DS Vandaag: Berlusconi, de premier die radicaal-rechts mainstream maakte

Het is 13 juni.

Dit is vandaag de dagelijkse podcast van De Standaard.

Ik ben Alexander Lippenveld.

Silvio Berlusconi is dood.

Hij gaat de collectieve herinnering misschien wel in als de man van de Bunga Bunga feestjes,

maar hij is veel meer dan dat.

Berlusconi heeft drie decennia lang zijn stempel gedrukt op de politiek in Italië en verder buiten,

want zonder Berlusconi geen radicaal rechts aan de knoppen, geen Georgia Miloni en misschien zelfs geen Donald Trump.

Wat onthouden we van Silvio Berlusconi?

Silvio Berlusconi

Iene Rox, onze correspondente in Italië.

Silvio Berlusconi is gestorven.

Ik kan me inbeelden dat zijn memoriaan bij de Italiaanse kranten al een tijdje klaar lag.

Ja, niet alleen bij de Italiaanse kranten.

Wij waren ook zelf al flink goed voorbereid en het is er al menig keer over gegaan van Silvio Berlusconi

dat dat natuurlijk veel te maken met zijn vele gezondheidsproblemen de laatste jaren.

Alexander, dus het was, het leek heel vaak, alweer als vijf voor twaalf en dan moet je als krant.

En als Nieuwsmedium klaar zit ervoor toch wel een zeer invloedrijk persoon toevoer.

Wat je ook van hem vond, hij was uiteraard heel controversieel.

Hij riep heel negatieve en ook heel positieve gevoelens op bij veel Italiaanen, veel Europeanen.

Hadden ook een mening over hem, dus dan moet je voorbereid zijn.

Want het is zeker wel een politicus van formaat die is overleden.

Heb je hem ooit ontmoet eigenlijk?

Ik heb hem nooit ontmoet, ik heb nooit het genoeg gehad.

Ik had dat wel graag gedaan en ook zou graag zijn aangeschoven voor een interview.

Wel, de man zich niet makkelijk liet interviewen, maar ik herinner me wel

dat ik hem eigenlijk al volgens zo lang hij in de politiek zat.

Ik herinner me dat ik nog een student Italiaans was in Antwerpen toen zijn eerste regering viel

en dat we een docent Italiaans hadden die daarvoor een speciale cursus,

een speciaal college bij je in Riep, onhalve achtavonds.

En ik vond dat geweldig.

Heel veel van mijn medestudenten niet, maar ik denk wel dat ik toen daar een beetje journalist ben geworden.

Hoe wordt er op zijn overleiding reageerd in Italië?

Wellesuvio Bellosconi was, daar vertel ik niks nieuws mee, een zeer controversieel figuur.

Dus mensen reageren uit één looppunt.

Bijvoorbeeld als je gaat naar zijn absolute meende standaars, dan kan je bijvoorbeeld gaan naar een website

als Il Giordnale, de rechtse krant die heel lang in de springbus is geweest

van de familie Bellosconi en heel lang in handen is geweest en geleid

door Paolo Bellosconi, broer van de Pas, overleden uit Rumië.

Daarop wordt hij begraven als een staatsman,

een man die de geschiedenis van na oorlogs Italië mee vorm heeft gegeven,

de hedendaagse moderne politiek op de kaart heeft gezet.

Dat is wat je zou verwachten.

Maar het valt me toch ook wel op dat als je kijkt naar politieke reacties van zijn absolute tegenstanders

en ik denk dan aan de centrum-linksse partietel Democratico, de oppositiepartij

die altijd een luizende belz is geweest.

Er zijn altijd heel negatieve gevoelens in beide richtingen geweest.

Daar zie je nu wel, in eerste instantie,

een herkenning van het feit dat hij een belangrijk politieke is geweest

in de hedendaagse Italiaanse politiek.

En daar wordt nu niet met modder gegooid.

Dat is volgens veel Italianen die officiële rollen bekleden dan, niet het moment.

