twee hoorde ik echt thuis.

En Max, heb jij...

Ik ben 31 en ik was echt wel een skater.

Ah ja, oké, jij hebt ook geen gapper verleden.

Nee, nee, nee, ik had een skateboard.

Ik luisterde naar Green Day.

En later ook Ruleveen.

Ook al was dat minder cool, maar ik vond die wel cool.

Ik vond die ook cool.

Voilà.

Dus ja, elektronische muziek, daar heb ik lang een beetje mijn neus voor opgehaald.

Ontrecht trouwens.

Voor mij was het toch echt wel een gitar.

En op dat moment moet je inderdaad kiezen

een gitar of meer elektronisch of pop.

Maar dus nu luisteren jullie wel naar gapper muziek,

of toch naar de revival ervan?

Ja, als ik dan uiteindelijk wel naar elektronische muziek ben beginnen luisteren,

dan slaapt het er wel meer en meer in omdat die geluiden helemaal terugkomen,

zeker binnen de meer ja-progressieve elektronica,

zoals het dan allemaal samen genoemd wordt.

Daar is Trans eerst aan een comeback begonnen

en de laatste jaar ook echt de hardcore,

dus muziekschouren dat we met gappers associeren.

Trans, wat is Trans juist?

En wat is het verschil met hardcore?

Wel, Trans is iets meer die arpeggiated synth geluiden,

dus soort metalige synths, heel euphorisch ook,

soms bijna ook symphonisch qua inkleding.

Denk dan aan artiesten als het gestor en Armin van Buuren.

Als we dan nog een hardcore bijvoorbeeld hebben,

dan denk ik aan festivals, evenementen als Thunderdome,

waar dan de gappers samenkwamen.

Producer als Paul Estak,

dat is dan echt wel de godfather van de gappermuziek van de hardcore.

Ja, bij hardcore is het echt wel die bas-droom die heel dof en bot klinkt,

een heel hoog tempo door die luidsprekers gaat.

Ja, gewoon echt diep.

MUZIEK

En Jienik, naar welke hardcore luister jij?

Ik ben de jongste tijd verslingerd geraakt

aan het nieuwe album van Aslan van Vierce, debuutalbum eigenlijk.

Ik moet daarvoor mijn dank richten aan Max,

want ik heb ze via een stuk van hem leren kennen,

eigenlijk alles heel vroeg bij,

maar die hebben dus nu een album uitgebracht.

Ik heb ze daar ook voor geïnterviewd.

En ja, ik vind het enorm prikkelend album.

Er staan heel veel geluiden op die je niet zo vaak hoort

in het huurige poplandschap, maar wel inderdaad steeds meer.

En ze werken dat zeer goed uit, vind ik.

Het is ook niet gewoon stampende gappermuziek.

Ze bouwen er iets anders mee op.

Het zijn twee mensen, Paul Seul en Mathilde Fernandez.

En die Mathilde Fernandez heeft een soort opera stem.

Dus heel teateraal.

De naam Kate Bush valt wel vaak in het stukken over Aslan van Vierce.

En die Paul Seul legt daar dan meer van die hardcore productie

zonder wat toch wel een bijzondere combinatie geeft.

Heel originele muziek.

Ja, ze beseffen dat zelf ook dat het een vrij unieke combinatie is.

Je hebt die heel sierlijke stem van Mathilde Fernandez

en dan die heel harde beats.

Zij zeggen daar dan zelf over.

Als je terug gaat naar tribale transes,

dat gaat dan ook over harde percussie

en dan eilen vrouwen stemmen erover.

Dus ze trekken dat historisch ook zeer ver terug.

Ze zeggen dat kinderen er ook vaak heel goed op reageren

om daar het zo primaire muziek is.

En ik kan mij daar ook wel iets bij voorstellen.

Dit vraagt eigenlijk om te dansen.

Ja, die bassdroom dicteert het eigenlijk een beetje.

Die klinkt zo danig hard.

Ook als je dat live meemaakt,

dan overal iedereen kent wel het gevoel

van ergens dicht te dicht bij een grote luidspreker te staan.

