De Stemmen van Assisen: 93. Nathalie confronteert haar verkrachter: "Ik moest hem zien. Om te zeggen hoe kapot hij me heeft gemaakt"

Het Nieuwsblad podcast.

De stemmen van Assisiën.

Hallo, mijn naam is Pieter Huijwees, misdaadreporter bij het Nieuwsblad.

En ik ben Marc Lefman, journalist bij diezelfde krant.

Dit is onze podcast, De Stemmen van Assisiën,

waarbij we je meenemen achter de schermen van elk belangrijk proces.

Vandaag hebben we het over Nathalie.

Zes jaar geleden werd hij slachtoffer van sexueel geweld.

Vandaag krijgt ze groenecht voor Euthanasie.

Maar voor ze dat doet, moet ze haar dader nog één keer in de ogen kijken.

Als hij er is, zal ik toch echt wel tegen hem recht in zijn ogen zeggen

dat, vanaf nu mag ik mijn daden kiezen.

En jij hebt mijn leven zo een draai gegeven

dat uiteindelijk alles wat daaruit voortgekomen is,

dat dat begon niet bij u, dat je mij veel beter gewoon

die een ochtend zelf had vermoord.

Dat is gewoon zo.

Dag, Marc. Dag, Pieter.

Maar welkom in onze studio.

Het is een beetje een atypische aflevering voor onze podcast.

Want je gaat helemaal niet om een assisezaak, maar wel voor de gevolgen

van een bijzonder zware zedezaak.

Ja, dat klopt helemaal.

We worden hier net de stem van Nathalie, een 50-jarige vrouw.

Rond twee deze podcastjes draait. Heel heftige woorden meteen.

Je hebt er voorbij twee jaar heel veel gesprekken met haar gevoerd.

En wat we net hoden, was een fragment uit één van je interviews.

Ja, dat klopt. Het is inderdaad een heel heftig verhaal.

Ja, jij en ik beschrijven al, denk ik, al meer dan tien jaar over zware misdatosier.

En het ene verhaal raakt je dan ook al meer dan het andere.

Dat is gewoon zo. Dat lijkt mij ook logisch.

Ik denk dat jij dat bijvoorbeeld ook hebt met de zaak Sandadia.

Dat is zo'n zaak dat je nooit loslaat.

Wat het verhaal van Nathalie is, is voor mij ook een beetje zo'n dossier.

Dat heeft mij heel erg aangerepen, omdat ik vind het belangrijk

dat er verhaal verteld wordt, omdat deze zaak maakt duidelijk

wat voor een impact seksueel geweld op iemand heeft.

Nog los van het loutere fysieke leed, eigenlijk.

Als ik het goed begrijp mag, is er een verkachter is al verrodeeld.

Maar wil of moet ze me nog één keer in de ogen kijken op een proces

dat dan zo rond die eventuele schadevergoedingen zou draaien?

Ja, effectief. Je moet wel begrijpen.

Dus voor Nathalie zelf draait dat proces niet zozeer om een schadevergoeding

of voor eventuele centen die ze zou krijgen.

Het is vooral belangrijk voor haar kinderen, zegt ze.

De gevolgen van die verkrachting voor Nathalie zijn mens.

Die vrouw is vandaag volledig mentaal op.

Het mentale leed dat bij haar veroorzakt is, is eigenlijk niet overzien.

Afgezien van het fysieke.

Afgezien van het fysieke.

En het is eigenlijk zelfs zo erg dat zij er dus ja,

inmiddels heeft voor gekozen om een euthanasieplosveduur op te starten.

Dus eind vorig jaar heeft ze daar groeneicht voor gekregen.

Maar voordat ze dan een eventuele datum kiest,

wacht er haar nog een burgeluk proces.

En het is belangrijk dat ze daar fysiek aanwezig is.

Ja, op dat proces tegen haar verkrachter, want als ze voordien zou sterven,

dan komt dat proces volledig te vervallen.

Dus je wilt in leven blijven voor haar kinderen, klopt.

En voor haar is dat een beetje, ja, eigenlijk haar laatste missie,

haar verkrachter, nog één keer op dat proces in de ogen kijken.

Maar dat komt vooral van Nathalie en haar keuze

voor euthanasie volledig te begrijpen.

Moeten we terug naar de feiten.

Denk ik, zes jaar geleden, Nathalie werd misbruikt

toen ze in Wilvoorde aan het joggen was.

Ja, dat klopt.

Misschien moeten we de luisteraar wel even waarschuwen.

Het is zo dat we in deze podcast behandelen we meestal wel zware dossiers,

maar hier gaat het echt wel een heftig verhaal.

Maar het is inderdaad zo.

Ja, zes jaar geleden zijn er feiten gebeurd.

Ik heb jaar of twee geleden voor het eerst,

heb ik heel veel gesprekken gehad met Nathalie.