Dus dat zie ik hier overheerst toch enigszins enige ingetogenheid

ook bij zijn absolute politieke vijanden.

Laten we eens kijken naar het leven van de man.

Hoe heeft Italië bij Lusconi leren kennen?

Ah, via de televisie.

Italië was een ongelooflijk televisie minnend land met urenlange kijkcijfers per dag.

En bij Lusconi heeft dat heel vroeg ontdekt al in de jaren tachtig.

Begreep hij dat televisie ook een machtig instrument kan zijn.

En dat wie de televisie controleert

en op die manier letterlijk bij de mensen thuisgehaakt

een ongelooflijke macht kan hebben, ook een politiek vlak.

En dat heeft hij als eerst absoluut gebruikt.

Als je even terug spoelt, dan is de man 86 geworden.

Maar in de jaren 70, 80, wat had je?

Een openbare staatsomroep, de RAI, die er nu nog altijd is.

En die heel oude bollig uitzag voor heel veel Italianen.

Bij Lusconi heeft de stap gezet naar commerciële televisie.

Hij heeft dat geïntroduceerd op een ingenieuze manier,

want de RAI had een monopoly.

En hij is dan heel veel lokale televisie-centers begonnen opkopen in Italië.

En dan is hij daar, want het bestond nog niet,

er was geen commerciële televisie,

vooraf opgenomen programma's gelijk tijdig beginnen uit te zijn.

Daardoor het leek, je kreeg het gevoel

tot je overal eigenlijk naar commerciële televisie keek.

We weten wat voor soort, of ja, voor de jongere luisteraars

die dat niet meer zo goed weten.

Er was een tijd dat in Italië geen meisjes in glitter bikini

op het scherm huppelde en blondines met lip- en porstvergrotingen

het scherm sierde.

Die tijd was de tijd van de RAI voor Silviobet Lusconi.

Silviobet Lusconi bracht seks op televisie.

Jongen, vrouwen, aantrekkelijke vrouwen,

die nog steeds, als je vandaag kijkt naar de RAI,

het is een beetje veranderd,

maar je ziet nog altijd mannen van middelbare leeftijd

geflankeerd door zeer jonge, heel aantrekkelijke,

voormalige misitalias.

Dus dat heeft hij ook bij de openbare omroep daarna binnen gelootst

en hij werd dan de grote mannen uit de raam van mediaset

de commerciële sender.

Op die manier heeft hij zichzelf een naam verschafd

en zeker bovenal als voorzitter van AC Milan.

Dit is een land dat voetbal als een staatsreligie beschoudt.

Hij was gewoon een heel bekende voetbalvoorzitter.

Hij heeft het Milan van Gullet, van Basten, Rijkaard,

dat zijn die jaren, als dat nog wat zegt,

opnieuw aan de jongen geluisterhuis.

Maar hij was gewoon een heel bekende voetbalvoorzitter

van een heel populaire voetbalclub.

Hij werd dan een mediamagnaat

en op die manier leerden de Italië aan hem kennen.

En dan is hij begin jaren 90 in de politiek gestapt.

Hoe ging dat zijn eerste stappen in de politiek?

Hij heeft dat via de televisie gedaan.

Dat hoeft niet te verbazen.

En ik herinner mij dat filmpje nog,

want dat was gewoon zeer vernieuwen.

Hij nam een videoboodschap op

en hij stuurde dat, ja, naar de televisiesenders,

dat wordt uitgezonden.

Dan kan dat nog terug bekijken.

De Colgate, gebleekte glimlach,

straalende bilanese, rijke, succesvolle man,

altijd getaakt, altijd zongebruimd.

En hij zei, lieve vrienden,

voor het geld hoef ik het niet te doen.

Daar kwam het, ik zeg het niet letterlijk,

maar het kwam het ongeveer ook neer.

Want ik ben al rijk,

maar het vaderland heeft mij nodig.

La Patria, abizonyo, die mij gender in campo.

Die zin gender in campo,

ik daal af op het veld,

was een rechtstreeksverwijzing naar

het voetalveld.