Je voelt die bassdroom ook fysiek. Je hoort hem niet alleen.

En dat dicteert eigenlijk een beetje wat je moet gaan doen

met je lichaam en op welk tempo.

En bij dat soort geluiden ligt dat tempo gewoon zeer hoog.

Ja, dus die gabbermuziek is eigenlijk volledig terug,

maar niet helemaal zoals in de jaren 90, bijvoorbeeld.

Nee, het raar is eigenlijk dat je nu een soort van twee sporen beleid hebt

of twee sporen gewoon van die muziek.

Je hebt aan de ene kant die hardcore-scene.

Ze zeggen wel eens hardcore never dies and it never did.

Op Tomorrowland bijvoorbeeld heb je een stage

waar het nog de hele tijd hardcore en happy hardcore

en dat soort chance is.

Maar dat is echt geweldig, dat podium op Tomorrowland.

Als je daar gaat kijken, iedereen loopt daar in korte broek rond

en de kuiten daar zijn nergens strakker gespannen op Tomorrowland

dan op dat podium. Dat is ongelofelijk.

Ja, inderdaad. Het is DQ Dance

en die hebben nog in eigen festivals, evenementen enzovoort.

Dus dat blijft natuurlijk ook gewoon bestaand.

Thunderdome, dat was de hoogmis van de gabber.

In 2012 zijn ze gestopt, maar die zijn ook terug.

We started as a whisper

and turned into a scream.

Welcome.

Dus dat is eigenlijk die klassieke scene.

En dan heb je, waar je bijvoorbeeld Assana Verstuk aan kan rekenen

en die progressieve elektronica waar ik daar net over had.

Het soort, ja, de art school kid gabber muziek.

Dus de meer kunstzinnige producers en fans ook,

mensen die meer uit die milieus komen,

die iets halen van, ah, ik heb dit niet mee.

Het zijn jonge luisterhuis dus ook.

Ik heb dit niet meegemaakt in mijn jeugd.

Ik heb er ook niet die negatieve connotaties mee

waarvan het was nog wel over gaan hebben.

Ik vind het gewoon een hele coole, lijfelijke sound.

En ik heb het nog niet gehoord in de muziek waar ik naar luist.

Dus misschien kan ik dit ook wel ergens incorporeren in Ietsanus.

Dus dan krijg je van die mengvormen, zoals, ah,

hoe zou ik het bush klinken als je met gabber muziek aan de slag ging?

Gabbers zijn nou nu eigenlijk wel cool,

maar laten ze zeerlijk zijn, dat was vroeger totaal niet zo.

Ze hadden toch eigenlijk wel een slechte reputatie.

Dat is ditje Paul Housdek, jongen. Hij woord daar nou jongen.

Ja, toen ik het stuk schreef en oversprak met collega's

die ongeveer in de 40 zijn, die de jaren 90 heel bewust hebben meegemaakt,

die hadden echt iets van, ah, waar komen ze nu mee af?

Echt alles komt terug, een beetje mee waar we gaan het lachen.

Toch niet tegen gabbers.

Ja, inderdaad ook een beetje mee.

Geschokt van je, maar dat is toch echt wel fout, de gasten.

Dus die...

Het negatieve imago dat het jaren toen had, is er een beetje van af.

Dus wat was dat negatieve imago?

Jaren 90, het was meer een jouw van arbeidersklasse.

Ik kwam op in Brabant, buiten de steden eigenlijk,

in grote fabriekshallen, waar ze dat niet feest te hielden.

We werden veel pillen gepakt. We moeten daar niet omhoogs over doen.

Veel drugs.

Er kwam ook volle koppen af voetbalholigans

en neonaziegroeperingen begonnen zich te afvulligeren

met die gabbermuziek.

Heel vervelend voor die organisaties.

Ze zich daar dan van moesten distanciëren, want initieel...

Maar was het dat helemaal niet?

Gabber komt ook, vanuit het Hebraeus,

meer een woord dat de maat wilde zeggen.

Dus het ging echt over die samenhorigheid

en op die dansvloer vrienden vastpakken en gewoon goed, samen, hard gaan.