Svier jaar na de feiten.

Ja, dat was bij haar thuis op haar appartement in Wilvoorde.

En toen heeft zij bestist om haar verhaal te doen in de krant,

omdat zij het belangrijk vond,

ja, om een aantal taboesten doorbreken rond seksueel geweld.

Neem ons iets mee naar die bewuste dag, zes jaar geleden.

Nathalie is een vervente jochster, zei je mij.

Je zei mij, denk ik, ooit op de redactie

dat zij dagelijks 20 kilometer loopt.

Ja, dat klopt.

En ze deed dat voor de feiten, ja, eigenlijk ook al een jaar of twee,

dus elke dag lopen, dat geeft haar energie.

En ook die bewuste zaterdag, dat was op 3 september 2016,

dat was het niet anders.

Haar zo'n woud, dat was de student, die nam op dat moment een soort sabbatjaar

in Australië, die was een jaar weg.

Die was aan het reizen.

Die was aan het reizen, maar haar dochter en haar man waren gewoon thuis.

En zij ging heel vroeg joggen die dag, zodat ze dat samen konden ontbijten

nadien, dus ja, ze vertrok in het donker en ze liep naar Wilvoorde.

En één keer dat ze daar in een park was in Wilvoorde,

zag ze plots een gedaante man op haar afkomen.

Dat is niet noodzakelijk verontrustend, denk ik dan.

Ze kruisten die persoon?

Ja, op zich was dat allemaal niet verontrustend.

Al vertelden ze dat er niet meer wel, dat er iets in haar zij van,

oei, ik moet hier omdraaien en een andere weg nemen.

Maar tegelijkertijd had ze ook zoiets van, ja, nee, waarom zou ik?

Want ja, ik mag hier lopen.

Ik kan er gewoon voorbij lopen en er is niets aan de hand.

Maar plots kwam ze dan dichterbij, die schim kwam dichterbij.

En op het moment dat ze op een jaagpad stond, midden in een veld,

proberen zij hem lopend te passeren, maar net op dat moment

heeft die man Nathalie gegrepen en gewoon keihard in de grond gegooid.

Het is iemand die daar stond met de intentie van, kijk,

de eerste vrouw die hier passeert, die is van mij.

Ja, daar lijkt het wel op.

Nathalie zegt van, ja, die man, toen ik hem dan in z'n ogen kijk,

die man leek eigenlijk compleet van de wereld.

Hij was helemaal in zichzelf gekeerd.

Zijn ogen stonden ook heel donker en agressief.

Ze zegt van, kijk, er zat er echt niets menselijk aan.

Het was echt een geget zwart monster, zo kwam hij over bij haar.

En ze is dan heel hard beginnen te roepen, ze begint het tieren van, nee, stop er mee.

Maar hij luisterde niet.

En op dat moment is hij, ik kan het niet anders zeggen,

hij is heel erg hard beginnen slaan op haar.

Maar dat begint dus allemaal met met zeer zeer zwaar geweld?

Ja, en ze heeft zich nog proberen langs alle kanten

te proberen verweren, maar hij is blijven slaan op haar

met zijn volle vuist, één keer, twee keer, drie keer.

Dat bleef maar duren.

En Nathalie vertelde mij van, ja, plots kwam er één slag zo hard binnen

dat ze besefte van, als ze dit nu nog één keer doet,

dan stopt het, dan ben ik dood.

En ja, eerst was ze dus nog aan het krijzen en aan het roepen,

maar toen, op dat moment, is ze volledig stilgevallen.

En na die laatste slag hoopten ze dat het zou stoppen.

Maar zei ze, ja, toen moest het eigenlijk nog allemaal beginnen.

Dan lieten daar, en dan besefte.

Dan besefte van, nu, nu gaat de helpt pas echt losbreken.

En die heeft me na een rechtje trokken,

en dan ben ik een heel eind mij moeten meegaan.

En naar een ander plaats, en dat was eigenlijk nog erger dan dat slag.

Gewoon het besef van, ik ben hier nu met iemand mee aan het stappen,

die gewoon met zijn bloot de vuiste mij kan doodslagen.

Ik weet niet naar waar, ik weet wel voor wat.

Allee, dat kan ik nu wel mij inbeelden.

Maar er is geen ontsnappende meer aan.

En je kunt niet weg.

En denk dat dat ook een deel is waarom ik het nu,

tot of vandaag nog altijd zo in dat trauma zit van...

Ik moet op elk moment kunnen vrij zijn en gaan in staan waar ik wil.

Waarom dat dat aanschuven in een baarnuis, aan een kassa,

zo verschrikkelijk voor mij is, waarom ik daar echt helemaal herval in dat trauma van...

Ik wil hier daar op dat moment dat ik zit van.

Ik wil hier helemaal niet mee stappen met hem, maar ik heb geen keuze.