En die metafoor sprak heel veel Italiën aan.

En de partij die hij dan pas had opgericht,

samen met goede vriend Marcello de Loutri,

een Siciliaan die later veroordeeld werd

voor zijn banden met De Cosa Nostra,

met de Siciliaanse mafia.

Die partij heette Forza Italia.

En dat zou je kunnen vertalen

als, stel dat dat een België-partij was,

a go devils go,

hup rode duifels.

Dus het was Forza Italia,

een vaderlands lievende sloog aan,

waar nu ook eigenlijk George Meloni,

de huidige premier, veel van heeft afgekeken.

Dus Fratelli in Italië,

broeders van Italië,

is de eerste zin van het Italianse volkslied.

Dus heel nationalistische uitstraak,

maar, want Berluscoli deed,

was naar voetal verwijzen.

Dat was belangrijk,

omdat het 1992, 1993

was een ongelooflijk belangrijk tijdwerk voor Italië.

Operatie schone handen, manipulite,

net het was een groot onderzoek geweest

van de rechtbank in Milaan met versrekkende gevolgen,

dat heel veel politieke corruptie hadden blootgelegd.

Politici, zakelui, hadden heel veel smeergeld aangenomen.

En dus Koni kwam vlak daarna,

op een heel belangrijk moment,

dat de Italiën, de traditionele partijpolitiek, hadden uitgekocht.

Dus de traditionele partijen waren ineen gestuikt.

En dan komt Berluscoli die zegt, ik ga iets helemaal anders doen.

Ik sta niet dichtbij die typische partijpolitiek,

wat wel in feite zo was,

maar goed, een leugend John Bestel.

En daarmee won hij, zonder veel puha,

enkele maanden later gewoon de verkiezingen.

En hij werd premier uit niets.

Dankzij, geld,

televisie

en nationale bekendheid.

En daarover zegt,

dat vind ik wel een heel mooie quote

om dat enigszins te begrijpen,

want we hebben het toch ja, over het recent verleden, maar toch.

Alexander Stiller is een Amerikaanse journalist

die een zeer mooie en sterke biografie van Sybil Benlusconi heeft geschreven.

Met ook die Amerikaanse blik, die wel niet onbelangrijk is in deze,

want ik vind Sybil Benlusconi

voor een stuk echt een Amerikaans politicus

en een Trump-Avallalettra.

En Alexander Stiller zegt het verhaal van Benlusconi

wat je eigenlijk samen,

door te kijken naar wat er gebeurt,

als media geldt in politiek,

hun krachten, pundelen in een samenleving

met na genoeg geen regels.

En dat zegt wel heel veel eigenlijk.

Zo is Benlusconi,

Benlusconi geworden en viermaal premier van Italië.

Ja, viermaal, inderdaad.

Acht jaar lang heeft zijn stempel wel echt stevig,

kunnen drukken op het land.

Precies, ja.

En niet alleen die regeerperiode zijn belangrijk,

ook die continuiteit.

En dus de eerste keer was 1994.

De laatste keer in de schuldencrisis

is hem die te veel geworden in 2011.

Dus daar gaat inderdaad daar gaan decennia over,

maar ook voor en na,

we moeten niet alleen hebben over die tijd als regeringsleider,

ook als oppositieleider,

speelde hij uiteraard een heel belangrijke rol,

als media magnaat,

als ook iemand die toen hij geen premier meer was,

ook die commerciële televisie bleef domineren.

Dus ook toen hij geen premier was,

was hij altijd wel ergens.

Paar jaar geleden vond ik dat gewoon nog verbazingwek

en ferrende tag tegen.

Je hoorde hem gewoon nog eigenlijk forturend,

ook als analist op de radio in Italië.

Dus hij was niet weg tot gisteren.

Als we aan Benlusconi denken,

dan denken we aan die bunga bunga feestjes,

aan voetbal, aan tv,

de dingen die hij al zei.