Maar die negatieve connotatie, ja, het was een beetje de klaploper,

de skinhead, die dingen.

En dat heeft het jaren de das omgedaan,

samen met het feit dat het ook zo makkelijk te parodiëren was.

Hallo, vriendjes en vrienden, hier is...

Hier zijn jullie vriendjes Ari en Bastiaan weer.

Moet je kijken, Bastiaan, wat een vette party.

Zo, hé, dat ga ik eens even

die zetten binnenkant van m'n ogen bekijken.

Ari en Bastiaan, Ari en Bastiaan, die lopen maar te villen.

Kom op met al die villen.

Ari, joh, dit is dat strak, in m'n acrobatum pak.

Ik kwam het aan Nederlandse hits uit.

Hier komt Gabbertje, Gabbert Piet,

die je er echt in grap van maakte.

En dan wilde je daar zelfs als meest hardcore Gabber

op een gegeven moment niet echt meer mee geassocieerd worden.

Het werd gecapt.

Het werd inderdaad gecapt in de belachelijke getrokken.

Maar die jongeren nu, die hebben heel die bagage in die mee,

die horen gewoon puur het geluid,

het samenhorigheid dat er zo'n pace drum kan oproepen,

gewoon die lijflijkheid dat je vrienden wil vastpakken.

En zij geven dan met een heel inclusieve, progressieve invulling aan.

Bijvoorbeeld Ariana van Tongerlo, nu is ze 20,

en heeft zij een collectief opgestaard buurhinders samen met vriendinnen

die dat gewoon geweldig vonden.

Ze dachten, kunnen we dat niet terug naar de dansvloer brengen.

Dus ze zijn meer in dat jaar zelf gaan DJ'en

en die buurhindervace's zijn echt heel populair

bij jongeren en ook bij een veel vrouwelijker publiek.

Ze gaan voor feestjes met een groot safe space beleid.

Er zijn careteams, die moeten checken dat iedereen zich goed voelt.

Als je iemand overprikkelt is of slecht gaat op het middelen,

dat die goed opgevangen wordt als er iemand lastig gevallen wordt,

dat die ook goed opgevangen wordt

dat mensen die andere lastig vallen eruitgesmeten worden

en dat het gewoon überhaupt niet plaatsvindt.

Die dingen, daar rechten zij zeer veel belang aan.

En Ariana van Tongerlo in het interview, zij mij ook,

het gaat voor mij niet per se om gabbermuziek alleen.

Ik ben vooral aangetrokken tot die harben

en die snelle elektronische sounds daar wil ik mee aan de slag gaan.

Dus zij bouwt er eigenlijk gewoon op verder.

Ja, de muziek vandaag moet gewoon harder en sneller.

Ik denk dat corona daar een zeer grote rol in heeft gespeeld.

Het was natuurlijk ervoor, al een beetje aan het gebeuren.

Corona heeft daar ironie nog een turbo op gezet.

Mensen zaten binnen, heel weinig prikkels.

Het was saai, op je laptop kon je kijken naar DJ sets

en voor de jongere generatie,

die mensen die misschien 16 waren toen dat de eerste lockdown plaatsvond

en die 18 waren toen dat ze weer uit mochten gaan,

die dachten, nu wil ik wel gewoon even alles naar de klote kapot gaan

in de club.

En ja, op welke muziek doe je dat beter dan de harde en snelle variant?

Dan wil je niet op sensuele disco en zachte diephouse gaan dansen.

Nee, dan moet het gewoon hard gaan.

Dat is ook de analyse van Paul Seul.

En als er nog een verje een beetje, toen ik met hem sprak voor het interview,

zei hij van, ja, ik denk dat die nood aan die toegenomen tempo's

en aan die intensiteit dat dat tijdsgeest weer spiegelt.

Hij zegt, ja, het is een ruwe snelle en harde muziek

voor een ruwe snelle en harde wereld.

Ik denk dat daar wel iets van aan is.

Ja, de wereld vandaag is wel heel overprikkelend.