Hoe verder dat wij ging, hoe beangstigend er het,

dat ik het ook vond van, naar waar zijn wij hier aan het gaan?

Want dan denk je wel van, ja, ik ben hier nu mee aan het stappen,

maar naar waar gaat-ie mij meenemen?

En ja, totdat mij dan terug neergegooid heeft en echt weggegooid.

Dan is de hel inderdaad losgewarst.

En dan heeft hij ook, ja, dan is het genomen en dan was het echt...

Afgrijsselijker dan dat ik het ooit had kunnen inbeelden,

dat zoiets kon gebeuren.

We horen hier dus van dat Ali zelf, hoe gruwelijk die feiten waren.

Het is gewoon vreselijk als je het daar hoort vertellen, zeer krachtig natuurlijk.

En ze ligt daar dan na het misbruik, ja, compleet kapotgeslagen

en achtergelaten helemaal alleen in een veld.

Nu, ik neem aan dat er dan een moment komt, maar dat zij denkt van,

ja, ik moet proberen thuis te geraken, ik moet hulp inschakelen.

Ja, want tijdens dat lopen is dat ook geen GSM-toestel bij,

dus ze moest wel zelf naar huis wandelen

en dat frapperde mij wel wat ze daar dan over zei,

dus ze kwam dan eenmaal thuis aan, maar ze durfde niet aanbellen.

Ze had schrik dat haar dochter haar zo toegetakeld zou zien.

Ze had natuurlijk ook volledig onder het bloed op dat moment.

Maar gelukkig stond er een raam open, zegt zij,

en toen kon ze wel haar man roepen om naar buiten te komen.

En die schrok natuurlijk in orm, die vroeg van, ja, wat heb jij allemaal voor gehad?

Waarop Nathalie zei, ja, ik ben geslagen in verkracht,

maar ik ga wel blijven lopen.

Dat is heel opvallend, Nathalie.

Dat ze zegt, ik ga blijven lopen.

Je zou net het tegenoverstelde denken van een jochster die naar buiten is.

Het is heel raar dat ze dat op zo'n moment zegt,

en dat vindt ze zelf ook. Ze vindt dat zelf ook een beetje bizar van zichzelf.

Maar dat lopen is voor haar blijkbaar heel belangrijk.

Dat was toen al heel belangrijk, en vandaar nog steeds.

Ze zijn een soort van therapie.

Een beetje een hou vast, denk ik, en daarom vond ze het belangrijk

om te kunnen blijven lopen.

Maar goed, ja, op dat moment, ja, ze durven het huis niet binnen gaan,

want ze voelden zich zo smerig en zo vuil.

En dus, ja, dat was de situatie.

Volgende stap is, denk ik, ik behoor het mij niet te beelden,

dat dat man een ambulance beeldt.

Ja, absoluut.

Dat waren natuurlijk heel intense uren die volgden.

Ze is meteen aan het ziekenhuis gegaan op de spoedafdeling.

We hebben ze daar meteen opgenomen.

Natuurlijk moesten al die fysieke letsel zijn,

want ze is echt hard in elkaar geslagen,

dus die moesten allemaal eerst verzorgd worden.

Maar omdat Natalie het slachtoffer werd

van zo'n zware zedefeiten ook,

was het natuurlijk belangrijk dat er geen sporen van de dader verloren gingen.

Dus de politie heeft daar door wel nog uren moeten wachten

met het kunnen opnemen van die sporen, omdat ze zo zwaar was toen getakeld.

En Natalie zegt erover van, kijk, ik wilde op dat moment

eigenlijk niets liever dan mijn douchen en alles van mijn wegs guren,

maar dat kon niet, want eerst moesten ze verzorgd worden

en pas daarna konden de politie dan DNA-sporen van de dader afnemen.

Lijkt mij puur gehoor.

Ja, en ze zegt er letterlijk over van, ja, ik heb hem nog uren lang geroken.

Zijn geur was mijn geur geworden.

Maar tegelijkertijd, ja, weet ze ook van...

Als ik op dat moment één spoor van hem had afgespoeld,

dan was hij misschien nooit gevonden.

Misschien het enige goede nieuws in dit vreselijk triestige verhaal

is dat die haar verkachtigst wel degelijk ooit ontmaskelijk.

Ik weet nog goed dat we dat doen, en vooral jij,

maar ik heb heel grote artikels aan het gewijt, terecht natuurlijk.

Het is een jaar later, dacht ik, dat er een eerste spoor van een dader was.

Ja, afhankelijk had de politie aan dat hij gezegd van,

kijk, ja, de kans is heel real dat er nooit een dader zal gevonden worden.

Helaas gebeurt dat wel vaker bij ernstige zedendelikten.

Maar ja, hier stond de politie, dan plocht het tot voor haar deur.