Maar wat heeft hij nu, ja, politiek,

wat heeft hij beleidsmatig eigenlijk betekend?

Hij voerde en rechtsliberaal beleid zij daar zelf over.

Het is iemand die natuurlijk vanuit de zakenwereld

in de politiek is gestapt,

dus zaken voeren was heel belangrijk voor hem

en ondernemers klimaat creëren dat gunstig was.

Dat is altijd een beetje waarvoor Saitalië voor heeft gestaan.

Je hoort me al komen,

wat het heel vaak is geworden, of zeg maar,

altijd in die vier regeerperiode van Benlusconi,

is dat hij zijn eigen belang en dat van zijn bedrijven

vooropstelde op het algemene belang,

wat normaal gezien een verkozen regeringsleider behoort te doen.

Hij is berucht geworden voor zijn ad personamwette,

dus wetten die op zijn maat en op de maat van zijn bedrijven

werden geschreven.

Dat was iets wat typisch was in de Benlusconi-jaren.

Op binnenlandsvlak het ondernemers klimaat

laten profiteren, maar eigenlijk in eerste instantie zijn eigen bedrijven

en zichzelf, op buitenlandsvlak, denk ik,

heel sterk aan migratie.

En dus ook wat we nu zien,

we hebben pas een forse aanzet naar een nieuwe deal

met een derde land,

een niet-Europeus land met Tunisie uiteraard, bedoel ik dan.

Er was een tijd dat dat allemaal controversieel was.

Er was een tijd dat Europa

nog geen afspraken maakte met mensen als Erdogan,

Zajid in Tunisie, of met Gaddafi, zoals Simrbel-Bellusconi heeft gedaan.

Simrbel-Bellusconi maakte onderdruk van de toenmalige lega noord,

xenofobe separatistische partij toen,

en de voorloper van de huidige lega van de radicaal-rechtse Matteo Salvini,

toen in die jaren 2008 maakte bij Lusconi al een akkoord.

Hij sloot dat met Wanmar Gaddafi

om bootvluchtelingen te kunnen onderscheppen,

een volle zee,

en terug te sturen naar Libia,

een land dat toen ook al een beruchte reputatie had in zaken mensenrechten

en geen enkele vorm van een asielbeleid of asielwet te kenden.

Dat was bij de Lusconi.

Hij nam de lega aan boord,

hij nam de voorlopers van Giorgio Meloni's

Broeders van Italië Partij aan boord,

en hij maakte radicaal-reis mainstream en aanvaardbaar.

Dat is een beetje wat hij op politiek vlak deed.

Dus ja, beleidspunten kunnen daar aan worden afgeleid.

Maar dus migratie is iets wat ik heel sterk met hem zou associeren ja.

En hij vond het dus al lang voordat de rest van Europa

dat eigenlijk ook alvaardbaar begon te vinden,

toch de Europese leiders lijkt het zo.

Zodat hij al erg controversiele migratieakkoorden met landen buiten Europa ja.

Ja, zijn laatste wapenfeit was eigenlijk het installeren

van de regering van Giorgio Meloni.

Hij is daar de kleinste partij, maar zonder hem hadden ze het niet kunnen doen.

Is het door hem dat Italië nu een uiterst rechtse regering heeft?

Het is een complexe vraag.

Hou ik wel van.

Het is niet één factor alleen.

Het is een beetje van alles.

Het is een heel duwaal land.

Italië is niet alleen maar zeer rechts.

Hij heeft ook een heel linkse onderbuik.

Het is een beetje van alles.

Zit Meloni daar dankzij Berlusconiwel,

het is Giorgio Meloni die een sterke oppositie heeft gevoerd

tijdens de regeerperiode van Mario Andraghi.

En Giorgio Meloni, die de verkiezingen won.

Dus zij won en daarom is zij premier geworden in dat centrum-rechtse blok.

Absoluut, die coalitie.

Die voor de verkiezingen werd gevormd en die eigenlijk al deze zijn.

Ja, auto's en waarvan ze wil Berlusconi de architect is.