Het lijkt mij dat deze muziek daar ook wel gewoon bij past.

Ja, we verwachten ook heel erg veel prikkels op heel korte tijd.

De manier waarop de TikTok-feet werkt, is daar het allerbeste voorbeeld van.

Om de 30 seconden swipe je daar gewoon door naar iets nieuws.

En dat nieuwe ding is altijd instans, zonder opbouw,

meteen volle bak prikkelen, eigenlijk.

En veel van die nieuwe golfgabberachtigen klinkt wel een beetje zo.

Dus geen opbouw meer op de dansfloer,

het is gewoon van de bits per minuut zo hoog mogelijk.

Als je ergens een groef gevonden hebt die werkt,

dan hou je die wel even aan, maar ook geen minuut en zeker geen twee minuut.

Nee, na 30 seconden ga je gewoon verder naar het volgende.

Ja, vandaag is onze aandachtspannen echt wel kort, hè?

Ja, dat is ook typisch aan het internet en dat muziek ook wel beïnvloed.

Bijvoorbeeld de laatste tien jaar al ondertussen

is er zo een genre genaamd hyper-pop,

een soort ontbeende elektronica, ze vlirten met pop-muziek,

maar zoals het zegt een soort hyper versie ervan.

Alle knoppen worden eigenlijk gewoon naar rechts gedraaid.

Dus als een gitaar distortion heeft, dan is het extreme distortion.

Als er een stem is, dan is het met extreem veel auto-tunen.

Als er een synth is, dan is die ook gewoon helemaal overpikkeld en overstuurd.

Ik vind het leuk om te vergelijken met de manier waarop we soms foto's bewerken,

op Instagram bijvoorbeeld.

Je hebt de verzadiging van je foto.

Als je die helemaal naar rechts sleept,

dan wordt je groener, groener, blauw, blauw en je rood roder.

Dat is een beetje wat hyper-pop gedaan heeft

met je gewone pop-muziek tussen aanalinkstekens.

Alle elementen die erin zitten, worden gewoon net dat ietsje intenser.

Ik ben nu wel overprikkeld.

Ja, het bekendste voorbeeld daarvan is de band 100 Gags.

Het klinkt een beetje als een levende meme.

Een meme, ja, dat is dus ook internetcultuur en internetgraap.

Zo'n gemensen dachten dat het een grap was, dat ze het niet menen,

maar ze vinden al die genres waar ze mee spelen, ska, emo, metal.

Die vinden ze allemaal oprecht heel goed

en ze verwerken dat gewoon tot één nummer.

En dat klinkt de eerste keer dat je naar luistert, heel overwelligend.

Maar na een tijd is het wel verdomt verslavend.

Een van de bekendste nummers heet Stupid Horse.

Het klinkt als een wozelig titel voor een wozelnummer.

Dat is ook een beetje de bedoeling.

Dat begint dan zo.

Een beetje ska.

Daar komt er ineens een soort van grunschgitaar tussen doorgefietsd.

En daar komt er een hardcore beat ondergedropt.

Dan gebeurt er gewoon keifeltig lijk.

Dat is wel vaak wat je krijgt met die hype ook.

Alles in de blender, gewoon.

Ja, en dat merk je ook in andere genres.

In Nederland in de jongste jaren heeft Meme Techno een grote opgang gemaakt.

De namen van de artiesten die Meme Techno produceren,

zijn ook allemaal fantastisch.

Die heeten dan Visa Asbak of Glamour Paling of Natavistic.

Eén van de bekendste nummers daaruit

is van...

Ja, dat is wel vaak wat je krijgt met die hype ook.

Alles in de blender, gewoon.

De bekendste nummers daaruit is van Natavistic.

Dat is Vistic Goodykankerkick.

Happakee.

Stamperlaard.

Vistic Goodykankerkick.

MUZIEK

Daar hoor je weer die heel doffe kick, die heel herkenbaar is

voor dat hardcore genre.

Visa Asbak staat dan bekend ook samen met Natavistic

om daar ook de wildste popcultuurreferenties tussen te steken

en liefst nog een beetje vervangen ook.