Ze hebben... Het gerecht heeft enorm veel tijd en moeite gestoken

in de zoektocht naar die verkrachter, omdat de feiten zijn zo gruwelijk.

En plocht stond ze even die van de deur,

om te zeggen, kijk, Nathalie, bedenken dat we hem hebben.

Dat was dat soort dat ik dat met mijn eigen ogen moest zien,

dat die in echt... Ik geloofde nu wel, hè.

Maar 14 maanden iemand die zo wie dat gewaard voor hoe vermoord heeft,

kapotgemaakt heeft, die echt letterlijk alles uit jullie gaan,

alles uit jouw ganzueze, helemaal kapotgemaakt heeft

en helemaal die van zijn geur uw geur gemaakt heeft,

die van naar mijn gevoel van zijn DNA, mijn DNA gemaakt heeft,

dat iemand die u letterlijk doen ontstaan, ik wilde je zien.

Het is eigenlijk zo, de politie had ook een beetje gelukkende zoektocht

naar die verkrachter, omdat hij had nieuwe feiten gepleegd.

En aan de hand van DNA konden ze dan een naam op hem plakken.

En zoals Nathalie zegt, er is dan een eerste confrontatie met hem geweest

op de politiekantoor, omdat zij hem voor de zekerheid nog is,

moest aanduiden als zij in de haar verkrachter tussen de reeks andere mannen.

Zo'n typische line-up in een van die films,

waar de reeks potentiële verdachten op haar rij worden gezet.

Ja, en dat had dat al meermals moeten doen tijdens het onderzoek.

Dat was al meermals het geval geweest bij andere potentiële verdachten,

maar toen stond hij er nooit tussen.

En nu dus wel, ze was zeker van, kijk, ze konden meteen zeggen

dat dit hem geweest, maar dat was een heel bizar ervaring natuurlijk

voor haar ook, want dan, ja, voor het eerst zag ze hem dan terug.

Dat moet heel confronterend zijn, moment dat ze besefd zijn, dat is hem hier.

Ja, en zij stond dan op dat moment achter hun raam,

dus ze kon niets tegen hem zeggen.

Hij zegt zo wat ze was in de films.

Hij zag haar niet, zij zag hem niet.

Ja, maar zij herkende hem echt duidelijk aan zijn grijns, zegt ze.

En ze was 100% zeker dat ze die juiste mannen erop gepakt.

Maar op dat moment zegt ze ook wel van,

ja, op dat moment ben ik echt volledig mentaal ingestort.

Ja, en heb ik gevraagd van, ik mocht dan zeggen wat ik wou dat ze zeiden,

voor stemdoren of wat ze deden.

En ja, ik wou dat hij een vuist maakte naar mijn gezicht.

Maar ik kon mij niet zien staan en toch richtte hij dat perfect naar mij.

En op dat moment zag ik zijn gezicht en was ik gewoon heel zeker

dat diezelfde grijns, diezelfde dingen van, toen wist ik,

maar dat was heel graag voor mij.

Voor mij was dat van, u bent ik, ik kon staan.

Ik voelde mij op dat moment misschien nog de goedant erover mijn eigen,

dan dat ik mij in al die tijd na die verkrachting heb kunnen voelen.

En wie is de man die ze tijdens die line-up herkent?

Die man heet Pas K.L.P.

Dat was op dat moment een man van 49 jaar.

En die kwam in het visier van de speders,

omdat hij ook Zedevrijter had geplicht op zijn toenmalige vriendin.

Een tweede verkrachting?

Ja, dat was een tweede feite.

Neem aan dat die man dan voor de reekbank is verscheen.

Ja, dus twee jaar na zijn arrestatie

is er een proces gekomen voor de correction in de reekbank van Brussel.

En dat die zegt van, ja, dat was heel bevreend.

Om dan, ja, plots was ze dan echt voor het eerst

fysiek in dezelfde ruimte met haar verkrachter.

Niet langer achter glas?

Nee, niet langer achter glas.

En ja, ze zegt van, kijk, ik ben hem heel dat proces blijven aanstaren

in de hoop dat die mij antwoorden zou geven.

En heeft ze die antwoorden gekeken?

Nee, eigenlijk niet.

Dus Natalie wilde vooral weten van, ja, waarom ik?

En waarom heeft hij dat precies gedaan die bewuste ochtend?

Maar ja, er kwamen geen antwoorden, meer zelfs hij ontkende de feiten ook zelfs.

En ja, het blijkbaar voor alles een uitleg.

En ja, maar Natalie had natuurlijk wel het tossier tegen hem gelezen op voorhand.

En voor haar is dan ook wel een en ander duidelijk geworden,

want ja, de Spaskaalpe had ruzie gekregen met zijn vriendin.

En daarom was hij zo kwaad geworden, die bewuste dag.

En ja, het heeft er al een schijn van, zegt zij,

van dat hij zich op dat moment gewoon op een wilkeurige vrouw heeft afgegeerd.