Dat is zeker waar.

Dus er is een politieke evolutie geweest waarbij Berlusconi

een nieuwe partij die uit het niet schijnbaar ontstaat

begin jaren 90 opricht.

En een allianciesluid met de Leganoord des tijds.

En met Allianse Nationale Alliancie

de voorloper van Tij van Giorgio Meloni vandaag.

Wat ik bedoel is, hij maakte

de Xenophobepartij Leganoord Salon V.

Hij bracht ze in de regering in 1994 al

en het zeil de gold voor de postfascisten.

Dus daarvan is hij de architect geweest.

En dan heb je, ja, dan heb je gewoon decennia

politieke evolutie gehad waarbij hij ook altijd wel

een vinger in de pap bleef hebben met Berlusconi.

Meloni is daar ook mede.

Een gevolg van Meloni heeft ook zelf de verkiezingen gewonnen.

Dus hij speelde zeker een belangrijke rol.

Maar vooral ook omdat hij tijdens die regeringsvorming

ook nog heeft legepoken in plaats van het allemaal

voor Meloni van een leië dakje te laten lopen heeft

en nog lege flink stok in de wielen proberen

te steken tijdens de regeringsvorming.

Dus hij zonaar kwam de regering er niet door hem.

Ja.

Door geën of door geplaag of om sterke reposities

voor Fort Saidalia te eisen.

Fort Saidalia zijn partij heeft de vice-premier

met Antonio Taiani en de minister van Buitenlandse Zaken.

Dus dat was een geonderhandel.

Dus in die zin is hij een soort kingmaker geweest

en klopt het dat zijn deelname dan wel doorslaggevend was,

maar het toont ook aan hoe groot zijn invloed bleef.

Ook al vertaalde zich dat de laatste jaren

elektraal niet meer zo sterk, niet meer in de cijfers

die Fort Saidalia vroeger haalde.

Maar de politiek vandaag is daar de grondvesten daarvan

zijn wel gezet door Berlusconi.

Kunnen we dat zeggen?

Hebben de Salvini's en de Meloni's hun carrière aan hem te danken?

De manier van communiceren,

een populistische manier van communiceren,

populistisch dan zonder daar een waarde oordeel aan te hechten

maar de taal van het volk, van Ile Popolo te spreken.

Dat is zeker iets dat Berlusconi is beginnen doen.

Dus weer via die televisie, via de taal van het voetbal,

een ongelooflijk goed gevonden campagne Said, natuurlijk.

Straks kijken we verder naar het leven van Berlusconi,

maar eerst gaan we er even uit voor reclame.

Ate raskens weer, dat is een podcast in mijn oren,

een superachtroeg in mijn hand.

Ja, waarschijnlijk met een dikotier weer goed verbrand.

Superacht, lekker onverwacht.

In het terug naar jou dan,

er is iemand aan de overkant van de Oceaan

die wel heel goed gekeken heeft naar Berlusconi, hè?

Ja, dat vind ik wel, ja.

En ik herinner me dat ik in 2016

naar de Republikeinse Conventie ging,

in Cleveland, Ohio, namens de krant.

Hartje zomer en Donald Trump zou daar genomineerd worden

als presidentskandidaat van de Republikeinen.

En inmiddels maken veel mensen

uiteraard de vergelijking Trump Berlusconi.

Ik zeg ook niet dat ik die uitgevonden of bedacht heb,

maar de vergelijking wordt vaak gemaakt

in volgens mij oogesschijnlijke oppervlakkige termen

in de zin van de dingen die voor de hand spreken

meerdere huwelijke, veel vrouwenproblemen,

veel minna-hessen, televisie.

Heel goed te tam, oké, anders kapsel.

Immobilie, imperium,

de macht en de kracht van televisie kennen

en van reality-television,

dat soort figuren, hè?

Dat zijn ze allebei.

Het is hetzelfde soort op dat vlak persoonlijkheid.