Samson & Ket is een bekende daarvan.

Samson & Ket, je moet het hem zelf maar horen uitleggen.

Oké, Ketamine, de droegste.

Maar voor de rest ben ik wel helemaal in de war.

Ja, dat is ik de bedoeling.

Het is een beetje... Ketamine, het is droeg,

want het is ook als ifje een flipperkast beland bent.

Ja, zeg maar, Max, zijn die artiesten van toen dan nu eigenlijk terug?

De bepaalde artiesten zoals Tjesto, die zijn natuurlijk nooit gestopt.

Maar het gaat toch vooral echt om een nieuwe generatieartiesten.

Wat ze wel doen, zijn dan een aantal old school tracks

in hun DJ sets, bijvoorbeeld, zetten.

Toch als eerbetoorn aan de volgangers.

Ja.

Ik sprak er onlangs ook over met Reggie van Milkink.

Die zei van het geluid dat hij met Milkink,

onder andere produceerde, begin jaren 2000,

dat is nu inderdaad wel terug.

Maar hij voelt zelf geen verlangen om daar terug mee te gaan experimenteren.

Hij zegt, ja, ik zie veel liever dat iemand zoals Charlotte de Witte

nu een nummer van Milkink in haar set steekt.

Met een harde technobiet onder, dan dat ik het zelf nog opnieuw zou gaan doen.

En ik denk dat veel van die mannen, zoals Tjesto of Armin van Bure,

dat die ook niet meer zo zeer bezig zijn met reproduceren

wat zij 20 jaar geleden willen ook gewoon vooruit.

Ja, dus de originele artiesten zijn mee.

Maar wat zeggen eigenlijk de originele fans, zeg maar,

de echte gabbers van die revival?

Ik dacht dat hij daar misschien niet mee zouden kunnen lachen,

omdat hij toch zoiets zou kunnen hebben van, ja, nu is het ineens wel cool.

Het genre wordt regentreficeerd, als je het met een duur woord zou kunnen zeggen.

Maar ik heb dat dan ook gevraagd aan Ariana van Tongelo, van Bure hinderen dus.

En zij zei me van, ja, op een gegeven moment op een van onze feestjes

kwamen er zo echt een groep oldschool-gabbers kale koppen.

Eerlijk gezegd, we hadden het allemaal een beetje bang vallen.

We dachten, oh nee, wat komen die hier doen?

Kot gaat de klein zijn.

Maar ik kwam met een enorme smile op en af en zei de, oh, we vinden dat zo leuk

wat je die doen, dat je die dit bij een nieuwe generatie brengt.

En zij dat voelde echt, alsof ze daar waren, gewoon om het stokje door te geven.

Dus ja, het kan ook gewoon eigenlijk hartverwarmend zijn.

Ja. En hoe mijn stream is het, in tussend, wordt het gespeeld op

pakmaar de gemiddelde Giro5?

Omdat je daarvoor naar specifieke clubs, horen we het op de radio?

Het blijft vooral toch nog een beetje een underground fenomeen

of een fenomeen dat zich in de nacht afspeelt.

Van de mannen die kijken, ze hebben ze toch echt wel geprobeerd

om daar een beetje de nirvana van de hyperpop van te maken.

Maar om niet te zeggen dat die plots enorme zalen uitverkopen, nee,

ze hebben ook nog geen enkele mainstream radio heet gehad.

Nee, Dina Max en ik ook allebei op pukkelpop stonden in de tent,

wij hebben nog een geeks afgelopen zomer en daar stonden we toch echt

al alleen maar die hard, denk ik.

Ja, inderdaad, het stond niet heel veel volk.

Totaal geen massa fenomeen.

Wat je wel ziet, natuurlijk, is dat dan bepaalde Big Shot producers

het wel opmerken en daarmee aan de slag gaan.

Momenteel in de ultratop staat bijvoorbeeld Calvin Harris zijn met Ellie Golding

met een nummer met opvallend veel Eurodance en 19 schilluiden.

En dat nummer, dat zou er gewoon niet zijn als alles waar we het nu net over hadden

als dat er niet geweest was.