Ze heeft gewoon brute pech gehad, eigenlijk,

dat ze het pad van zo'n bruts is gekruisd.

Nee, maar dat hij een zware straf heeft gekregen?

Ja, absoluut, de maximumstraf.

Dat was vijfde jaar opsluiten

en ook vijfde jaar ter beschikkingstelling van de strafwietvoer in Zegbank.

Nu, van Natalie was het vooral het belangrijkste

dat hij nooit meer nog nieuwe slachtoffers zou maken.

Het stonden haar vooral op het proces

dat hij nooit die antwoorden heeft gekregen, niet van hem.

En daarom besloot ze later ook om hem te gaan opzoeken in de gevangenis.

Dat is heel straf en, denk ik, uitzonderlijk,

dat de slachtofferen en daders in zo'n zware zedenzaak

elkaar gaan opzoeken in de gevangenis.

Absoluut niet de courant voor de slachtoffers en daders.

Kan dat zo, maar?

Het kan, bijvoorbeeld, via een organisatie, dat heet Moderator.

Dat is een organisatie die bemiddelingen organiseert

tussen daders en slachtoffers.

En ze is daarop in gegaan

en ze is dan effectief met hem gaan opzoeken in de gevangenis

van iedere denken dat dat was.

En ze heeft daar drie uur lang met hem aan tafel gezeten

om hem te confronteren letterlijk met alle gevolgen die hij haren heeft aangedaan.

Dat is een heel lang gesprek van drie uur geweest

waarin ik heel, heel...

Echt letterlijk van niet bij, want ik zat letterlijk aan tafel met hem.

En zoals wij hier nu,

gewoon geconfronteerd het mij de gevolgen voor mij.

Wat dat daar met mij gedaan heeft,

wat ik verloren ben,

hoe ik mij voel,

ja, hoe kapot dat hij mij gemaakt heeft.

Hoe dat hij erin geslaagd is

om van iemand die zo graag leefde en gelukkig was.

Ik wou nooit veel in het leven

als ik maar mijn gezin had en mijn kinderen.

En ik had supertoffe collega's en softwarejob

en toffe vrienden en gewoon heel simpel dingen.

Want dat was...

En dan was ik allemaal kwijt en dan was het door hem.

Toch wel heel straf en misschien toch nog eens benadrukken,

maar uitzonderlijk denk ik dat iemand,

die slachtoffers van zo'n gruwel feiten,

de kracht en de moed en het lefvindt

om zo'n confrontatie aan te gaan in de gevangenis dan nog,

met iemand die je leven totaal heeft verwoest.

Ja, maar daarvan zegt Nathalie

dat de lijn tussen de dader en de slachtoffer

dat dat misschien iets heel bizar is.

Want je zit beide voleergen aan de andere kant,

maar tegelijkertijd draag je ook heel lang al het tweede gevolgen.

Hij is het jaren opgesloten in de gevangenis door die feiten.

En zij blijft jaren...

Ja, heel haar leven met een trauma zitten.

Alleen het pijnlijk in dit dosier is dat er...

Ja, dat alles er vandaag op wijst,

dat Nathalie het langst zal leiden onder de gevolgen.

Want ja, zij is er volledig onder door gegaan.

En achteraf is gebleken dat zijn spijtbetuigingen eerder hollow worden.

Want een jaar geleden,

dus een week na dat ik mijn eerste interview met Nathalie heb gepubliceerd,

kreeg Nathalie een brief in de briefenbus

waar het bleek dat Pascal P. voor het eerst al om zijn vrijlating vroeg.

Ja, het is natuurlijk een wettelijk recht van een gedetineerder

om die vrijlating te vragen,

maar het komt natuurlijk heel kru over.

Hij werd voordel tot 15 jaar opsluiting, zei hij net.

En hij vroeg dus al na één derde van zijn straf na vijf jaar om vrij te mogen.

Ja, Nathalie had dat helemaal niet zien aankomen.

Dus ze zei me letterlijk van, kijk, ik voelde mij daar rond het misselijk van.

Uitgelach genoeg.

Want ja, zij is vandaag alleen nog maar bezig met volhouden,

terwijl hij door die vrijlating, door vragen van die vrijlating,

vindt dat hij al genoeg gestraft is.

En ze had nooit gedacht, zeker, die na die confrontatie in de gevangenis,

dat hij dat zo snel zou proberen.

Dat zou duuren.

Maar ja, goed, voor geluk voor Nathalie is de strafwetvoeringsregbank

niet op zijn verzoek en gegaan.

Zoals het er nu naar uitziet,

lijkt het toch dat die man nog, ja, toch nog jaar in de gevangenis moet oorbrengen.