Maar het was echt in Cleveland, in Amerika,

dat door met Trump aanhangers te praten

en hen te vragen naar hun argumenten waarom Trump,

dat ik ineens een deja vu, of een deja lu, kreeg.

Waar heb ik dit allemaal eens eerder gehoord of gelezen?

En dat was in Italië.

Ik besefde toen de redenering van de fans is dezelfde.

Ik hoorde bijvoorbeeld in Amerika,

hij moet niet in de politiek stappen

because he is already raged.

Dus hij is al niet van ons stelen.

Daar zullen ze misschien ondertussen

na iets hebben gelezen over over Trump en Deutsche Bank

en hoe het allemaal liep, iets anders over zeggen.

Maar dat werd ook wel voor Dennis Coni gezegd.

Hij gaat zich niet verrijken, want hij is al rijk.

En dus toen dacht ik, ja, wacht,

er zijn toch wel vergelijkingen te trekken.

En als we kijken naar hoe Dennis Coni hier in Italië

dan radicalerijs, of uiterstrijs, of extremerijs,

daar zijn allemaal soms vloeile lijnen.

Maar hoe hij hen mee in het politieke bad trok en in de regering,

ja, je kan ook over hoe Trump heeft ook om tegesprekelijk

welke label we dan op die Amerikaanse trekkingen willen plaatsen.

Maar hij heeft ook absoluut de Repulikaanse partij naar rechts

tot uiterst rechts geduurd.

Dus er zijn vergelijkingen te maken

ook aan de manieren waarop ze de democratie proberen te onderwijnen.

En Trump beschouwde het witte huis eigenlijk als zijn persoonlijke speeltuin

om te doen wat hij beslistte voor zichzelf.

Ja, dat is iets wat met Lusconi in Palazzo Kiji hier in Rome ook deed.

Zijn wel groot verschillen, wat Lusconi heeft,

nooit zijn aanhangers tenminste opgeroepen

om het parlement hier in Rome te bestorgen.

Ja, inderdaad.

Nog een vergelijking, is dat ze wel bij wel

een hele batterijadvocaten nodig hebben of gehad hebben.

Absoluut, in het geval van Lusconi was dat een voetbalploeg.

Hij noemde zichzelf ooit de meest vervolgde politicus.

Ik weet niet wat het dan was van West-Europa of zo.

Hij deed dat af als een grote samenswering tegen hem.

Politieke inmenging, rode toegas.

Dat doen politici soms als ze zich in het nauw gedreven voelen.

Niet alleen in Italië.

Dus ja, de man werd achtervolgd door schandalen.

Hij had dan ook steengoede advocaaten,

had zelfrechte gestudeerd,

die heel wat zaken zo lang wisten te trekken

dat ze in hoger beroep verjaarden.

Hij heeft ook wel heel wat vrijspraken gekregen.

Als je dan denkt aan het grootste schandaal,

we weten natuurlijk nog heel goed van die zogenaamte

tussen grote aandachtstekens,

elegante dinetjes met een streepje muziek

en lekker eten en wijn.

Boonga boonga feestjes,

door de mensen die er wel en bedelen genomen,

toch wel werden omschreven voor wat ze echt waren.

Orgieën, seksfeestjes.

Daarmee wordt hij natuurlijk ook flink geassocieerd.

Ja, wat daar meeste aan leef,

kleven van al die schandalen was toch wel Ruby.

Kadima Elmarouk,

magokaanse showgirl slash prostitué

die minderjarig was toen ze daar aan deelnam.

Het is nooit bewezen dat Silvio Berlusconi

wist dat Ruby minderjarig was op dat moment van de feiten.

Mogelijk heeft hij ook niet haar identiteitskaart gevraagd,

Alexander,

maar wat in die zaak nog zwaarder woog bij Ruby,

was dat Ruby op een bepaald moment

de voortiefstal is opgepakt

en dat bij Elusconi toen zijn macht heeft gebruikt

om de politie onder heel zware druk te zetten

om haar vrij te laten.