Daarom hoor je echt wel die trans synthesizers

en ondertussen die snelle beat in ons.

Inderdaad, toch, die snelle beat, ja, dat ze proberen daar echt iets van tijdsgeest

te pakken te krijgen en de mainstream in te lootsen.

Ja, want we weten allemaal dat muziek donker en underground

te stollen een Amerikaanse popster ermee gaat lopen, hè?

Ja, dat is wel vaker het lot van een muzikale hype of een muzikale trend.

Tientel jaar geleden met Dubstep is het ook zo gegaan.

Dat is ook een muziekscharre dat een heel trage, langzame, vrij organische

opwouw gekend heeft.

Totdat dat een beginne boom is met figuren zoals Skrillex.

Ja.

Voor je het weet heeft Tidderswift Trouble gemaakt

met die Dubstep Breakdown in.

En dan werd het eigenlijk ook al een beetje makkelijk te persifleren

en een grap.

Zoals het ooit gebeurd is met Gabo.

Ja.

Ja, en dan zie je dat dat charredan Nadine ook wel doodbloed.

Ja, die kleine scene zal ergens blijven sluimeren,

maar het grote moment in de spotlight is al gekomen.

Dus het is inderdaad wachten tot als er ergens een van de Amerikaanse ster

zich aan wacht.

Maar dan zitten we eigenlijk nu op de piek.

Ik denk het eigenlijk wel.

Ik denk dat dit de zomer is dat je erbij moet geweest zijn.

Gaston Auverge, bijvoorbeeld, komt naar Puckelpop.

De meme tegen O.D.J. is waar we het er net over hadden.

Die mannen met een grapige naam, Glade Palingen, Vizazbak,

die staan deze zomer allemaal op het tweede weekend van Tomorrowland.

Oké.

En als je deze zomer Sorbi ergens ziet optreden,

op haar nieuwe plaats staan er ook wat geluiden die daar heel erg

aan revereren.

Dus ik denk eigenlijk wel dat de piek is van die beweging.

Ja.

En als je het nu wil ontdekken, dan kan je op Spotify via de standaard

een playlist vinden, Gabber 2.0.

En daar staan toch een aantal van die tracks samen verzameld.

Ja, misschien moet ik het dan toch eens een kans geven.

Ik ben alles sinds wel mijn vooroordelen over Gabber muziek kwijt.

Dank jullie wel, Nick en Max.

Graag gedaan.

En ik heb hier nog een extra kultuurtip voor jou.

Ra, raar.

De tip komt deze week van...

Karsten Lemons Media Redector.

Wat is jouw tip?

Zelda Tiers of the Kingdom, een game.

En waarom?

Omdat de voorloper van dit spel, Zelda Breath of the Wild,

al een van de beste games ooit was,

en dit is het vervolg daarop.

En het ziet er naar uit dat dit minstens evengoed is

als het voorgaande.

Zelda.

Zoals in elk Zelda-game speel je Link.

We rely on your night.

Niet op het incest Zelda moet redden.

Our last line of defense will be Link.

Link, you must find me.

In een hele grote open wereld die bijzonder magisch is,

er valt ongelofelijk veel te beleven.

Het neemt eigenlijk de beste elementen van het voor de gespellen.

En bouwt daarop verder door nieuwe elementen toe te voegen.

Nieuwe gebieden die je kan verkennen in de lucht onder de grond.

Je kan voertuigen maken, voorwerpen maken.

Het verhaal zit heel goed in elkaar.

You are our final hub.

Het is eigenlijk een perfectionering

van wat eigenlijk al het beste spel ooit was.

Zelda Tures of the Kingdom is nu uit op de Nintendo Switch.

Bedankt voor jouw bijdrage.

Vinds me de tip, tip.

Radar. Radar. Radar.

Zo, dat was Radar,

de wekelijkse cultuurpodcast van de standaard.

Alle credits vind je op standaard.be-schuinestreep-podcast.

Bedankt voor het luisteren en tot volgende week, hè.

TV GELDERLAND 2021.

Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.