Het lijkt mij heel duidelijk, maar ik eindigens zei,

de indruk, ongelooflijk sterke vrouw te zijn, die zegt van,

kijk, ik ga die confrontatie aan, het is zo uitzonderlijk.

Ik wil die in de ogen kijken, ik wil die antwoorden van hem krijgen.

Anderzijds is het iemand die er totaal onder doorgaat

en die niet kan leven met dat ruimte.

Ja, en dat is soms een beetje drarer als je met haar praat.

Aan haar buitenkant kan je vandaag niet zoveel opmerken.

Ze ziet eruit als een vette vrouw, ja, ze loopt 20 kilometer per dag.

Ze lacht ook geregeld als je met haar praat.

Maar je moet wel weten van hoe ver ze komt over vijf, zes jaar.

Ze was letterlijk kapotgeslaagd, ze zegt het zelf ook.

Daardoor heeft ze een tal van operaties moeten ondergaan over beide jaren.

In het gezicht.

Ze kan vandaag alleen nog maar zacht voedsel eten.

Ook haar zicht is sinds de feiten beperkt, dus ze kan niet meer ver zien.

Dat is alleen maar het fysieke leed.

Ja, vooral dat, dat is nog maar het fysieke leed.

Want mentaal is er volledig aan onder doorgegaan.

Ze heeft paniek aanvallen gekregen, ze kampte met suïsiedale gedachten.

Ze heeft na de feiten ook negen maanden in een instelling verbleven.

En ze zegt eigenlijk letterlijk van, ja, de oude natalie

die ligt daar nog dood in dat veld.

En ik ben sindsdien zo uitgeput

dat ik bij mezelf denk, ik had het die dag beter niet overleefd.

De situaties, ja, ook dat de dag van vandaag eruit ziet.

Dus mijn alternatie is goed gekeurd.

Ik weet dat ook nog het burgerlijk proces moet komen.

Dat is iets waarvan ik ondertussen weet

dat ik tijdens de eerste zitting nog in leuven moet zijn.

Of de datere gaat op dat vlak gewoon vrijuit.

Dat is ergens iets dat mij...

Dat maakt dat ik nu nog altijd alle dingen gewoon doe

alsof alles gewoon is, gewoon om het vol te houden.

Ik heb natuurlijk ook geen idee wat dat gaat geven.

Een keer dat dat burgerlijk proces er is,

of dat we dan alleen...

Ik heb geen idee wanneer dat dat gaat zijn.

Ik dacht dat dat al lang ging gedaan zijn.

Want dat gaat puur om de schade vergoeding?

Dat gaat om de schadevergoeding en dan niet...

Als je dood bent, dan heb je niets aan schadevergoeding.

Maar gewoon, ik vind het ten eerste belangrijk

dat hij niet zomaar na zijn straf in de gevangenis

zomaar dan nadien gewoon verder kan.

En ook voor mijn kinderen.

Die zitten vol woeden naar zijn dader.

Die zijn zo, ik weet dat dat, als zij dan weten van

de dag dat hij uit de gevangenis komt,

dat gaat voor u dan sowieso in de schok zijn.

Laat staan, dat hij dan niets moet vergoeden van

wat dat allemaal... Nee, dat is...

En dat gaat bij u ook niet over het geld,

maar gewoon over het feit van

het kan niet gedaan zijn als jij uit de gevangenis komt.

Maar ik vooral duidelijk het dit fragment komt

uit uw laatste interview met haar,

dat op eindejaarsdag 31 december vorig jaar is gepubliceerd.

Natalie zegt daarin dat die middelzaam verzoek

tot euthanasie is goedgekeurd.

En ze beschrijft ook hoe moeilijk haar kinderen

het vandaag nog met alles hebben.

Ja, en dan kan je natuurlijk wel voorstellen

als je moeder zoiets meemaakt.

Als je ziet hoe je moeder daar nog steeds zo hard van afziet.

Het is zo dat er heeft twee kinderen,

dat zijn twee studenten, en één van hen, haar zoon Wout,

die is op een gegeven moment vorig jaar

is zij ook zelf in zijn pen gekropen.

En dat was op het moment toen Pascal P. om zijn vrijrading vroeg.

Ik reed er met aan een goed markt, want dat is nationaal nieuws geweest.

Die brief is zelfs nog tot bij minister van Justitie Vincent van Kwiekenbonen geraakt,

die hen voor een gesprek heeft uitgenodigd op zijn kabinet.

Want jouw Wout schreef daar heel aangrijpende dingen in.

Ja, dus in die open brief beschreef hij heel waardig

wat voor een impact die verkrachting op heel het gezin had gehad.

Zij schreef er eigenlijk zo van, vroeger was mijn gezinnetje de perfecte puzzel van vier,

maar na die feiten is die puzzel volledig uit elkaar geknaald.

De wonen waren te groot en die puzzel paste niet meer.

En Wout zegt dat eigenlijk ook zo in zijn brief.