Zegende dat Ruby het nichtje was van

Hosni Mubarak toen nog de president van Egypte

en dat Ruby, de magokaanse shoplifter,

de magokaanse winkel die vege slash showgirl

een diplomatiek incident met Egypte zou kunnen veroorzaken.

Dat was buitensporig

en daar heeft het gerecht toen nog zwaarder aan getuild

aan die vorm van machtsmisbruik.

Toen heeft Berlusconi,

want het schandaal ligt van dat verhaal ook niet op,

toen heeft Berlusconi ook nog zijn macht in het parlement

gebruikt om de parlementsleden

een motie te laten stemmen

en goedkeuren

dat Berlusconi echt dacht

dat Ruby het nichtje van Hosni Mubarak was.

Ik herinner me ook nog dat de oppositie toen

ja, de oppositie stond daar gewoon

te roepen en te schrijven

en op dat moment leedte de democratie

absoluut een zware nederlaag in Italië.

Tot slot Inne, wat betekent het nu

voor de regering van Meloni zelf?

Is er nu haar politieke schoonvader, zeg maar?

Is ze die nu kwijt?

Ja, Berlusconi heeft heel lang

vele hebben proberen te dingen

naar zijn hand om kroonprins te worden van rechts

in Italië, verschillende mannen

gaan ze niet allemaal opnoemen,

hebben hun tanden daar stuk op gebeten

maar uiteindelijk, wie is erf genaam

op rechts in Italië?

Dat is geen partijgenoot van Berlusconi,

maar dat is wel eigenlijk de factor

Giorgio Meloni, want zij is de nieuwe

rechtse, zeerechtse premier van Italië.

Die coalitie houdt stand,

dus voor Italië kan je niet voorstellen

dat zij nu, hoewel ze hun historische

leiderfiguur verliezen,

dat zij het regering stappen.

De regering hangt vooralsnog solide

aan elkaar vast, maar het klopt wel,

dat de man die altijd meegeek

ten goede entenquade

over de schouders van Giorgio Meloni

nu wegvalt.

Dus uiteindelijk, ze is in dieperau

zegt ze wel, maar politiek gezien

was hij toch ook wel met momenten

een blok aan haar been, zeker

in zaken, de oorlog Rusland,

Ukraine, Alexander, want daar heeft

Berlusconi als de oude

politieke en persoonlijke vriend

van Vladimir Putin toch ook wel

een zelfs tot ver in deze oorlog

een vuile rol in gespeeld door

de Italiaanse regering die zeer sterk

op die pro-europees en pro-wester

Céline wil staan, door die

regering te ondermijnen door dingen

te zeggen als, ik vind Céline

toch een twijfelachtig figuur, ik zou

als ik nog premier was geweest van Italië

nooit met hem zijn gaan praten

Vladimir Putin wilde eigenlijk

een kleine interventie doen in Kiev

en daar persoonlijke

mensen installeren

tot nog zeer recent

eigenlijk een uitwisseling

van cadeautjes, hij zou

dan een verjaardagsgeschenk hebben gekregen

en naar Putin ook flesse

Lambrouscovijnen hebben gestuurd enzovoorts

dat was, dan stond wel

de Italiaanse regering als

boondgenoot van het Westen, als

EU-stichtend lid, met de

broek op de knieën

ik kan me voorstellen dat

Berlusconi's vertrek zijn dood

nu, met Meloni op dat vlak

alle sinds opgelucht tot adem

halen, dat die stoorfactor

in zaken Ruslanke Ukraine er niet

meer is.

In de roek, dankjewel.

Graag gedaan.

Dit was vandaag de dagelijkse podcast

van de standaard, bedankt voor het luisteren

volg ons op Spotify, Apple podcast

of één der welk ander podcast platform

in onze gratis FDS podcast

kan je niet alleen ons werk beluisteren

maar ook de beste podcast tips

terugvinden. Alle credits

van de podcast die je net hoorde

vind je op standaard.be, het schijne streep podcast

reageren kan via podcast

adstandaard.be

tot ziens

Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.