Hij reageert ook op die euthanasieprocedure die zijn moeder is opgestart.

Hoeveel pijn hem dat doet.

Hij zegt van, kijk, geen enkel kind verdient het

om zijn moeder zo te zien leiden.

En schreef ook, de dag waarop mijn mama de strijd opgeeft,

is ook de dag waarop de daden en enkel de verkrachting op zijn geweten heeft

van mijn moeder, maar ook de dood van een heel straffe madame.

Hebben de kinderen er begrijp voor dat hun moeder zo daarna af ziet,

psychisch leed zelfs, ondraaglijk, psychisch lijn,

dat zou het leven willen stappen?

Ja, eigenlijk wel.

En dus ja, zoals we zeiden, er is een euthanasieprocedure opgestart.

Verschillende medici moeten natuurlijk hun advies geven

of wat dat wel kan of mag.

Maar ook de kinderen die hebben een stem gekregen daarin.

En momenteel is de situatie zo,

dus dat Natalie van iedereen groen licht heeft gekregen,

ook van haar kinderen, om eventueel euthanasie te bregen.

Het is dus eigenlijk wachten tot als zij zegt van,

kijk, op die duiten wil ik gaan.

Ja, maar voorlopig zegt ze van, kijk, ik blijf vechten

en ik doe dat vooral voor mijn kinderen.

Het is een beetje zoals zijn fragment zegt.

Ze wil koste wat kost vermijden

dat haar verkracht er nog vrij uit zou gaan op dat burgelijke proces.

Ja, of dat er eens geen burgelijk proces zou komen.

Voilà. En haar kinderen zijn altijd de grootste drijfeer voor haar geweest.

Maar het blijft gewoon een feit dat ze voelt zich op heel veel dagen

mentaal zo op, zo uitgeput.

Dat ze blij is dat er daar voor haar, die euthanasie,

is voor haar een beetje een nooduitgang zoals ze dat zelf noemt.

En zij wil niet opgeven, zij wil blijven strijden.

Maar ergens is ze blij dat ze die hou vast heeft

van die nooduitgang, voor mocht het op een dag niet meer lukken.

Of het effectief, ik weet dat niet.

Ik weet dat niet, ik weet niet.

Ik ben er gerestemd voor jou dat je weet dat het kan.

Kom, kom, kom.

Zelfs dat is, het is niet genoeg dat je weet dat het kan.

Maar gewoon het feit dat je...

Dat het oké is, dat dat mag stoppen, dat dat niet moet blijven duren, dat mag, mag.

Maar dat mag te beëren.

Maar ondertussen blijf ik proberen aan te denken van wat raar mensen zeggen eigenlijk.

En dus dat feit dat die dokters groen ligt geven voor die euthanasie,

dat wil zeggen dat ze herkennen dat zij ondraaglijk psychisch leidt.

Het is natuurlijk extreem, extreem heftig dat een verkrachting zoveel gevolgen heeft

dat dat mogelijk tot een euthanasielijdt.

Ja, en het is ook vrijuitzonderlijk dat slachtoffers van zeer feiten

zo'n procedure opstarten.

Ook al is het niet helemaal uniek.

Ik heb erover nog gesproken met de euthanasie-expert Wendistelmans.

En hij zegt van, er zijn verschillende mensen

wel al zo'n procedure opgestart na ernstige zeer feiten.

En dat zijn dan inderdaad vooral mensen die een zeer grote post-traumatische stress leiden

en als dat leiden niet kan worden opgelost, als dat ondraaglijk blijft,

zoals bij Natalie, dan gebeurt het waarschijnlijk

dat die mensen voor euthanasie kiezen.

Ja, maar ze willen dus een burgelijk proces afwachten

om maar verkrachter nog één keer diep in de ogen te kijken.

Hebben we een idee al wanneer dat proces start?

Nee, en dat is heel frustrerend voor haar, want tot op vandaag

heeft ze nog steeds geen datum gekregen wanneer dat proces zou starten.

Ze begrijpt ook niet waarom dat zo lang duurt.

Dus ja, de situatie blijft voorlopig een beetje hetzelfde voor haar.

Ze blijft volhouden voor haar kinderen.

Ze gaat er ook blijven doen.

Alleen, ja, ze weet gewoon niet goed, ja, hoelang kan ik dit nog volhouden?

Maar het is niet zo dat ze bij de pakken blijven neerzitten, want met haar eigen verhaal

probeert ze ondertussen ook wel een beetje mensen bewust te maken

over dat psychische leiden bij zeer feiten.

En probeert ze een beetje toch het taboe er rond te doorbreken.

Dat is de reden dat ze de tijdsinterviews gaven aan, ja.

Ja, bijvoorbeeld, maar ook, ja, dat is ook de reden waarom ze mee werd

aan deze podcast.

Al moet ik ook wel zeggen, ze is ook wel geschrokken,

bijvoorbeeld na het laatste artikel dat ik over haar gebracht had

van de reacties die ze soms krijgt, zeker op sociale media,

dat ze zo'n euthanasieprocedure is gestart.

Dus wacht, een vrouw wordt misbruikt.

Ziet haar jarenlang ongelooflijk vanaf, fysiek, mentaal, psychisch ondraaglijk leiden

en moet zich dan verantwoorden omdat ze een euthanasieprocedure opstaat.

Ik ben er eerlijk gezegd ook zelf niet goed van geweest

van hoe ver sommige mensen gaan in het sturen van vaak anonieme reacties

op sociale media.

Zo krijg je dan privéberichten toestuurd, waarin mensen zijn van, ja,

je bent erger dat je verkracht er, want ja, je laat je kinderen

in de steek door die euthanasie.

Terwijl ik weet van, ja, en dat zegt ze ook letterlijk van,

ik zou alles doen voor mijn kinderen, waar kinderen zijn,

zijn gewoon alles voor haar, het is allerbelangrijkste in haar leven.

Dus ja, ik moet er geen kant tekening bij maken.

Zo'n bericht, ik kom wel hard binnen, zeker als je als slachtoffer van,

ja, zo'n ernstig misdrijf net probeert om taboes te doorbreken met je.

We moeten eigenlijk het loven, omdat ze zo moedig durft getuigen.

Het moet verschrikkelijk zijn om op sociale media zo'n bagger te moeten verwerken.

Ja, dat vind ik wel, en gelukkig krijg je ook wel heel veel steunberichten,

er zijn er ook wel heel veel positieve berichten en die overheersen natuurlijk.

Het zorgt er ook voor dat ze vandaag met een team van slachtoffers

en daders gaat praten in scholen, in gevangenissen,

bij politiediensten, zelfs bij magistraten.

Dus ergens leidt het ook wel gelukkig tot iets positiefs.

Ik ben jocharme, ik heb gewoon weggehaald.

En ik heb wel daarbij het geluk gehad,

door echt blijven omring te zijn, door geweldige, geduldige terapeten,

die mij echt de tijd en de ruimte geven voor 100 keer onderuit te gaan.

En misschien wel of misschien niet nog gericht te kravelen.

Mijn kinderen, echt bakken voor respect van hoe dat die het doen,

want waar dat iedereen wel afstand kan nemen

omdat ze mij te zwaar vinden of omdat ze niet weten van hoe of wat,

zijn zij wel door de band Moederkind.

Ook al beseffen wij alle twee wat voor een band is dat nu

of is dat nog wel hetzelfde en toch is dat er nog.

En ja, echt ondanks dat geluk besef ik,

daarin ook de andere daarin nog nog minder geluk zouden hebben

door simpelweg...

Dat het misschien zelfs zo, alleen feiten van verkrachting of zo,

gewoon niet durven aan te geven.

Maar ik word hier voor de laatste keer Natalie getuigen.

Ik denk dat wij er voorbij een jaar al heel vaak samen in de podcaststudie hebben gezeten.

We zitten na meer dan 100 afleveringen hier van de stemmen van Assise,

ook mijn collega Céline Clas, natuurlijk.

Want dit is een van de meest bekleivende getuigenissen die we hier al gehoord hebben.

Ja, het is in ieder geval een heel heftig verhaal, maar ik vind de persoonlijk wel

een zeer belangrijk verhaal om te vertellen.

Ja, zeker, zeker. En wie onze podcast beluisterd heeft

en mijn vragen ziet of misschien zelf in de knoop zit,

noot heeft daar een gesprekje aan, die kan terecht bij Teleonthaal

via het gratis nummer 106 of via de chatfunctie van Teleonthaal op hun website.

Rest mij enkel nog maar om je te bedanken,

om dat hier waardig te komen vertellen.

Dat is graag gedaan.

En misschien ook een grote dank aan Natalie, die de moed vond

om haar biekelhardige getuigenis hier in onze podcast te laten passeren.

En dan zijn we er volgende week opnieuw

met een nieuwe aflevering van de stemmen van Assise.

Er was zeker onze Instagram-pagina in de gaten,

want onder meer in West-Vlaanderen

loopt er momenteel een boeiend Assise-proces,

net als onze website en de krant van het nieuwsblad.

Tot volgende week.

Dit was de stemmen van Assise,

een podcast van het nieuwsblad.

De presentatie was in handen van Mark Cliffman en mezelf, Pieter Huijbergs.

Voor de fragmenten gaat onze dank uit naar Natalie Huygens.

De audio-productie was in handen van Benjamin Hertogs van House of Media.

De productie werd in goede banen geleid

door Bert Huijvaagd, Runes Metz en Joni Keymour.

Machine-generated transcript that may contain inaccuracies.